Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

Да каменя прытуліўся
жоўты кляновы ліст —
хочацца стаць каменным?!.

У вокнах
запальваецца святло.
Хто праходзіць узбоч дамоў —
зазірае ў вокны,
хто ўнутры —
засланяе вокны.

Быццам само чаканне
увасобілася i стала
постаццю —
дрэва на гарадскім прыпынку.

Глухія завулкі.
Бляклыя ліхтары.
Хаваецца рздкі прахожы
ад цемрадзі ў светлыню,
ад светлыні — у цемрадзь.

Застаўся вісець на сцяне
пажоўклы
леташні каляндар:
гэткія самыя дні,
гэткія самыя тыдні, —
a ўсё ўжо не гэтак.

Леташнія аб'явы:
чытаюць ix адно толькі
вецер i дождж,
пакуль
не прачытаюць дарэшты.

На небе ўзышоў
вусцішны,
даўні,
відушчы месяц —
i распазнаў мяне
ува мне.

Убачыў на вуліцы, у прыцемках,
чалавека,
надзвычай падобнага на майго —
ужо нябожчыка - бацьку.
О як мне хацелася
ўслед пайсці,
о як мне хацелася папытацца:
хто ён?!.

Акрыла наўколле шэрань:
кветкі паніклі,
камень зацвіў.

Кладка на гразкай дарозе —
нібы падае
руку незнаемы сябра.

Гусіныя крыкі
ў асеннім полі:
заўтра — зіма?

Абапал гразкай дарогі
белыя лапікі,
белыя іншасветы:
сляды зімы.

Над горадам,
дзе жыву,
падае светлы,
світальны,
вясковы
i заўтра ўжо тут не патрэбны снег:
заблудзіўся?!.

Справы,
якія здаваліся неадступнымі,
адступіліся...
Вось ты i вольны,—
сказала ўранку душа.
A ўвечары дадала:
i лішні.

Нібы святочная ёлка,
ззяе
вокнамі новы дом:
ці за кожным — радасць?

Зыпаў на досвітку снег:
бязмоўна
спявае наўколле.

Свеціцца
нізкае сонца ў вокны —
i постаці дрэў
блукаюць навобмацак
па пакоі.
Сам-насам з зімою:
вось i настала твая пара,
сутонлівая яліна.

Снег сышоў —
i ўзышла
леташняя трава.
I што мне з вамі рабіць,
шматкі мінулага часу?!.

Цягнецца з коміна
i растае
дым у паднеб'і —
сцежка,
што не варочаецца назад.

Па заінелым трамвайным акне
хтось напісаў:
«Я кахаю».
Усе пазіраюць на свет
праз гэтыя словы.

Над вёскай,
утуленай у зіму,
заззяла першая зорка...
I засталася яна ў душы
такой — неадлучнай ад зоркі.

Не спяшайцеся, кіламетры:
я ж яшчэ не прайшоў
гэты шлях
душой.

На снежным узмежку
калышацца ссохлы быльнёг:
ужо не пужае сцюжа?!.

Адліга.
Вяршаліны дрэў
намацваюць неабсяжнасць.

Падмерзла зямля —
стала суха,
сонца ўзышло —
стала слотна:
жыву — нібыта іду
па раздарожжы сусветаў.

Пачатак вясны —
сустрэча
усіх пораў года.
Хто яшчэ ходзіць у шапках зімовых,
хто — ужо ў летніх,
а хто — наогул без шапак.

Паляць у садзе
леташнюю лістоту.
Дым
лашчыцца да галінаў:
родны?!.

То хмары, то сонца...
I тэта ўсё,
што даюць нябёсы?!.
I гэта ўсё,
што чакаецца ад нябёсаў?!.

Чарнеюць на схіле
палосы i плямы:
аўтапартрэт агню.

Разводдзе.
Быццам чыясьці рудая шапка —
стог сена ў вадзе.

Не бойся, муха-нязграба:
хіба я стану сягоння
цябе чапаць,
калі зіма перажыта?!.

Падмерзла дарога:
нібы нерухомыя лодкі,
на ёй засталіся нашы
учорашнія сляды.

Стаіўся за дрэвам —
i для паловы свету
стаў толькі дрэвам.

Натрапіў у кнізе на захаваны
білет цягніковы:
не ведае ён,
дзе я быў,
не памятае —
куды ездзіў.

Вяртаюцца з выраю птушкі —
зямлі
вяртаюць нябёсы.

Каштан
у набраклых пупышках:
прыгожы
будучай прыгажосцю.

Садзяць бульбу: цяпер
думай сама,
турбуйся сама,
як выбрацца з гэтай сховы.

І табе ахвота
з усімі разам
пабыць на свяце вясны,
пякучая крапіва?!.

Сад атуляюць плотам.
А ён усё роўна
цвіце для ўсіх.

У ранку я выйшаў з дому
i ўвесь дзень ішоў
у кірунку да сонца.
Якім супярэчлівым аказаўся
мой шлях!..

Ці чуеш,
асушаная балацінка:
кнігаўкі прыляцелі?!.

Пачало неўпрыкмет змяркацца —
i неўпрыкмет
аціхла гаворка,
a ціша загаварыла.