Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

За крок да ўдачы
спынюся,
за хвіліну да перамогі
паглыблюся ў одум...
Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,
жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.

Усё мінае, - сказаў мудрэц,
i ўсе з ім згадзіліся.
Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,
i ўсе, азірнуўшыся, успомнілі:
i настае.

Снег растае.
Шкада —
i яго,
i сябе чамусьці.

Сакавік.
Усё паварочваецца ў наступнасць.
Праз чорнае голле блішчыць
востры маладзічок.

Вяртаюся да ранейшых размоў,
да ранейшых сустрэч,
магчымасцяў i абавязкаў —
каб узяць тое, чаго не ўзяў,
каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.

Я — рака.
Цяку ад таго, дзе быў,
кім не стаў...
А яно даганяе мяне берагамі.

Калі твая будучыня
сумесціцца з будучыняю сусвету –
усе словы дарэчы,
усе ўчынкі да месца,
усе стрэлы ляцяць у цэль.

Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.

Адкрывае абсяг
думка-голас,
a думцы-бязмоўю
адкрываецца неабсяжнасць.

Асеннія хмары. Імжа.
Няма куды больш спяшацца,
няма куды больш паспяваць —
суцяшае дождж.

Выбег на сцежку
няўрымслівы дзьмухавец
i разгубіўся:
што будзе?!

Хіба іду зямлёй?!.
Іду сабой —
бесперастанна сцелючы пад ногі
свой цень,
свае намеры,
свае мэты.

Аблётваюць буслы зямлю кругамі,
каб увабраць яе ў сябе дарэшты
i скіравацца,
вольнымі ўжо,
ў вырай.

Дом знеслі.
Застаўся сад.
Як пастарэлі адразу дрэвы!

Людзі
глядзяць у будучыню,
мінулае —
на людзей.

У лесе пахмурым
бярозы —
белыя паланянкі.

Маленства:
пад шэраю глебаю
жоўты пясок —
радовішча залатое.

Ёсць лепшыя за мяне,
ёсць горшыя,
але сам я
ні лепшы, ні горшы —
адзіны,
угледзьцеся...—
чалавек
моўчкі кажа людзям.

Вулічныя ліхтары —
ці начныя сонцы:
той самы цень
ляжыць на тым самым месцы.
Каб зразумець сябе —
думка
дзеліцца ка дзве долі:
адна становіцца паляўнічым,
другая — уцекачом
i спасцігаецца,
калі гіне.

Стаю перад кніжнай паліцай,
гляджу,
не чапаючы ix,
на кнігі —
чытаю сваю душу.

Бабуля з пад'езда:
усё цяжэй ёй спускацца па лесвіцы,
усё цяжэй падымацца,
усё цяжэй заставацца дома.

Марафон:
бягуць
людзі навыперадкі
ca сваім целам.

Адчыняю паштовую скрынку:
газета, часопіс, ліст...—
усё, што было i раней дагэтуль.
А кожны раз
чакаецца вестка.

Напярэдадні Новага года
шлём свае віншаванні-зычэнні небу,
a яно — ўсёй зямлі:
сняжынкі.

Дрэва:
крывыя галіны,
крылатае лісце,
скрытыя карані.

У дзедавай вёсцы:
гляджу на аблокі —
бачу людзей.

Пад шэрым небам
між шэрых палёў
зялёны агонь надзеі:
палетак руні.

Сосны: ўзышлі на самы
высокі пагорак
i вось разважаюць:
куды далей?

Той крок,
якім я не здолеў
ступіць напрасткі,
ператвараецца ў мноства крокаў
па крузе.

Блукаю
па горадзе незнаемым.
Ніхто мяне тут не спаткае,
ніхто не пярэйме,
ніхто не скажа:
ты сёння не гэтакі, як звычайна.

Раніца.
Дворнік мяце тратуар —
ніяк не патрапіць
змесці свой цень.

Я там ужо быў,
i гэта я ўжо рабіў,
i тое ўжо зведаў...—
стаю сярод белага дня
з жыццём ашчаджоным
для невядомай справы,
для невядомай думкі
i для невядомага дня.

Канчаецца лета:
лісце
туліцца да галіны,
галіна — да дрэва,
дрэва — да каранёў,

Снег растае —
а тэтак
шмат абяцаў,
калі падаў.

Як бы ні мкнулася дрэва
у неба,
яно ўсё роўна не дасягае
неба...
Але, магчыма,
ніякага іншага неба няма,
апроч самога імкнення.

Калі ўсё наўколле
я ведаў на памяць,
тады ўзяў у павадыры
незнаёмага чалавека —
i сцежкі скрануліся i павялі
ў невядомасць.

На адну шалю вагаў
паклаў я хлеб,
на другую — камень,
але калі яны ўраўнаважыліся,
не змог
паверыць, што важыць хлеб
гэтулькі ж,
колькі камень.

Сцежка па-над абрывам:
па ёй прывабна ісці,
на ёй кожны крок
змястоўны.

Парастак, што прабіўся
праз пласт асфальту,—
усе пешаходы
табе саступаюць дарогу,
быццам вялікаму дрэву.