Алесь Разанаў: Гліна. Камень. Жалеза.

1

Ніцма ляжыш
I ў глыбокім сненні
Хаваеш сваю душу.

Загавару з табою —
Адкажаш,
Але не пачуеш.

Рукою цябе крану —
Запомніш,
Але не ўбачыш.

Ты ў самым пачатку часу,
Дзе Бог
Разрознівае-разасабляе
Свае раўнаісныя іпастасі —
Жыццё і Смерць.

2

Няма ні набытку,
Ні страты.

Насенне чакае
Сваёй пары —
Замкнёнае ў сховішчах сэнсу.

I не спяшаецца прыгажосць
Сабрацца
У келіху кветкі.

Магчымасць шукае сябе,
Даючы
Гліне
Свае найменні.

3

Чакае,
Што з ёю нешта адбудзецца,
Але не ведае —
Што.

Хоча,
Каб тое,
Чаго чакае яна,
Адбылося,
Але не можа даўмецца,
Адкуль яно можа ўзяцца,
Калі няма яго ў ёй

Цяпер.

Што ні трапляецца ёй,
Адпускаецца неахвотна.
Растворана ў ёй
Магічная сіла,
У ёй
Прадугадваецца жанчына.

4

Усе пакідаюць у ёй
Свой след —
Нібы пазначаюць месца,
Куды вярнуцца.

Але не вяртаюцца.

Гліна:

Адзіная спадарожніца,
Для якой
Ніхто не бывае мінулы.

5

Не хоча,
Каб яе бачылі
I разумелі,
Але сама хоча бачыць
I разумець.

Яшчэ ўсё магчыма —
Яшчэ
Сіла не варагуе з сілай
I не смуткуе па смерці.

Яшчэ
Слова само сябе чуе,
А вобраз —
Бачыць.

Размова пра н е ш т а,
Што доўжыцца з веку ў век,
Але не можа ні скончыцца,
Ні пачацца.

6

З радовішча сну
Абуджаецца,
Каб нарэшце
Прачнуцца нечым

Альбо сабой.

Вада забірае,
Агонь збірае,
I думка знаходзіць у ёй
Сваё падабенства.

Цяпер сцеражыся,
Каб не памерці

Раптам.

7

Захоўваешся ў цяні
Усіх рэчаў
I ўсiх iстот
I ў сабе
Захоўваеш сэнс,
Iм яшчэ не вядомы.

Каб насампраўдзе
Прысутнiчаць кожны раз тут,
Даецца,
Быццам сляпому доказ,
Сама сабе
Ў рэчах і ў постацях
Рэчаіснасць.

А гліна
Усё пераконвае ўсіх,
Што можна
Бачыць не гэтак,
Што можа
Усё быць інакш.

8

Нешта сабралася
I разышлося,
Але засталося ў памяці

Разам.

Нібыта і ёсць яна
I нібыта
Яе няма.

З іншага часу
I з іншай прасторы:

Калі да яе набліжаешся —
Адступае,
Калі адступаешся ад яе —
Трымае.

Памяць,
Якая нікому ўжо не належыць,
Але якой належаць

Усе.

9

Паволi альбо раптоўна
Мы адхiляемся
Ад задумаў,
Якiя хацелi
Спраўдзіцца намі,
Калі не чуем,
Ці адгукаецца наваколле.

А самае простае,
На што не звярталася ўвагі,
Спраўджваецца цяпер
I застаецца заўсёды.

Блукае,
Шукаючы павадыра,
У гліне навобмацак

Сонца.

10

Упісаная ў прастору,
Абжытую ўсімі,
I ўсім свая,
Усталёўваешся ў адлегласць,
Якой немагчыма парушыць,
Каб апынуцца
З далёкім побач,
А з блізкім яшчэ бліжэй.

Безліч нераспазнаных
Сузор’яў
Спластоўваецца ў табе
I раствараецца мноства
Млечных Шляхоў
Невядомых.

Ціхмяна ляжыш,
Утуліўшыся ў глыбіню,
Галактыка
Iншага вымярэння.

11

Пад чорнай карою глебы
Белы хлеб плоцi.

Не памятае,
Цi, як зерне,
Апала яна з вышыні,
Ці ўзышла з глыбіні,
Ці проста
Тут затрымалася выпадкова.

Дух,
Што стаў плоццю,
Але перастаў быць
Духам.

12

Любіць,
Каб яе лашчылі,
Песцілі,
Бралі ў рукі.

Тады яна ажывае,
Тады яна робіцца
Чуйнай і паслухмянай
I вучыцца разумець
Чалавека.

Можа, чакае,
Што ён
Вылепіць з яе тое,
Чым сам дагэтуль
Яшчэ не здолеў зрабіцца,

Ці, можа,
Наадварот,
Вернецца ў яе лона —

I свет
Нанава стане райскім.