Алесь Разанаў - Вастрыё стралы

Пачакай, памарудзь, адпусці жаданне — i ты перастанеш быць часткай, нацэленай супраць усіх, i вернуцца да цябе тыя птушкі, якія не ловяцца, калі ix ловіш, якія хаваюцца, калі ix шукаеш, i ты пачуеш: у кожнай птушкі — твой голас, i ўбачыш: у кожнай птушкі — твой твар.

* * *

руіны запарушваюцца
рунь
уваскрашае руны,
неба блізка

* * *

сам-насам з незавершанасцю
што
пярэчыць перамогам
бездань ззаду

* * *

апрануты ў прамень
ніжэй зямлі
жаданняў джалы

* * *

твар вераду
ўзіраецца
углыб
не маю месца
вернутая вера

* * *

у нетрах сэрца
горкае карэнне
цень цішыні

* * *

дапытваецца смага
напрасткі
у пекле існы
парастак зялёны

* * *

ахрышчвае палёт
па-за сабой
адшукваюся
леташнія гнёзды

* * *

адлюстраванні множацца
мажлівы
серп на мяжы

* * *

у тоесамнай постаці
уздоўж
пільнуе агароджа
тут адсутны

* * *

кірункі скрыжаваныя
у скон
прысвечаны
адрозніваю зоры

* * *

пярэчаць рэчы
гіну ў гліну
твар
навыварат

* * *

жыўлюся немажлівасцю
цвікі
нацэльваюцца
ўпартая апора

* * *

вясткуюць папярэднікі
услед
настойліваму целу
ветах свеціць

* * *

ахвяры абуджаюцца
нажы
з ядаюцца іржою
чую рэха
хлеб аржаны

* * *

у горадзе радовішчы
дзе родзіч
дзіравы посуд
пасткі ў пустаце

* * *

над межамі імжа
спажытак кажа
каменням мякка
манекен чужы

* * *

скы маюць вочы
ў чэрапе пячор
нераспазнаны прашчур
сёння позна

* * *

празрысты цень
праз цела нацянькі
страла спявае

* * *

сцізорыку карціць
з крыніцы прысак
збяруцца ўраз
абразы
месца досыць

* * *

адольваю адлегласці
цаны
сабе не маю
у сцяне каменне

* * *

развязваецца вузел
вязні зла
у помсцеспеюць
месяц у лязе

* * *

даведваюся кошты
на сваім
настойваюць nay торы
вечны лішак
над гарадамі воблакі
ў зямлі
блукаюць норы
раптам старажытны

* * *

варочаюцца жорны
зноў малы
цярплю цяпер
вымольваецца выйсце

* * *

прадбачыць сон
час іншыцца
ўначы
ў насення вочы

* * *

палічаны спачатку
чалавек
насупраць частак
частае аблічча

* * *

у каменя імя
знікае замак
імгненні — вокны
раюся з травой

* * *

загойваюцца сны
ураздарож
сустрэчы вабяць
вострая самота

* * *

у садзе дрэвы
дзверы дзесьці
дзеці
шукаюць асалоду
звер услед

* * *

праз шкло павелічальнае
нябыт
глядзіць людзьмі
падобныя адбіткі

* * *

у смерці мера
свечка растае
старое веча

* * *

прадонне з крыку
ноч у дні —
крумкач
трымаецца ў руцэ
галінка лёсу

* * *

маўчанне
мучыць
меч
ерэтыкі
ратуюць веру
ад шчыта пачатак

*

У вечаровым аўтобусе
чуваць урыўкі людскіх размоў...
Зрэшты, усе размовы
урыўкі чагосьці.

*

Кружацца ўвышыні буслы —
неўзабаве вырай.
Пазіраем на ix —
i паглядам адлюстраваным
бачым сябе.

*

Наведваюся ў мясціны,
дзе ўжо некалі быў,
і не ведаю, як растлумачыць
дрэвам, людзям, сабе самому,
што ўжо мяне двое,
i не ведаю, чым запоўніць
прагал паміж мною гэтым i тым.

*

Не сплю. Адліжна. Поле
туманіцца ў акне.
Міжчассе — ў наваколлі.
Міжчассе — ува мне.

*

Ты адчуваеш кроўна
душу сваіх патрэб.
А вагам усё роўна,
што — камень, а што — хлеб.