Алесь Разанаў - Вастрыё стралы

*

Адчыняю паштовую скрынку:
газета, часопіс, ліст...—
усё, што было i раней шмат разоў.
А кожны раз
чакаецца незвычайнае — вестка.

*

Напярэдадні Новага года
шлём свае віншаванні-зычэнні небу,
а яно — ўсёй зямлі.
Сняжынкі,

*

Скончыліся пытанні —
i не насталі адказы.
Жыву між адным краем часу
i між другім —
бяскрайні.

*

Дрэва:
крывыя галіны,
крылатае лісце,
скрытыя карані.

*

У вёсцы прадзедаў:
пазіраю на хмары —
бачу людзей.

*

Пад шэрым небам
між шэрых палёў —
зялёны агонь надзеі:
палетак руні.

*

Калі прыходжу на раздарожжа
i чытаю на камені
надпісы-перасцярогі —
разумею,
што чалавеку нічога не застаецца,
як, зрэшты, выбраць
тую дарогу, якая яго спакон веку чакае,—
дарогу ўгору.

*

Вісіць на ўсходзе
чырвонае сонца,
з высокіх комінаў
цягнецца дым...
Людзі ідуць хто-куды
альбо стаяць — гамоняць
і зважаць не зважаюць,
што будучыня ўжо адпрэчвае
гэты дзень.

*

Сонца адно: ян о,
зямлі дзве: дзённая i начная,
чалавека — тры:
маці, бацька, дзіця...
Выходзім па-за сябе безупынна, каб стаць
адзінымі ўрэшце.

*

Смерць косіць салому —
зярнят скасаваць не можа:
ратунак у плёне,
у лішку.

*

Дзіця вучыцца вымаўляць
свае першыя словы.
Дарослыя слухаюць:
раптам яно скажа тое,
чаго яны ўжо не могуць сказаць.

*

Сосны ўзышлі
на самы высокі ўзгорак.
Стаяць, разважаюць:
куды далей?

*

Той крок,
які я не здолеў ступіць напрасткі,
ператвараецца ў мноства крокаў
па крузе.

*

Каменьчыкі ў ручаі.
Людзі не могуць узяць з сабой ручая —
бяруць з сабою
каменьчыкі.

*

Сустракаюся ў думках з тымі,
каго няма побач.
Для кагосьці
i я таксама ўспамін,
для кагосьці
i я гэтаксама думка.

*

Пусцее наўколле:
праз кроны дрэў
замігцелі зоркі.

*

Мёртвы ў мінулым,
жывы ў сучасным
i неўміручы ў будучыні —
куды б чалавек ні ішоў,
вядзе з сабой
раздарожжа.

*

Блукаю
па незнаемым горадзе.
Ніхто мяне тут не спаткае,
ніхто не пярэйме,
ніхто не скажа:
ты сёння не гэтакі, як звычайна.

*

Хіба я ведаю,
чаму я ўчора думаў адно,
а сёння другое,
чаму ўчора быў у адным настроі,
а сёння ў другім...
Мне часам здаецца,
што я рука,
у якой ёсць свой уладальнік.

*

Раніца.
Дворнік мяце тратуар —
ніяк не патрапщь
змесці свой цень.

*

Чакайце, птушкі,
чакайце, дрэвы,
чакай, зямля,—
куды вы без чалавека?!.

*

Які ты — неўпрыкметку
упэўнішся шматкроць.
А вершы — гэта сведкі
i за цябе, й супроць.

*

Світае.
3 глыбінь чалавечага сну
уваскрасаюць сонца
i — чалавек.

*

Я там ужо быў,
i гэта я ўжо рабіў,
i тое ўжо зведаў...—
стаю сярод белага дня
з жыццём ашчаджоным для невядомай
справы,
для невядомай думкі
i для невядомага дня.

*

Чалавек:
упадае ў жыццё
вадой,
выпадае —
лёдам.

*

Тут — спёка,
там — сцюжа,
тут — дужа цяжка,
а там — залёгка,
тут — я занадта шматстайны,
а там — занадта самотны...
Усё жыццё шукаю сябе,
што быў бы не мной,
a кімсьці.

*

Канчаецца лета:
лісце
туліцца да галіны,
галіна — да дрэва,
дрэва — да каранёў.

*

Растае снег.
А ён жа так шмат абяцаў,
калі падаў.

*

Ішоў па зямлі,
еў яблыкі,
зярняты збіраў
i высейваў у дол...
Калі прайду ўсю зямлю —
вярнуся
ў квітнеючы сад.

*

Як бы ні мкнулася дрэва
ў неба,
яно ўсё роўна
не дасягае неба...
Але, магчыма,
ніякага іншага неба няма,
апроч самога імкнення.