Алесь Разанаў: Гліна. Камень. Жалеза.

Але каб знiкаць —
Не знiкаеш,
Каб меншаць —
Не меншаеш
I не бяднееш:

Нiбыта
Табою гарыць
Немiрглiва-роўна
Агонь

Без агню.

17

Свет нахiлiўся —
I ў меру
Угрунтаваўся н а х i л:

Безупынна
Падае чалавек
За небасхiл рэчаiснасцi,
А з iм разам
Усё, што назваў ён
Сваiм.

I адно
Шэры,
Няўклюдны,
Нiчыйны камень,
Адно толькi ён трымае
I беражэ

Раўнавагу.

18

Нас яшчэ
Быццам няма:

Ад нас
Адхiляюцца сутнасцi,
З намi
Не раяцца сiлы,
I скарб,
Якi нам належыць здаўна,
Не даецца ў рукi.

Лiем,
Каб нечаму дагадзiць
На камень
То малако,
То кроў,
I прымаем
Вобразы сваiх думак
За знакi,
Што аб’яўляюцца нам.

19

Растане
Свiтальны туман —

А з iм
Растануць развагi,
Што ўчора
Здавалiся слушнымi,

Пастановы,
Якiм немагчыма было
Запярэчыць,

Намеры,
Што бачылi ў буйных
I ў дробных рысах
Будучы дзень,—

I зноў
Апынецца свет
Незасвоены i нiчыйны...

Ды выявяцца
Камянi.

20

Свет разнасцежыцца
Галасамi
I захвалюецца плынню —

Вабны i маляўнiчы.

Жаданне —
Яно мяне забярэ,
Уцеха —
Яна мяне запалонiць.
I толькi шкада,
Што камень
Тады застанецца навек,
Тады застанецца навек

Знямелы.

21

Хацеў назаўсёды
Цябе мiнуць,
Каб мерай
Тваёю не мераць
Нi веку свайго,
Нi абсягу.

Але, мiнуўшы,
Нешта забыў,
А што —
Не ўдавалася ўспомнiць.

I я заблудзiўся
Ў знаёмых днях,
I я ў краявiдах знаёмых

Згубiўся.

22

Як цябе
Нi кладзi,
Што з табой
Нi рабi,
Табе ўсё аднолькава
Добра.

Снiш свае сны —
I ў iх
Лунаеш сярод анёлаў
I не звяртаеш
Увагi на пастку,
Што за табою
Цiкуе —
Нiбы трымае
Цябе на нябачнай нiтцы,—

На свой забыты
I над табою не ўладны
Зусiм

Цяжар.

23

Да каменя прытулюся,
Каменем паклянуся,
На камень наткнуся
I спатыкнуся
Аб камень…

Прастора,
Якая ўяўлялася простай
I аднастайнай,
Хавае ў сабе,
Неўпрыкмет
Аказаўшыся побач,
Не ўлiчаныя вымярэннi,

Што перайначвацца
I спрашчацца,
Як чалавек,

Не могуць.

24

Мiнае пацiху
Дзень,
Як мiнуў
Учора i пазаўчора,

I адвячорак
Яго ўжо сцiрае
З памяцi i з увагi…

Але ў iмгненне,
Падобнае трэшчынцы
На шчыце
Чыстай паверхнi,
Нас нечакана
Кране адчуванне,
Што мы
Ходзiм над безданню —

А глыбока,
На дне,
Унiзе,
Уводзячы бездань
У наваколле,
Шарэюць
Вунь тыя
I гэтыя

Камянi.

25

Зжывае
Свой век чалавек
I тое,
Што дагаджае яму,
Уважае
За свой набытак.

Але калi
Счужэе наўколле
I ў рэчах
Задыхае пустата,
Спахапляецца —
I тады
Просiць у каменя,
Каб сказаў,
Каб нагадаў яму,
Чаго сам
Успомнiць не можа:

Нашто ён
I хто.

26

Далей i блiжэй:

Час-почас
Цябе перакочваем
З месца на месца
I ў нешта
Ўбудоўваем цi ўкладаем.

А ты
Сам укладаешся даастатку
Ў сваю невымерную здольнасць —
У думку —
I набываеш
У ёй сябе.

27

Той, хто пайшоў
Ад цябе малады,
Прыходзiць стары —
Так многа здабыўшы,
А страцiўшы яшчэ больш…

Тлумачыш
Сваёй нематою,
Сваёй
Нерухомасцю арыентуеш:

Належыць
Iсцi ў с ё й iстотаю,
Бо таму,
Хто здольны iсцi
Ў с ё й iстотаю,
Ўжо не трэба
Перамяшчацца ў прасторы,
Змяняцца ў часе.

28

Не адкасаешся нi ад чога,
Не прыхiнаешся нi да чога,
Нi з кiм не прыязнiшся
I не варагуеш…

Дабро цябе вучыцца
Разумець,
I зло
Над табою не мае
Улады.

Роўнавялiкi свету,
Пераўзыходзiш
Умовы свету —