Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах

Гэтак жа прапёр Альяш і Бельскага з Ломнікам.

...Рэгіс падаўся на Брэстчыну і ў Жабінцы адкрыў сваю секту. Ломнік неўзабаве прастудзіўся і памёр. Павел на магільны крыж у Міхалове памясціў сябру надпіс: «ЗДЕСЬ ПЛОТНО УСНУВ И ТЕЛОМ В ПРАХ ИСТЛЕВАЕТ ПАСТЫРЬ ВСЕХ ПРАВЕДНЫХ ОВЕЦ».

Пахаваўшы сябра, пянькоўскі паэт Бельскі паехаў у Гродна і паступіў на працу ў пахавальную фірму пана Лютэранскага з абавязкам складаць тэксты для надпісаў на помнікі. На каталіцкіх могілках яшчэ і сёння можна прачытаць перлы яго творчасці. Мужыку, якога задушыў бугай, Павел на мармуровай пліце памясціў такія словы:

4

Расправіўшыся з царквой і памочнікамі, Альяш спакою не зазнаў. Невядома каму пагражаючы, у злосці ён цяпер часта любіў паўтараць:

— Хай яны падохнуць усе, хай гніюць, гэтыя лахудры, калі мяне не дастойныя!..

— Хай пераўтворыцца ўсё ў пыл, тленам рассыплецца, пойдзе з дымам, калі цаніць мяне не ўмеюць!

Дзядзька наняў адвакатаў: у Саколцы — павятовага, у Беластоку — акружнога. Юрысты цяпер ад яго імя за былое глупства цягалі людзей па судах.

Увайшлі каровы Банадыка Чарнецкага на тэрыторыю Вершаліна і патапталі трускаўкі. Адвакат падаў на мужыка ў суд, і чалавек, які ратаваў прарока з бяды, адразу атрымаў высокі штраф! Добра, шудзялаўскі войт замяніў яму штраф пяццю суткамі арышту, і Банадык, наладаваўшы ў торбу хлеба з салам, адправіўся ў крынкаўскую халодную адбываць пакаранне.

Памерла Альяшова ўнучка. Неслі яе цераз вёску на могілкі, два хлопцы штосьці вясёлае ўслых сказалі. У наступны дзень выклікалі ў суд Івана Чарнецкага з сябрам і ўляпілі абоім ца тры месяцы турмы!

Хведар і Аляксандр Галамбоўскія пасварыліся з Тэкляй. Выскачыў з хаты Альяш ды хлопцаў аблаяў. Старэйшы брат былому прароку заявіў:

— Дзядзьку, вам ужэ то і грэх так брыдзіцца! Вы ж — святым былі, на іконах намаляваныя!

Павалаклі ў суд і хлопцаў Галамбоўскіх.

Наша Хімка нарэшце атрымала ад дзяцей гэтак чаканую вестку. Разам з пісьмом у канверце з Савецкай Расіі прыйшла фатаграфія і бравага яе Яшкі ў лётчыцкай форме з бліскучымі эмаліраванымі кубарамі на пятліцах.

Здзяціненая ад радасці бацькава сястра некалькі дзён не ела, не спала, толькі малілася на фатаграфію, бегала па хатах ды паказвала сына страшаўцам.

Польская прэса падрабязна апісвала, як рускія авіятары ваююць у Іспаніі. Сімпатыі рэдактараў былі на баку генерала Франко, і газеты не шкадавалі фарбаў ды размалёўвалі, як там пачкамі забіваюць рускіх, як гараць іхнія самалёты...

Раптам Хімка ўзяла сабе ў галаву, што і яе сын за Пірэнеямі, таму доўга і не пісаў. Цётка прыляцела ў Грыбоўшчыну, сунула Альяшу фота ды папрасіла:

— Памаліса за яго, святы чалавек, хай ніводная куля праклятага фашыста не кране яго!.. Паглядзі, які ён у мяне прыгожы, які пекны!.. Не мела чым карміць у разруху, не рос, быў надто хваравекі, цяперака — глядзі, як вылюдзіўсо!.. Памаліса, айцец, у цябе надто лёгкая рука!

Стары ашалеў!

— Каго ты мне сунеш, бальшавіка-а?! Каміса-ара?! Бязбо-ожніка?!

I тую Хімку, якая звяла яго з Тэкляй, хавала ад разлютаванага натоўпу, карміла, даглядала ды верна яму праслужыла пяць гадоў, прапёр Альяш з вёскі.

— Паліцыі падам, калі швэндаць сюды будзеш, запомні! — паабяцаў яшчэ.

5

Тэкля папаўнела і пахарашэла яшчэ больш, але варта было каму-небудзь пажартаваць з яе, і адвакаты адразу браліся і за гумарыста — пасылалі павестку ў суд.

(Адно да былых «святых дзявіц», якія з маленькімі «апасталятамі» пазаставаліся цяпер у апусцелай Грыбоўшчыне саламянымі ўдовамі і ледзьве не жабравалі, Тэкля адносілася сардэчна і дапамагала ўсім, што толькі магла вырваць у старога).

Часамі сыходзіліся пасля работы грыбоўшчынскія мужчыны ды пачыналі гаворку:

— Чысты Паўтарак стаў наш Клімовіч ужэ — і дыхнуць нікому не дасць!

— Той хоць улады такой не меў! Базыль Аўхімюк зваліў яго, паліцыя яго крыху пацягала, пават і ў Гродна звазіла, але ж за тое потым яшчэ і іконку Георгія Пабеданосца ўручыла! Чапі гэтага!..

— Яго Судэцкі са сваімі гаўрыкамі такі страх панаганяў, што бабы і на двор баяцца выйсці!.. Апошніх сабак дастрэльваюць, абібокі!..

— I плоціць лайдакам гэтым!.. Такую банду меў калісьці толькі граф Браніцкі. Тады на іх хоць можно было паскардзіцца графу ці графіні, а каму заяўляць пойдзеш цяпер?..

— Не дай бог, калі з хама зробіцца пан, шчэ пра гэто даўней казалі!

6