Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Дзвюм модніцам размова іхняя даўно здалася нуднай, і яны па-ранейшаму займаліся самі сабой. З-за вугла вынырнула якраз машына, і ў вачах беленькай раптоўна загарэлася святло, а тварык адразу пацяплеў, ажывіўся, бландзіначка прыслухалася, бо яна ўсё з надзеяй кагосьці надта чакала. Яе напарніца насцярожылася таксама ды наманікюранымі пальчыкамі зноў пачала какетліва перабіраць на тонкай шыйцы бліскучыя пацеркі з літоўскага бурштыну. Але машына мігам прашмыгнула, «галівудскія» фіфы зноў забыліся ды сталі для мужчын падобнымі на тых, што з сумачкамі цераз плячо, з нашампуненымі галовамі, у імпартных басаножках швэндаюць тут днём па запруджанай старажытнай вулачцы.

Бедны наш Юрык!..

Казімір сябру не адказаў.

Цікава, а што б з яго выйшла, калі б не той выпадак? — уздыхнуў Эдвард ды пачаў старанна выцэджваць апошнія кроплі з бутэлькі. Усё больш хмялеючы, галавы абодва не трацілі. Наадварот, розум у іх расслабіўся і стаў больш гнуткім, а сэрцы парабіліся чулымі ды пепасрэднымі.

Даўно ўсё гэта было, Эдзік! — думаючы пра нешта сваё, праказаў Казімір.— Пачні цяпер, напрыклад, апавядаць пра тое маладым, то будуць слухаць цябе напаўвуха — бы пра эпоху Напалеона.

Ха! То і для нас калісь падзеі перад першай сусветнай вайной здаваліся — з часоў Сценькі Разіна! Я, Казік, к таму, што ў Юрыка бацька і маці былі, дома — хлеб і да хлеба. Ён мог бы вучыцца... Праходзіў учора па Віленскай. Дом Карпюкоў стаіць ужо без фіранак, з выбітымі шыбамі і з засохлымі флёксамі. Збіраюцца будаваць там блок на сто дваццаць кватэр з магазінамі ўнізе.

I пабудуюць. Дамы цяпер лепяць — як бабы пірагі пякуць. Унь сколькі новых і шыкарных вуліц з'явілася — цэлыя кварталы!

Мужчынам даўно стаў дарагім кожны камень роднага горада. Як хлапчукі, якія выхваляюць свой падворак, адзін перад другім абодва пачалі ўжо з маладым ажыўленнем:

А ты глянь, які тэатр падымаецца на Савецкай плошчы? Стаялі, стаялі мёртвыя сцены, раптам кінулі брыгады майстроў, і гмах на вачах расце! Праект які выкапалі недзе!

О-о-о, тэатр таксама шыка-арны! А яшчэ — вакзал! Будзе не горшы, чым у Брэсце!

Што твой Брэст, схавайся з ім! Там — стары, дзесяць разоў гарэў, сто разоў перарабляны!.. Наш скроены архітэктарамі па спецзаказу! Калі шчэ адкрыюць новы мост — от горад файны будзе!

Колькі іх ужо ў нас? Перад вайной быў адзін чыгуначны, адзін такі. Цяпер аж два для паяздоў, а — тры такіх! Уяўляеш, як усе пяць мастоў на высокіх кручах глядзецца будуць з самалёта? Мой Тадэвуш кажа — другі Будапешт, другая Масква!..

Ружаў развялі — у кожным скверыку нават!.. Прыезджыя не могуць надзівіцца!.. I кажуць — п'яніц у нас не відаць на вуліцах!..

Шчэ калі пусцяць па кальцы грузавы паток на крайнія масты, які ціхі цэнтр стане!.. Але, разумееш, Казік, калі б дабрацца да гарадскога начальства, я б яму выдаў! Возера па Каліноўскага натуральнае? Натуральнае! Прырода тысячу гадоў яго стварала! Колькі пакаленняў гараджан вырасла ля яго берагоў! I мы з табой у ім плёхаліся, і Юрык!.. I што? У кожным мікрараёне цяпер плануюць новыя вадаёмы, а на Каліноўскага — засыпаюць! Як гэта называецца, га? Цы-ырк! — са шчырым абурэннем аб'явіў п'янаваты таўсцячок партнёршам.

Ён закрануў балючае месца. Да начальства многа было прэтэнзій і ў Казіміра. Раптам захацелася і яму выкласці іх перад спагадлівымі партнёршамі.

У гэты момант якраз нанясло дружыннікаў.

Убачыўшы незвычайную сцэну, хлопцы з чырвонымі павязкамі на рукавах замерлі. Адно праз пару хвілін дружыннікі пачалі адыходзіць ад здзіўлення, і. ў іх развязаліся языкі:

А гэта што-о?!.

Ха-ха-ха-ха!..

Ты бачыш, дзе сабе ўладкаваліся?!.

I каго падабралі ў кампанію?!. От гнілыя пні — у дочкі ім гадзяцца!

Адзін — чорненькую, другі — беленькую!..

З гу-устам дзядзькі!..

Зірні, а тыя, заразы, ужо і рады!

Ну! Бытта на дыскатэку выбраліся — апрануліся ва ўсё фірмовае!

Я б і сам патанцаваў з такой!..

М-м-м!..

А ты пра іх — «старыя пні»!..

Падышоўшы да мужчын бліжэй, хлопцы як бы асекліся ды зноў хвіліну стаялі ў нерашучасці. Затым, не сказаўшы мужчынам ані слова, дружыннікі цішэчкам пакрочылі сабе несці службу далей.

«Старыя пні» — ы-ы-ых ты яго?!.— прабурчаў пакрыўджаны Эдвард і ўзяўся згортваць з падаконніка рэшткі вячэры ў газету.

Кінь, Эдзік! — разважаў Казімір.— Файныя хлопцы!.. Мо і твой Віктар ці мой Тадзік гэтаксама брыдуць зараз дзе-небудзь завулкамі ды падбіраюць алкашоў!.. Скажаш, не трэба іх чапаць?.. Нас жа не павалаклі на «апорны пункт», яны ж бачаць — памінаем... Малайцы хлопцы...