Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах

Бліскучымі, расшыранымі вачыма глядзела на яго з брызенту нерухомая кабеціна з бязладна распушчанымі валасамі, і гэтак жа чакала каля яе сухотніца.

Перад іконай крыўлялася дурніца і гаварыла дзеве Марыі:

— А оты, я такая самая, як ты!

— Ве-ерачка, вялікі грэх так казаць! — упрошвала яе напужаная святатацтвам маці.

— А чаго яна тут выстаўляецца?!. А оты, яна такая самая, як я! — яшчэ больш разыходзілася дурніца.— У мяне сукенка нават лепшая, з фалдамі, во!

— Ы-ы, нячыстая сіла і ў гэтуй!

— Звяжыце яе, покуль калейка дойдзе! — параіў нехта.— Шчэ бяду накліча на ўсіх нас...

Ля іконы дзевы Марыі пачуліся валтузня і прыглу-шаны крык ненармальнай:

— А чаго яна выстаўляецца?!. А оты, я такая самая!.. Не чапайце, укушу-у!..

Нават не азірнуўся, не паглядзеў, як душаць дурніцу, не спускаў з Альяша вачэй ды цяжка і з прысвістам соп пракуранымі лёгкімі чалавек-абрубак.

Не азіраліся, таксама пакорна чакалі сваёй чаргі і ўпарта на яго глядзелі ліслівыя вочы другіх мацярок, а іхнія маршчыністыя і спатнелыя лбы адбівалі бляск свечак. Бабы папрыводзілі сваіх калек даўно, іх ён да сябе каторы дзень не дапускаў, але яны з цярплівай упартасцю нечага ўсё чакалі і чакалі...

У тую пару Альяша яшчэ не збіла з тропу слава, ён не страціў яснасці думкі і на сваю цудатворную сілу глядзеў з разважлівай практычнасцю грыбоўшчынскага мужыка. Ну, калі застыне кепская кроў у галаве ці ў баку, дапамагчы ён можа — хіба ён горшы за плянтаўскую знахарку?.. I Антонаў агонь здыме, і каўтун адрэжа. Нават хопіць, можа, яго сілы, каб рассасаліся бельмы з вачэй. Але ж ці можа ён адрасціць гэтым вось калекам ногі?.. Такое моцы не было нават і ў Іаана Кранштацкага, дарэмна людзі яму прыпісваюць. Меў яе толькі Ісус Хрыстос, які мог і мёртвага ўваскрасіць, і смакаўніцу адным позіркам засушыць ці нават суцішыць буру. Хіба ж дурным бабам уталкуеш, што не дапамогуць і лекі, калі прыйдзе на векі?! У іх жа адны забабоны наўме!..

Мітусню з катэгорыяй такіх хворых Альяш лічыў дарэмнай тратай часу. Дома яго чакалі браты з-пад Карпат. Яшчэ што-небудзь пакрадуць — ці можна верыць гарадскім?! На балоце ў пракосах парылася неварочанае сена. Буланчыка трэба было б даўно забраць з выгана ды напаіць, а то запякуць авадні. А ў царкву ўсё лезла людская пльшь і да таго напоўніла залу, што ўжо хісталіся клірасы, трашчалі скабы, нельга было варухнуць і локцем, а ў перагрэтым, з млосным пахам расплаўленага воску, у гэтак душным і густым паветры цяжка было і дыхнуць...

I будуць так лезці, покуль ён тут!

Мешкаватыя целы ў шэрым, нібы абсыпаным попелам, адзенні павыціраюць бакамі свежыя сцены, паабдзіраюць фарбу на калонах, перакуляць падсвечнікі, наробяць на падлозе тлустых плямаў...

От ужо і праўду кажуць — дай нашаму брату гадзіннік, то ён засадзіць яго сабе за халяву і кланіцай ад воза будзе накручваць. Альяша разабрала злосць — а ну вас усіх да ліха: патурай тут усім!..

Не сказаўшы нікому ні слова, дзядзька порстка ўсхапіўся, нырнуў за алтар, выбраўся на двор і пакрочыў на выган.

— Чаго ён пайшоў? — расчаравана пыталіся адна ў адной кабеціны.

— Ніц не знаю!.. Толькі што быў такі людскі, так харашэ гутарыў з усімі, цуды свае вытвараў...

— Калі з хлапца нячыстаго выганяў, я ледзьве не ўмерла са страху.

— Але. Аж дым з вушэй пайшоў у дурного, бачылі?

— Шчэ і загрымела нават штось, залеската-ало!

— Мо Альяш пакрыўдзіўсо за што?

— То дзіво!.. Нашыя людзі давядуць да чаго хочаш!

I пілігрымы самі сабе стварылі тлумачэнне. Збедаваная маці бязрукага хлопчыка ўразіла ўсіх адкрыццём:

— Гэто празнікаўская блудніца ў ім цудатворную моц пагасіла, таму Альяш і зазлаваў!

— Можа быць!

— Ах, курва паршывая, падумайце, што прыдумала!.. I на святого чалавека пазарыласа!

— Я адразу яе раскусіла, як толькі глянула ў паганы гэты цыганскі твар!

— А гладкая якая!..

— Чаму не быць гладкуй? Бо яна спрацаваласа, дзяцей гадуючы, ці жылы надрывала на рабоце, як ты?.. Толькі ўволю жарэ, уволю сабе высыпаецца, ніц не робячы! Сядзіць, кажуць, перад люстэркам цэлымі днямі!..

— Дзіво, што такая ў ім моц пагасіла!..

— I зрабі ты што добрае з нашым народам, выслужыса перад богам, калі е такія гадаўкі!..

— Бабы, тутака яна!.. Во, шчэ і моліцца бытто!.. Хопіць табе, падкалодная змяя, прыкідувацца!

— Ах, унь дзе яна, вы-ыдра-а!..

I цёткі, якія сотні вёрст валаклі сваіх калек ды апошнія грошы патрацілі ў ахвяру царкве, разлютавалі. Натоўп дружна кінуўся на маладзіцу, парваў на Тэклі адзенне ды са злым здавальненнем пачаў чыніць расправу.