Алесь Разанаў - Вастрыё стралы

*

На людзях ці ў глушы
ты й шчасны, ты й балесны.
Усё месціцца ў душы,
а ёй усюды, цесна.

*

Аблокі-цемратворцы
акрыюць неба твар.
Убач сябе, празорца!..
Змажы сябе, змагар!..

*

Бы выпаду з
з гнязда сэрцабіцця...
Што скажаш мне, бяссонне,
аскепак небыцця?!.

*

Снег растае.
Шкада —
i яго,
i сябе чамусьці.

*

Сакавік.
У сё паварочваецца ў наступнасць,
Праз чорнае голле блішчыць
востры маладзічок.

*

Вяртаюся да ранейшых размоў,
да ранейшых сустрэч,
магчымасцей i абавязкаў —
каб узяць тое, чаго не ўзяў,
каб пакінуць тое, чаго не пакінуў.

*

Жыву між зямлёю i небам,
каб стаць з цягам часу
асобна зямлёй
i асобна небам.
Цяку ад таго, дзе быў,
кім быў,
кім не стаў...
А яно даганяе мяне берагамі.

*

Калі твая будучыня
сумесціцца з будучыняю сусвету
усе славы дарэчы,
усе ўчынкі да месца,
усе стрэлы ляцяць у цэль.

*

Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.

*

Адкрывае абсяг
думка-голас,
a думцы-бязмоўю
адкрываецца неабсяжнасць.

*

Асеннія хмары. Імжа.
Няма куды больш спяшацца,
няма куды больш паспяваць —
усіх суцяшае дождж.

*

Выбег на сцежку
няўрьшслівы дзьмухавец
i разгубіўся:
што будзе?!

*

Адной палавінай жыцця набываю,
другою — трачу:
раскрыжаваны
ў самім сабе.

*

Хіба іду зямлёй?!.
Іду сабой —
бесперастанна сцелючы nad ногі
свой цень,
свае намеры,
свае мэты.

*

Аблётваюць буслы зямлю кругамі,
каб увабраць яе ў сябе дарэшты
i скіравацца,
вольнымі ўжо,
ў вырай.

*

Звечарэла.
Зайшло чырвонае сонца,
выйшаў чырвоны месяц.
Блукаю па вуліцах.
Восень блізка.

*

Дом знеслі.
Застаўся сад.
Як пастарэлі адразу дрэв

*

Людзі
глядзяць у будучыню,
мінулае —
на людзей.

*

Нізкае шэрае неба.
Цяжка стаяць пад ім
дрэвам i людзям.
Аднак ухіляцца нельга —
каб іншым не стала
яшчэ цяжэй.

*

У лесе пахмурым
бярозы, —
белыя паланянкі.
Такія недасканалыя,
у немачах i супярэчнасцях,
мы, як імглісты золак,
мінаем
i не шкадуем пра гэта...
З нас нараджаецца дзень.

*

Маленства:
nad шэраю глебаю
жоўты пясок —
радовішча залатое.

*

Ёсць лепшыя за мяне,
ёсць горшыя,
але сам я
ні лепшы, ні горшы —
адзіны,
угледзьцеся...—
чалавек
моўчкі кажа людзям.

*

Вулічныя ліхтары —
начныя сонцы:
на трату ары. ляжыць нерухома
той самы цень
на тым самым месцы.

*

Каб зразумець сябе —
думка
дзеліцца на дзве часткі:
адна становіцца паляўнічым,
другая — уцекачом
i спасцігаецца,
калі гіне.

*

У горадзе шэрых шматпавярховых дамоў
як найвялікшае дзіва
я рантам убачыў
барвовы. акраец сонца.

*

Стаю перад кніжнай паліцай,
гляджу, не чапаючы ix, на кнігі —
чытаю сваю душу.

*

Бабуля з nad'езда:
усё цяжэй ёй спускацца па лесвіцы,
усё цяжэй падымацца,
усё цяжэй заставацца дома.

*

Той абруч,
якім сашчапілі дрэва,
што раскалолася ад цяжару ўраджаю,
увайшоў у сярэдзіну дрэва,
карой зацягнуўся,
стаў дрэвам самім.

*

Марафон:
людзі бягуць
навыперадкі
ca сваім целам.

*

Мы абышлі ўсю зямлю —
i вярнуліся на ранейшае месца:
жаўцее лісце на дрэвах,
да неба ўздымаюцца птушкі,
i невядомай дарогаю час
ідзе, не сыходзячы з месца.

*

Хаваецца сонца —
наш дсш супольны.
Нібы ў дамавіны, нанач
замкнёмся ў свае дамы.

*

Сяджу над яблыняй,
яблыкамі паабчаплянай.
Гутару з часам
на мове часу.