Алесь Разанаў - Дождж - возера ў акупунктуры

Дрэмле на летнім дажджы
спутаны конь —
спутаная прастора.

Праехаў з канца ў канец
увесь горад.
Трэба вяртацца:
прыпынкі
адлічваюцца наадварот.

Над небакраем акрэсліўся
жоўты ветах —
вушная ракавіна
нематы.

Думаў аб вечнасці.
Чорна-чырвоны матыль
прыляцеў,
сеў мне на руку,
стаў думаць разам ca мною.

Скача па сцежцы
перад дзіцяцем
нязграбны вялізны грак:
не хочацца лётаць?

Што ўбачыў
я ў горадзе іхнім за дзень —
распытваюць гаспадары,
быццам самі
яны ўжо не могуць убачыць
таго, што ў ім ёсць.

Сярод красамоўных кветак
знямелы сівы палын:
ён адзін
чуе i разумее,
што кажа лёс.

Сівітае,
Першай убачыла гэта зорка,
што пагасіла сваё святло.

Стаю ў вялізнай чарзе.
Перш, чым з апошняга
стану першым,
пабуду ўсёю чаргой.

Летні раптоўны дождж.
Я прытуліўся
да ніцай вярбіны —
i мноства лістоў на міяне глядзела,
нібы здзіваваныя вочы.

Нехта назваў уголас
маё імя.
Хвіліна —
i зноў яно стала
тым, чым было заўсёды:
голасам цішыні.

Паслаў у прастору думку,
апамятаўшыся — другую...
Што робіцца зараз там,
у абсягах вашых,
думка-крумкач
i галубка-думка?!.

Старая бярэзіна
ля акна —
світанак,
што доўжыцца цэлы дзень,
што доўжыцца цэлую вечнасць.

Непрыкметны прахожы —
як ён стараецца стаць
яшчэ болыш непрыкметным,
каб людзі не заўважалі,
што ён зняможаны
і стары.

Заляцела ў пакой пчала —
зумкае,
б'ецца ў шыбу
i не знаходзіць выйсця.
Гэтак i мы?!.

Уздоўж начнога перона
такія самотныя ліхтары,
быццам прыйшлі
кагосьці праводзіць
i не могуць успомніць — каго.

Афарбавалі ў парку
замшэлы валун —
i памерлі
стагоддзі.

Зноў выпадкова сустрэўся
з адным выпадковым сустрэчным:
хіба
ён па-ранейшаму незнаёмы?

Пеўні,
пазвязваныя матузамі:
ix прадаюць —
а яны спяваюць.

Нехта надзвычай знаёмы —
быццам світала ўваччу —
набліжаўся насустрач.
Ах, гэта проста
жаночая прыгажосць.
Жывём пад высокімі дрэвамі —
вышэйшыя за саміх сябе
на вышыню дрэў.

Машыны глядзяць
вачамі людзей,
людзі — вачамі машын:
ці знойдзем
дарогу ў наступнасць?!.

Дождж напаіў зямлю —
i вочы
расплюшчыліся ў зямлі
i ўбачылі неба.

Стары мураваны дом:
становіцца ён з гадамі
усё больш адметны,
усё больш сапраўдны,
усё больш жывы.

Дзівосныя рыбіны — уначы
плаваем у бязмежжы, a ўдзень
блукаем па сушы, шукаючы ў ёй
рэшткі страчанага бязмежжа.

Паўрасталі ў зямлю
замшэлыя камяні
з незразумелымі літарамі:
на зямлі
нікога не засталося,
хто змог бы ix прачытаць?!.

Спрачаюцца людзі ў чарзе,
а ззаду,
за ўсімі,
стаіць самотнае неба
i ўсім уступае сваю чаргу.

У апусцелых дрэвах
пустое гняздо:
мінула,
пакуль яго ўбачыў,
лета.

Сярод зялёных кустоў
язміну i бэзу
зялёная лаўка.
Якой яна стане самотнай,
калі ападуць лісты!

У старажытным парку
раптоўна ўзляцелі
гурмой вароны:
нібы жывая істота,
ў галінах вагаецца крык
i ўспуджвае наваколле.

Які агромністы дом!..
Тут што ні дня
то свята,
а то жалоба.

Аркуш паперы —
аркуш жыцця:
забіраецца час,
збіраюцца знакі.

Усё змясцілася ў маім целе:
безліч вякоў,
безліч жыццяў,
а сам я —
не.

Яшчэ не світала —
прастукацелі па вуліцы
нейчыя крокі.
Пра што яны гаварылі?
Нешта i пра мяне.

Дрэвы ўскрай прорвы:
стаяць —
бы схапіліся ў бітве
з лесам.

Ca старажытнага бору
насоўваецца змярканне.
Ці — старажытнасць?

У парасткаў-клёнікаў
такія ж сапраўдныя,
як i ў вялікіх кляноў,
лісты
i — такая ж сапраўдная восень.

Світае —
так паволі,
так неахвотна,
нібы засталіся на цэлым свеце
насельнікамі адно толькі
шэрыя камяні.

Прачнуўся ўночы:
па чорных дахах
кралася жоўтая поўня,
кагосьці высочваючы —
ці не мяне?

Зялёны мох на страсе —
песнаспеў зялёны
асенняму хмураму небу.