Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

Прыкмеціць позірк
хмары i абсяг,
учуюцца зацішша, бездыханне...
I толькі думка,
вымкнуўшы маланкай,
знітуе ўсё
i рынецца ў бязмежжа.

Дарога дадому...
Усе дарогі,
якімі хадзіў i ездзіў,
убірае дарога дадому.

Выбіўся з рытму часу —
падаю
ў бездань часу.

Піць малако...
Не ведаць млосці,
не вандраваць па гарадах,
быць маладым у маладосці
i памяркоўным у гадах.
Піць малако.

Бядую: страта,
радуюся: страта...
Воўк-санітар —
нас насцігае страта,
i неадступна гоніць,
i ніколі
не ведае ні літасці, ні жалю —
усё слабое забірае страта.
Бядую: страта...
Радуюся: страта...

Аднойчы,
калі закончу ўсе справы...
О, колькі трэба зрабіць,
калі закончу ўсе справы!..

A стоміцца сонца, i неба
туман апануе густы —
акрыюць азяблую глебу
налітыя сонцам лісты.

I дрэва —
барва i прагалы —
лісты крамяныя свае,
якія ўчора ўберагала,
цяпер самохаць аддае.

Голас клікаў —
таму прыходзіў...
Замаўкаў ён,
калі прыходзіў.

Чакаюць навальніцы хвоі —
a навальніца вызначыць абраных,
якія упадуць ад перуна.

Праз момант i праз век
вяртае рэха,
вяртае рэха слова,
думку,
жэст,
вяртае нас саміх...—
так помсціць рэха.

Дзіўная бітва —
з бязмежнасцю,
i дзіўны рахунак
у бітве з бязмежнасцю —
не перамогшы,
загінуць волатамі.

Век хуткасцяў, век паскарэння
хутчэй,
няспынка,
назусім...
У будучыню, у азарэнне,
мы, быццам падаем, ляцім.

Сярод усіх вятроў
адзін спадарожны.
Сярод усіх шляхоў
адзін незваротны.

Куды? Адкуль?..—
маўчанне.
Не дасць адказу час.
Стаю — i сам пытанне,
іду — i сам адказ.

Паўхвілі да ратунку —
i жыццё —
гады...
дзесяцігоддзі —
ўсё жыццё
знячэўку пераважвае паўхвілі.

Усё мы маем —
пільным вокам
акінь зямныя берагі...
Але адзін памрэ ад спёкі,
памрэ ад холаду другі.

Праб'ецца даўні запавет —
i стане цяжка,
стане дрэнна...
Але ужо не марны свет,
i шлях, i клопат недарэмны.

Адменная чарга —
чарга дарогі,
восені,
задумы...
I нават выпадак,
i нават непазбежнасць
марудзяць
i пільнуюцца яе.

У вечаровым аўтобусе
чуваць урыўкі людскіх размоў...
Зрэшты, усе размовы
урыўкі чагосьці.

Кружацца ўвышыні буслы —
неўзабаве вырай.
Пазіраем на ix —
i паглядам адлюстраваным
бачым сябе.

Наведваюся ў мясціны,
дзе ўжо некалі быў,
і не ведаю, як растлумачыць
дрэвам, людзям, сабе самому,
што ўжо мяне двое,
i не ведаю, чым запоўніць
прагал паміж мною гэтым i тым.

Не сплю. Адліжна. Поле
туманіцца ў акне.
Міжчассе — ў наваколлі.
Міжчассе — ува мне.

Нікога,
хто ў тэты свет прыходзіць,
не абыходзіць доля:
атрымліваюць усе без вынятку
два найвялікшыя падарункі —
жыццё i смерць.

Спазніўся ўстаць
i спазніўся легчы,
спазніўся пачаць работу
i спазніўся скончыць —
i пачалі мяняцца
месцамі дні i ночы,
вынікі i прычыны,
i я апынуўся насупраць самога сябе.

Смерць косіць салому —
зярнят скасаваць не можа:
ратунак у лішку.

Карэнне i лісцё.
Бальшак жыцця зямнога.
Цябе сустрэне Ўсё,
а правядзе Нічога.

Як стары мудры вуж
шукае вузкае выйсце,
каб скінуць старую скуру —
так i я патаемнай вужовай натурам
шукаю сабе перашкоды,
хоць i пярэчыць гэтаму розум.

Гукаю цябе ў мінулым,
гукаю цябе ў наступным —
ты адгукаешся рэхам
майго гукання.

Сустракаюся ў думках з тымі,
каго няма побач.
Для кагосьці
і я таксама ўспамін,
для кагосьці
i я гэтаксама думка.

Час —
калі адна мэта
слухаецца другую.
Бясчассе —
калі замінае
кожная кожнай.

Такі рухавы малы:
амаль што выслізгвае ca свету,
такі нерухомы стары:
свет амаль што выслізгвае ад яго.

Навокал праталіны.
І толькі тую сцяжыну,
якой мы заўсёды хадзілі з табою,
не адпускае зіма.

Сярод гамонкі анямець,
з паўтораў выбіцца,
з кружзння,
i — бы ўваскрошання — хацець
сабе не ўдачы —
паражэння.

Сяджу дома —
не падарожнічаю, не вандрую.
Падарожнікі апавядаюць
пра свае ўражанні i назіранні —
назіраю адно за імі.