Аляксей Карпюк - Выбраныя творы ў двух тамах. Том 2

Ат, людзі могуць гаварыць што хочаш! Якраз мая Кіра была супроць, цётку Марыся. I зара не маю ні дня ні ночы з-за гэтай машыны спакою — грызе і грызе, а хай яго халера!

Дак — чаму?

Узялі, б-бляха, а цяпер таго не вернеш! Вінавата ўздыхнуўшы, Уладзік хвіліну падумаў.

О, прыдумаў ужэ, як бацьку забавіць — кожную раніцу пачнем з ім бегаць!

Што, што-о, бе-егаць?!

А вы, цётку Марыся, мабыць, і не ведаеце, што гэто такое! Вам, мабыць, Франак ваш і не гаворыць! Цяпер у нас пайшла мода такая — і старыя, бы наш бацько, і маладзейшыя, бабы і мужыкі — на світанні апранаюць спартыўныя касцюмы, адпаведны абутак ды кепкі і па вуліцах лётаюць!

Яна пляснула рукамі:

Падурэ-элі хібо?!

Што-о вы! Інжынеры, і ўрачы, і генаралы-адстаўнікі, і звычайныя людзі!.. Ашчэ якія ўсе здаволеныя бегаюць — бабы і мужыкі, хлопцы і дзеўкі! Раніцой выруліш на асфальт машыну — так і глядзі, каб не наехаць на катораго гаўрыка, так і цікуй — ляцяць, бы зайцы! Зімой і летам і ў любую пагоду! А мно-ого! Ну, а наш бацько шчэ такі жвавы — ледзь мяне не абгоніць!

Ашчэ што выдумай!

Ісціны бог, цётку Марыся! Нават дзісь куплю ва універмазе яму і сабе па пары красовак, спартыўных касцюмаў, яны цяпер усюды е навалам,— дзякуй, што падсказалі! Б-бляха, і як гэто я сам не здагадаўса?!

Купі, купі! Во-во!

Чаму не верыце?

Пляменнік у сваячніцы адчуў сябе ўжо колішнім хлопчыкам, які зайшоў да любімай цёткі перад вялікаднем па валачонае[ 59 59 Святочны падарунак. ] ды выхваляецца, што ён ужо вялікі — унь, можна нават дацягнуцца рукой да цвіка, на якім вешаюць шапку.

Уладзік, Уладзік, бойса ж ты бога, што ты мне тут намало-оў, падумай!

Нічого, цётку, і не мялю, я — праўду...

Ага!.. Табе ж — пад сорак! О-ой, майму Франаку — трыццаць, а вы абодва яшчэ дурні яловыя, бачу — як дзве кроплі вады! Бытто галовы ў вас мохам напіханы, шчэ і — сівым! Паслухала б цябе нашая Нінка!.. Бо-ожа, бо-ожа, які цяпер свет настаў — як вы дзяцей сваіх настаўляць будзеце і ў людзі выводзіць, дайце ж вы ве-еры абодва! Мацер божая, багаро-одзіца святая, Ісусе Хрысце, каб аж такое сталаму мужыку магло калісь у дум прыйсці — Лаўрэну бегаць!

А што?

На танцы ўздумай куды яшчэ яго павесці, бо некалі файно так факстрот і польку танцаваў!

Ну-у, цётку Марыся, гэтаго ўжэ не-е... Хоць, а хто яго ведае, наш бацько — самі ж памятаеце — у каблук, кажуць, даваць любіў калісь надто!..

А ты, бачу, шчэ і туды завядзеш! Шчэ прыдумаеш яму паланэз і венгерку танцаваць, бо табе што?!

Але ж трэ штосьці рабіць!

Трэ?! Ты, баламуце, для бацькі лепш сотак да вясны паста-райса выпісаць у сваго начальства сколькі-небудзь, калі можаш! Калі самому не ўдасца, хай твая Кіра на сябе выпіша яму зямлю! Вам жа, гарадскім, таксамо нябось агароды выдзяляюць цяпер, і Лаўрэн сабе будзе на сотках цэлы дзень грэбацца памаленьку — вясной, летам і восенню! Ды і зімой знойдзе на іх сабе занятак, ён — такі, добро яго ведаю! Вясной садочак на іх пасадзіць, трускавачкі, пчолак завядзе, а снег выпадзе — зайцоў ад яблынь ганяць стане, і то добро! А ты старому — бегаць! Бойса ж ты, пляменнічак, бога, не выдумляй чаго не след і не смяшы людзей!

Ха, сотак выпісаць — зусім просто! Мясцком на аўтабазе ледзь не кожны дзень нас упрошвае, але я ўсё адбрыкваюса — на вёсцы цэлы хутар пакінуў з добрым садком і зноў браць? Ну, цяпер свае законныя шэсць сотак забяру абавязково, цётку Марыся! Дзякуй вам, што мяне надавумілі!

Няма за што дзякуваць — каб адно мая парада на карысць табе пайшла, дуралю!

Будзьце пэўныя!.. Нават буду на сотках скалачу! Не-е, шчэ нават файны домік саб'ю, хібо ж гэто доўго зрабіць? З вокнамі, з верандай, з вастраверхім дахам, як у Друскеніках літоўцы робяць! Стары прычандалы зможа там пакідаць! Ды і Кіру з дзяцьмі сяды-тады падкіну туды! Бацько ёй пакажа, як у зямлі капацца, а яна ў мяне гаспадарлівая! А дзецям? Растуць і думаюць, што булкі на кустах, бы вінаградзіны, вырастаюць! Ды і сам падскочу часамі на вучастак! Б-бляха, як гэто раней не здагадаўса сам! Не рублі, вядомо, тыя соткі дадуць! Сколькі гульні будзе малым і яму, забаўкі той, чыстаго паветра!

Адумаўса і ўзяў свае мазгі ў жменю, нарэшце, дзякуй богаві!

Ей-бо, адумаўса! Яшчэ раз, цётку Марыся, дзякуй вам!

З вялікай радасці падабрэлы пляменнік вырашыў сваячніцу нават пашкадаваць:

Вы нас бэсціце во, што забралі да сябе бацьку, а самі — ля-жыце тут пластом дзень у дзень зусім адныя, і што ў гэтым добраго? Не дай бог, занядужыце ці горшае што здарыцца — нават не будзе каму святла ўключыць! Так і валяцца будзеце ў цемры, покуль сын з рэйса не вернецца!