Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

Залевы.
Дражняць міражы.
Гудуць вятры пры падыходзе...
Мы кожны дзень на рубяжы
былых i будучых стагоддзяў.

Калі ўсе згублены ключы,
калі ні шанцу,
анічога —
усё ж ідзі,
любі,
крычы
i пасягай на перамогу.

Не вернецца воін,
вандроўнік не вернецца,
вернецца сейбіт...
Заўсёды
вяртаецца сейбіт.

Што будзе з намі? —
клінам свет.
Што будзе з ім? —
няўжо дарэшты?..
Гасподзь не ведае як след,
Гасподзь вядзе эксперыменты.

Вядзе, закружвае віццё
турботаў,
хмелю,
пуцявінаў.
I папярэдняе жыццё
усё глыбей,
у сарцавіну.

Адшчыкну вугельчык ад палена
перакідваць з далоні на далонь...
Замірае, дыхае нятленны
спадарожнік, продак мой — агонь.

Мінула, знікла...
I ў траве
прамень бязбоязна іграе.
Але мінулае жыве,
яно за намі назірае.

Ды ёсць яшчэ прастор далёкі
i сцежка — доўгая, бы ўздых...
Ты сам з сабой не адзінокі,
a між людзей: куды ж ад ix?!

Развей няведання туман
i адкажы нам,
непазбежнае,
ці гэта час належыць нам,
ці гэта мы яму належныя?

Я ix прыдумаў:
абавязкі!..
Я ix стварыў, я гаспадар,
Мне надакучыла ix ласка,
ix непрадбачаны цяжар.
Не адпускаюць абавязкі.

Шукаем ісціну.
Сцюдзёна
яна ў азоне i ў вадзе...
Яе не знае здавалёны,
яна сасмяглага вядзе.

З дзівотнай вечнасцю ў хаўрусе
да супярэчнасцяў прывыкну.
Застацца каб! — не застануся.
Бясследна знікнуць бы! — не знікну.

Тут толькі лета i зіма,
світальны позірк,
сон глыбокі,
i белаплынныя аблокі,
і міг, што быў
i ўжо няма.

У гэтым лесе,
на гэтай зямлі,
нечакана безабаронны,
буду пакутліва ўспамінаць,
як падаюць дрэвы.

Спазнаць —
спазнаеш разважанні,
трактаты, дні, календары,
спазнаеш круг i скрыжаванне,
спіраль...
A ісціну — ствары.

Здаеца, што ўсё ўжо было:
позірк, пяшчотны i чулы,
сонца ў лісці i крыло,
што ўвышыні мільганула.

Чые сляды засыпала пяском,
чые сляды травой пазарасталі.
Нібы мы памыляемся —
прырода
сцірае чаяавечыя сляды.

Каб дачакацца,
не хапіла хвіліны,
каб назаўсёды расстацца —
хапіла якраз
хвіліны.

Прыйшла —
туман на мураву —
звінець,
ах, восень,
ганарыцца...
Сланечнік згубіць галаву,
празрыста ясень загарыцца.

Паміж дзвюма бяздоннямі
маўчання пульсуе думка —
голас пра маўчанне.
Людзі,
аблокі,
дрэвы,
з якімі ў мінульш расстаўся,—
няма да каго вярнуцца —
таксама з мінулым рассталіся.

Магчыма, выслалі лісты на доле
i напісалі птушкі на аблоках
фармуліроўку вечнага закону,—
адлёт i одум —
восень наступае.

Перакладаю шэпт дажджу,
пагляд вачэй,
трымценне гаю...
Кранаю,
слухаю,
гляджу,
я не пішу — перакладаю.

Няма звароту у маленства...
A хвалі — блізкая радня —
завабяць, знойдуць падабенства...
Але гняце нас глыбіня —
няма звароту у маленства.

Свет у аблозе навальнічных хмараў,
агеньчык у аблозе цемры —
крык не праб'ецца,
скамянее сказ...
Як выказаць цябе, маё маўчанне?

Перажыву —
i сны, i дзеі,
i шчасце (вышай галаву!..),
i здрады ўдар, i час надзеі,
i сэрца плач...
Перажыву.

Блакіт нябёсаў,
луг стракаты
больш не узрадуюць таго,
хто страціў сэнс.
Бо сэнсу страта —
то, пэўна, страта усяго.

Як пехацінец долу сціх,
уцяўся ў жвір,
ніхто, ніякі,—
перачакаць бы гэты міг,
уберагчыся да атакі.

Паміж усім на зямлі
дзве адлегласці:
паменшыцца адна —
павялічыцца другая...
Калі мы далёка — блізка,
калі мы блізка — далёка.

Вярнуць... вярнуцца б
познім госцем
у юны свет,
у маладосць...
А хто захоча ў маладосці
застацца гэтакім, як ёсць?!

Самыя грозныя пытанні —
простыя пытанні.
Іx вылепваюць дзеці:
навошта? чаму? калі?..
Ды сплываюць пытанні,
праходзяць пытанні,
застаёмся адны мы.
Пытанні былі...

Ляцяць —
праз леты... зімы...
о птахі,—
дзень i год...
Iм не зямля радзіма,
радзіма ім палёт.
Блукаюць сны
у лабірынце розуму,
i ў снах
блукае розум —
шлях людскі.