Алесь Разанаў: Кніга ўзнаўленняў

Цяпер
скончылася старое i новым
сталася ўсё,
што відочна i што невідочна.
Нябёсы,
скінуўшы лахманы
поцемных воблакаў,
прасвятліліся
i ў вышыні
славу гасподнюю спавядаюць.
Я не кажу аб нябёсах,
даступных воку,
але — аб змысловых:
там
апосталы на Сіёне
убачылі Госпада сёння
і, скруху забыўшы,
адкінуўшы смутак — цень
страхаты іудзейскай —
Духам Святым
асвяціліся i абвяшчаюць
Хрыстова ўваскрэсенне.

Сёння, красуючы, сонца
увышыню ўсходзіць
І, радуючыся, зямлю
сагравае,—
усходзіць нам гэтак з труны
сонца святое — Хрыстос
i ўсіх,
што ў яго вераць,
ратуе.
Сышоўшы
з вышэйшага месца,
сёння
свяцілу вялікшаму аддае
месяц ушану,—
гэтак
з суботаю разам
сыходзіць з вышэйшага месца
Стары Закон
i Закону Хрыстову
ужо аддаюць ушану
прарокі.

У пакаянні
грахоўніцкая зіма
скончылася i растаў
у богаразумнасці лёд
няверы,—
гэтак
апостальскае навучанне
i вера Хрыстова зіму
язычнага куміра ўладарства
скрышылі, i з выяўленнем
ранаў Хрыстовых растаў
лёд Фамовай няверы.

Сёння, красуючы, ажыўляе
вясна зямную прыроду,
і, веючы ціха,
вятры-няўрымсты
змнажаюць плады,
а зямля,
успойваючы насенне,
аздобліваецца зялёнай
травою.

Вясна-красна —
гэта Хрыстова вера,
якой
перайначваецца праз хрост
чалавечая існасць;
вятры-няўрымсты —
гэта грахоўныя паімкненні:
яны,
ператварыўшыся праз
пакаянне ў цноты,
змнажаюць
плады, што карысныя будуць
нашай душы;
а зямля
існасці нашай,
нібы насенне,
божае слова прыняўшы
i рупячыся аб ім
удзень iўначы,
нараджае, нібы траву,
дух нашага выратавання.

Сёння
нованароджаныя ягняты,
а гэтаксама цяляты,
скачуць,
адольваючы дарогу,
і, шпарка
вяртаючыся да мацярок,
весяляцца.
Дый пастухі,
граючы на свісцёлках,
у весялосці хваляць Хрыста.
Ягняты,— тлумачу вам,—
гэта людзі
з лагоднай душой,
а цяляты —
куміра паслугачы
краёў, не пранятых верай;
але праз Хрыстова
учалавечанне,
апостальскае рупнаванне
i цуды
жвава закон прынялі,
звярнуліся да царквы
i смокчуць
цяпер малако вучэння.
Вучыцялі
гурту Хрыстова сёння,
молячыся аб усіх,
Хрыста Бога ўслаўляюць;
сабраў ён i памірыў
істот, што ніколі раней
не збіраліся разам
i між сабою
не зналі міру.

Парасці выпускаюць
сёння ў наўколлі дрэвы,
кветкі духмянлівыя цвітуць —
i сады
вось ужо дораць шчодра
свету салодкі водар,
а земляробы,
сеючы сёння ў раллю насенне,
надзею ўскладаюць пакорліва
на Хрыста —
ураджаядаўцу.

Былі мы раней,
бы дрэвы ў дуброве,
якія
спажыўнага плоду не маюць,
але цяпер
у наша нявер'е
ўжывілася вера Хрыстова.
І вунь
вернікі тыя,
што шчыра
трымаюцца, як прышчэпы,
Іосіфава карэння,
бы ў кветкі,
у цноты ўбіраюцца
i чакаюць
жыцця, што Хрыстом
пераўтворыцца неўзабаве
У рай.
Гэтаксама свяціцелі,
што, аб сабе забыўшы,
рупяцца аб царкве,
той час прадчуваюць,
калі ix узнагародзіць
узнагародай сваёй Хрыстос.

Цяпер аратаі слова
ў шчамлёты духоўныя
ўводзяць
цялят словамоўных
i заглыбляюць
крыжовае рала
ў змысловыя нівы
i баразну пакаяння
накрэсліваюць.
i сеюць
насенне духоўнае,
i спадзяваннем
на будучы плён весяляцца.

Сёння старое,
што светам валодала,
стала мінулым,
а свет
дзеля Хрыстова ўваскрэсення
стаўся новым.

Паўнюткі
рэкі апостальскія цяпер
вадою разводдзя,
i нерастуюць
язычныя рыбы.
І рыбары,
выпрабаваўшы глыбіню
Божага ўчалавечання,
здабываюць
поўны царкоўны
невад лавітвы.
«Рассядзецца рэкамі,—
кажа прарок,—
зямля,
убачаць, уразяцца i праз гэта
нудой абнядужацца
несумліўцы».

Цяпер працаўніца-пчала,
манаскага чыну,
усіх здзіўляе,
паказваючы сваю мудрасць,—
так, жывучы ў пустэльні
i жывячыся самапасам,
манахі
здзіўляюць людзей i анёлаў.
Яны — гэтаксама пчолы,
што, кветкі аблётваючы,
ствараюць
мядовыя соты
i слодыччу адмысловай
частуюць людзей i царкву.
Цяпер
спеўнагалосыя птушкі
сям'і царкоўнай,
гняздо абнаўляючы,
весяляцца.
«I птушкі,— кажа прарок,—
займеюць сваё гняздо
Тваім алтаром
i будуць,
спяваючы свае песні,
славіць
Бога нязмоўчнымі галасамі».

Сёння
новяцца постаці ўсіх святых
i прымаюць
здабытае бытаванне:
прарокі i патрыярхі,
што працавалі няўтомна,
сёння
раююць у боскім садзе;
апосталы i свяціцелі,
што святлом
Хрыстовым свяціліся,
сёння ўслаўляюцца на зямлі
i на небе;
пакутнікі i спавядаўцы,
што за Хрыста зазналі
злыбеду i пакуту,
вянкамі
увенчваюцца спаміж анёлаў;
сёння
цары i князі
ратуюцца паслушэнствам;
нявіннікі,
што захавалі цноту
душы i цела
i неслі самааддана
свой крыж цярпення,
услед за Ісусам Хрыстом
узыходзяць
з зямлі на нябёсы;
сёння
поснікі i пустэльнікі,
узнагароду
з рукі Гасподняй прыняўшы,
цешацца са святымі
у горадзе ўзгорным.