Алесь Разанаў - Гліна. Камень. Жалеза.

13

Галеча
Цябе ачышчае,
Спакой прасвятляе.

Аблокi
Спыняюцца над табой,
Ручаi
Хочуць завесці
З табой размову.

Празрыстая для сябе,
Зацемненая для старонніх,
Яднаеш
Выток і суток,
А сама
Застаешся на месцы
Сам-насам з усімі —

Выйсце,
Замкнёнае нацянькі.

14

Перацякаеш
З самое сябе
У сябе самую.

Няспынны кругазварот
Унутры
Адсутнай прасторы,
Дзе думка,
Калі яна пранікае
Ў прычыну
I асягае вынік,

Знаходзіць, што страчваецца,—
Рэчаіснасць.

А рэчаіснасць
Распазнае, што яна
Насампраўдзе ёсць

У несупыннай сустрэчы
З сабою

Іншай.

15

У нетрах зямлi
Выспяваеш паволi.
Чакаючы,
Што ў чалавеку
Выспее думка,
Якая цябе зразумее.

А ён
Жыве нараджэннем і сконам
I тужыць,
Што гэта —

Усё жыццё.

16

Злучае
I прымушае трымацца
Разам,
Нібы слепата — сляпых,
Постаці рухаў
I думак.

Навобмацак,
Але мякка,
Нібы знутры
Звыклых паводзінаў
Імі кіруе
Не бачны ім павадыр.

Такі неймаверна далёкі
Заблытаны шлях
Да мэты,

Якая заўсёды
Тут.

17

Выводзіш
Свой самы вялікі твор —
Чалавека —
Увесь яго век
З нятоеснага вымярэння.

Табе пярэчаць
Найменнi i вобразы,
Што чалавек
I адпаведны ім,
I вядомы.

А ён,

Жадаючы жыць,
Пакідае
I ўсё не пакіне ніяк
Сваю заўчасную вечнасць.

18

Маланка
Стараецца рассвятліць
Тваю сутонлівую светлыню
I выклікаць сілу,
Якая ў табе пагасае,
На спрэчку.

Пярун
Уладарна загадвае,
Каб ты ўклала
Сваю нямую душу
У споведзь.

А дождж
Прытуляецца да цябе
I просіць,

Каб ты даравала
Маланцы
Яе слепату,
А перуну — безразважнасць,

I не
Дазволіла свету
Знікнуць.

19

У спратах зямлi:

Бярэшся
I ўсё адно
Пакiдаешся без увагi.

Неба
То прасвятляецца,
То хмурнее.

Сцежкі
Сыходзяцца разам
I зноў
Разыходзяцца па паверхнi.

Ты зазіраеш
Мне ў памяць —
I ў ёй
Знаходзіш утоенае
I ад мяне самога.

Адвечны скарб —
Які ўсім відаць,
А нікім
Знайсціся не можа.

20

Нібы абсяг
Рэчаіснасці нераспазнанай
Паказвае думцы,
Кудою думаць
I як разумець,—

Увесь час
Забараняюць
I дазваляюць
Нам акалічнасці нешта.

У намаганнях
Гартуецца моц
I, каб дзейнічалі,
Вымагае.

А тое,
Што мусiць адбыцца з намi,
Само настае
I само вытлумачваецца,

Як глiна
У кожным днi.

21

Рэчы ўкарэньваюцца
У карысць
I, што паўтараецца тут,
Вартуюць.

Усіхняя і нічыя,
Не рупішся аб ураджаі
I не адрозніваеш,
Дзе — восень,
А дзе — вясна.

Адпаўшы ад неба,
Але не супаўшы з зямлёю,
Вучышся быць паслухмянай таму,
Што не мае
Абгрунтавання.

22

Бясконцая колькасць
Абліччаў
З цябе вынікае,
А ты
Не супадаеш з ніводным.

Ні з кім не ваюеш,
Не хаўрусуеш
I не адстойваеш сваёй праўды.

Але звяртаюцца да цябе,
Урэшце,
Усе абліччы
Па канчатковае высвятленне:

Што значаць яны,
Калі яны ёсць,
I што яны будуць значыць,
Калi iх не стане?

23

Бесперастанку
Вяртаецца да цябе
Наваколле,
Як рэха,
Якое акрэсліла круг
I ўвабрала, што ў крузе,—

I постаці дрэў,
I гурму будынкаў,
I ўвесь краявід,—
Але ўжо не можа,
Вяртаючыся, знайсці,
Адкуль яно ўзнікла
I з кім
Мае супасці...

Далучаная да наваколля,
Шукаеш з ім разам
Нешта —
Што не адшукваецца,

А ёсць.

24

Імгла:
Ні святло, ні цемра.

Замкнуліся вочы,
Што бачылі
I разумелі ўначы,
А вочы,
Што бачаць удзень,
Не спяшаюцца адамкнуцца.