Алесь Разанаў - Вастрыё стралы

*

Нас рухае нямы
кругазварот нязморны.
У прадчассі плену, мы —
нібы. зярняты ў жорнах.

*

Сваёй дарозе мера —
спрабуй, здзяйсняй, вяршы!..
У будучыню дзверы
не ў часе, a ў душы.

*

Надакучыла хадзіць паводле сваёй хады,
надакучыла ездзіць паводле правіл
дарожнага pyzy,
надакучыла лётаць паводле законаў
аэрадынамікі...
Паклаўшыся на зямлю,
гляджу ў неба —
асвойваю думкаю неабсяжнасць.

*

Запалкі,
пакуль яны не гараць,
проста аскепкі дрэва...
Людзі падобныя на запалкі:
калі не гараць — утульваюцца ў бяспеку,
калі гараць — адтульваюцца для свабоды.

*

Нікога,
хто ў гэты свет прыходзіць,
не абыходзіць доля:
атрымліваюць усе без вынятку
два найвялікшыя падарункі —
жыццё i смерць.

*

Спасцігаю i слова, I справу,
але ўсім жыццём даводзіцца спасцігаць,
што свет, які ты намерваешся здабыць,
ты ўжо здабыў i так —
самім з'яўленнем на свет.

*

Чалавек i правы, i левы —
дзве істоты,
дзве палавіны...
Ён яшчэ мусіць сабою стаць,
становячыся ўсім светам.

*

Карэнне i лісцё.
Бальшак жыцця зямнога.
Цябе сустрэне Усе,
праводзіць Анічога.

*

Згадзіўся,
змоўк,
прывык—
абуты i адзеты...
А патаемны крык
цябе шукае:
дзе ты?!.

*

I выпітая чаша,
i ясны дзень пагас,
i зноў набыткі нашы.
не па-за намі —
ў нас.

*

Час паскараецца,
час набывае ўсё большы разгон,
каб вырвацца
з-пад прыцягнення таго,
што ўжо адбылося.

*

Як стары мудры вуж
шукае вузкае выйсце,
каб скінуць старую скуру —
так i я патаемнай вужовай натурай
шукаю сабе перашкоды,
хаця i пярэчыць гэтаму розум.
На той палявой дарозе,
па якой мне хадзілася легка,
павырасталі горы,
паўтвараліся прорвы....
I гэта з маіх слядоў.

*

Тыя недаробленыя работы
i недадуманыя думкі,
якія я пакідаў на потым,
спадзеючыся, што калі-небудзь
вырашацца яны самі,
так i засталіся на колішнім месцы...
I сёння я ix вязень.

*

Сярод гамонкі анямець,
з паўтораў выбіцца, з кружэння,
i — бы ўваскрошання — хацець
сабе не ўдачы —
паражэння.

*

Спазніўся ўстаць
i спазніўся легчы,
спазніўся пачаць работу
i спазніўся скончыць —
i сталі мяняцца месцамі дні i ночы,
вынікі i прычыны,
i я апынуўся насупраць самога сябе.

*

Калі атрымліваю перамогу —
сцвярджаюся тым, кім ёсць,
калі цярплю паражэнне —
трачуся тым, кім ёсць...
Маю надзею, што некалі навучуся
не гнацца за перамогай
і не ўхіляцца ад паражэння.

*

Гукаю цябе ў мінулым,
гукаю цябе ў наступным —
ты адгукаешся
рэхам майго гукання.

*

Час —
калі адна мэта
слухаецца другую.
Бясчассе —
калі замінае
кожная кожнай.

*

Калісьці мы разумелі,
што такое дабро,
што такое зло,
i напісалі пра гэта кнігі.
Цяпер мы разумныя тым,
што напісана ў кнігах,
але самі дабро ад зла
адрозніць не можам.

*

Такі рухавы малы —
што амаль што выслізгвае ca свету,
такі нерухомы. стары —
што свет амаль што выслізгвае ад яго.

*

Навокал праталіны.
I толькі тую сцяжыну,
якой мы заўсёды хадзілі з табою,
не адпускае зіма.

*

Нямы i шматгалосы,
аспрэчваю свой след.
A ўвышыні нябёсы —
як вьішні запавет.

*

Сяджу дома —
не падарожнічаю, не вандрую.
Падарожнікі апавядаюць
пра свае ўражанні i назіранні —
назіраю адно за імі.

*

За крок да ўдачы
спынюся,
за хвіліну да перамогі
паглыблюся ў одум...
Сябры ўздыхнуць i адыдуць прэч,
жыццё ўсміхнецца i спыніцца побач.

*

Усё мінае,— сказаў мудрэц,
i ўсе з ім згадзіліся.
Аднак засмяяўся непадалёку дзіцёнак,
i ўсе, азірнуўшыся, ўспомнілі:
i настае.

*

Мы — насенне жыцця.
Мы вырастаем людзьмі.
Аднак бесперастанку шукаем
i час, i месца,
каб вырасці цэлым светам.