Алесь Разанаў: Дождж: возера ў акупунктуры

Стаяць на балоце
стагі
з аснежанымі вярхамі —
тутэйшыя горы.

Рэчка замерзла.
Мост
здзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.

Па непарушным снезе
лёгкі заечы след
i чалавечы —
цяжкі.

Ялінка на сметніку.
Вось i ўвесь Новы год!..
Вось i ўсё наваселле!..

Зімовае сонца.
Імкнуцца ўстаць
са снежнай пасцелі
цені.

Зіхоткая поўня —
акно,
з якога
глядзіць у душу нябыт.

Чакаем таксоўку ўначы:
чарга
пасунулася на адно месца —
i то весялей.

Зімовыя прыцемкі:
снег настае,
растае наваколле.

Вісяць між пупышак
замерзлыя кроплі —
таксама
вясны чакаюць?

Абудзіўся сярод суровых
зімовых палеткаў:
куды пацячэш,
ручай?!.

Які пахмурлівы небакрай!.
Адтуль
вясна надыходзіць.

Чырвоны дом на гары —
уволю
я ў ім нагутарыўся б
з цішынёй.

Бягуць ручаіны
у полі —
звівы
жвавай гаворкі.

Бярэзіна
i без лістоты,
шпакоўня
i без шпака —
пытанні, узнятыя ўгору:
ці не забыўся
пра ix сакавік.

Беляць у садзе вясновым
камлі —
галіны
самі пабеляцца неўзабаве.

Вісіць i не падае
у паветры
зялёны дождж:
ніцыя вербы зазелянелі.

Н е бойся цячы, ручай,
у яры i ў ямы:
рака
цябе не забудзе.

Вясновы самотны вечар.
Гуляе дзяўчынка
у хованкі з маладзіком.

Ля лазні
бярозы ў набраклых пупышках
i дзед-прадавец
з вязкай леташніх венікаў:
не спазніўся?!.

Гром загрымеў —
i адразу
аціхлі ўсе галасы:
нябёсы гавораць!

Першыя кроплі дажджу:
на плітах
азбука кропак.

Ладкуюць гнёзды гракі:
абламанае вецце
зноўку
вяртаецца дрэвам.

Здалечыні,
праз начную імглу
агеньчыкі замігцелі:
адзіны ва ўсім наваколлі дом,
што не спіць,—
бальніца.

Вішня наўскрай дарогі:
спяшайся
першаю расцвісці —
у пчол
абранніцай будзеш.

Кроплі дажджу
пастукаліся ў акно —
ці мо самі нябёсы?!.

Прарэзаліся на градках
стрэлкі цыбулі:
вачам дзівунак.

Ходзіць паважны грак
між квітнеючьіх сліў
па двары —
гаспадар,
што вярнуўся з замежжа.

«Даў Бог —
пражыла цэлы век,
а не ведаю,
у якім баку сэрца...» —
бабулі
ў царкоўным падворку.

Шчыміцца ў плот
цікаўная крапіва:
што тут,
у агародзе?

Вяду вясноваю вуліцаю
з бальніцы маці
сваю старую —
вяду
сваю старасць.
Бэзавы куст заквітнеў —
у доме
парасчыняліся вокны.

Крывенькая яблыня ў полі —
хоча ўцячы
з гэтага месца,
дзе пасадзілі?!.

Цвітуць на бальнічным двары
жоўтыя дзьмухаўцы —
уцеха
вачам чыімсьці.

Селяцца ў коміне хаты
вароны —
зрабіцца
чарнейшымі захацелі?!.

Калючы асот —
але вунь, глядзі:
пчала з ім сябруе.

Дом з каляровымі аканіцамі —
матылькі
разгарнулі крылцы?!.

Мокне на беразе возера
з вудай рыбак —
злоўлены язь
ловіць ротам дажджынкі.

Зона,
I як вы зайшлі,
бярозы,
туды — за калючы дрот?!.

Старыя дамы:
хацеў бы
зайсці ў кожны з ix,
у кожным
пажыць хвіліну.

Сеў матылёк на куст
квяцістага бэзу —
i ўбачылі ўсе адразу,
які фіялетавы бэз,
а матылёк — бялюткі!

Паўзлазілі дзеці на дрэва:
дом,
што дарослымі не заняты.

Ледзьве відаць яго —
a запоўніў
сабою ўсё паднябессе:
жаўрук спявае.

Бульба цвіце.
У рамонкаў
круглыя вочы.

Вадасцёкавая труба —
увага,
што скіравана адразу
у неба
i ўдол.

Бярэзіна ўсохла,
a ў вершаліне
красуе зялёная амяла:
пераможца лёсу?!.

Каля зялёнага дрэва
скульптура з дрэва:
маўклівая спрэчка
пра дасканаласць.

У вёсцы.
Як дзіўна зноўку пачуць
гаворку,
знаёмую з немаўленства,
ад незнаемых людзей.

Ускрай маладога жыта
сінія васількі —
сінія буквіцы
ў кнізе лета.

Сохнуць на плоце збанкі:
штыкеты
займелі галовы?!.

Хаваецца між дамоў
зіхатлівая поўня
цыганка нябёсаў.