Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Толькі валачыся не было куды.

Пошум ветрыку прыкалыхаў Лаўрэна зноў.

Яму ўжо надта засвярбелі натруджаныя ногі. Свярбелі так, што хоць ты крыкам крычы. Цярпець больш аніяк не мог. Ён загаліў калашыну зрэбных кальсон абедзвюх ног, пачаў смачна чухаць лыткі і аж млець ад асалоды. Ох, як зрабілася прыемна! А тут аднекуль выскачыў жэўжык Блёскін, а за ім — Курачкіна, Самойла і Шалкевіч. Піянеры прысталі да яго:

Вы нямецкі сцяг з вайны прынеслі?

Не...

А пісталет?

Дзядзя-а, а майго дзеда па вайне не ба-ачылі?

З чым ты, маляўка, прыстаеш да чалавека?!.

Бо — ку-урыца бязмозглая, а не Ку-урачкіна!

Не цябе пытаюся, дурань, адыдзі!

Сама дурная!

Адыдзі, бо Ліпе Вацлаваўне скажу!

Ну і кажы-ы!

Дзядзя, а нямецкі сцяг...

Але піянераў неўзабаве не стала.

Дзесьці побач лямантавала ўжо невідочная Кіра:

Ігар, ты куды палез?

Я за-араз!

Ігар, табе кажу!

За-араз!

Доўга паўтараць буду?

Ма-ам, гэтая лужа — тонкая зусім!

От зара атрымаеш за яе!

А дзед мне дазваляе па тонкіх лужах хадзіць!

Дам шчэ і твайму дзеду!

А-ай!..

Ну, вылезеш адтуль, нарэшце, ці і мне лезці ў ваду?

Выла-ажу ўзэ...

А шчанюка навошта з сабой валочыш?

Гэта — Мухтар!

Пражані гэты смурод!

— А-ай! Тата абяцаў завезці нас на граніцу — шпіёнаў лавіць будзем!..

Завязе ён цябе — чакай толькі!

Праз хвіліну:

Дзеду, а ты на вайне быў?

І цябе не забілі там?

Як бачыш, унучак, пашанцавало мне,— пачуўся яго глухі голас.

Чаму-у?

— Ужэ ведаю. Бо ў цябе былі там знаёмыя, праўда?

Лаўрэн устрывожыўся:

Што ты ме-елеш?!.

Яго ўсё мацней хіліла да сну.

Ужо Лаўрэну здалося, што ён — у маршавай калоне пад Варшавай. Навокал незнаёмыя салдаты валакуць разабраныя станкачы, мінамётныя пліты — пяткай на плечы. На ім усё няўклюднае ды надта цяжкое — нават гузікі пудовыя,— таму адчувае страшэннае напружанне ў стомленых, непаслухмяных нагах. З усяе сілы стараецца не збівацца з раўнамернай салдацкай хады, але яму ўжо так захацелася спаць, што нічога з сабой цяпер не мог парабіць, і паступова сну паддаўся цалкам. Лаўрэн дагэтуль не раз адно чуў, што спаць на хаду можа толькі конь, для чаго бог яму і чатыры нагі даў; выходзіць, бывае гэтак і з людзьмі.

I вось ужо не стала ветру. Зніклі рухомыя сілуэты будынкаў. Не відаць ужо і контураў яго хутара. Зніклі вясковыя ліпы і таполі, што ў сарцавінах і карэннях стаілі рэшткі свайго дыхання. Знікла залітае месяцам белае поле, па якім імчалі цені ад маленькіх белых хмарак. А ён у «плютоне» паручніка Фіялкоўскага ўсё паныла тупаў адзеравя-нелымі нагамі:

Грым-грым! Грым-грым!

Грым-грым! Грым-грым!..

Якаясьці ўнутраная трывога прымусіла-такі Лаўрэна праз пэўны час прачнуцца. Некалькі секунд ён сам з сабой змагаўся, а секунды тыя здаліся цэлай вечнасцю. Але вейкі нарэшце расплюшчыў ды прыгледзеўся.

Сядзеў ён на камені. На тым самым, дзедавым. Сядзеў на самым краі вялізнага абрыву, якога дагэтуль у Зялёнай Даліне ніколі не было і, здавалася, быць не магло б увогуле — Карпаты ад вёскі за тысячу вёрст. Аднак абрыў перад ім ззяў аж на ўсю пойму ды такі глыбокі, што дых забівала, гледзячы ўніз.

«Мабыць, Нёман у апошнюю паводку такую яміну вымыў, покуль я ваяваў з немцамі. Халерная рэчка і такое зрабіць можа — у яе свае парадкі і нікога не слухае. Чорт на яго, як шкада поймы! Эх, гэтакая трава на ёй вырастала — у пояс! А сколькі там было ракіты, бакасавых гнёздаў, і ўсё ляснула за адное лето! Ну, вядомо, не ўсё. Бакасы ўжэ напэўна вывеліса. Перад навалам вады птушкі ўзняліса на крыло. А трава, трасціна і ракіта — паплылі! Там жа цяпер усё занесла мулам! Хале-ера, з чаго цяпер зялёнадалінцам кошыкі плясці, дзе вёсцы сено рабіць?! З трасціны стрэхі такія файныя былі і вечныя!..»

Лаўрэну давялося выкласці ўсе сілы, каб не праваліцца ўніз, каб, злавіўшы раўнавагу, завярнуць да калоны назад, знайсці свой «плютон», стаць паміж Касцевічам ды Шпаком, углыбіцца на хаду ў сон ды ўзяць пагу:

Грым-грым! Грым-грым!

Грым-грым! Грым-грым!..

Уздагон яму з балота на пойме зноў даляцела векавое «ква-ква! ква-ква!». Толькі чаго гэты месяц такі востры як брытва, чаму не запіхне яго хто за хмары?!.

I тут Лаўрэн вырашыў прачнуцца канчаткова, бо ў крапіве пад плотам надта выла Пранцыся з Вострава. Каля яе гаркатала многа сабак. Бобікі надта грызліся, не могучы падзяліць паміж сабой Пранцысіна мыла. А яно ў агародчыку — навалена вялізнай кучай. Жоўценькія кубікі па дваццаць пяць грошай за цаглінку ляжалі адзін на адным — акурат кавалачкі таго толу, якім Міхась Васілёк збіраўся нямецкі поезд узарваць. Толькі ў гэтых на кожным — дакладна выціснуты знак варшаўскай фірмы са словамі «Jeden Shycht».