Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

— Ты змяніўся i не,— цёпла сказала яна.— Памужчынеў, пашырыўся ў плячах, але яшчэ зусім малады i, здаецца, поўны здароўя i мужчынскай сілы!

— А ты стала красуняю,— сказаў i я ёй цёпла.— Ты цяпер вельмі падобная на актрысу Паўліну Мядзёлку ў маладосці.

— Не жартуй,— легка ткнула мяне кулачком пад рабрыну,— я пераўтварылася ў звычайную бабу.

— Не ў звычайную, Леаніла. Ад цябе проста вее маладосцю, свежасцю, чысцінёй i абаяльнасцю.

— Навучыўся ўжо гаварыць прыемнае жанчынам,— яна пагуляла са мной вачыма i вуснамі, а пасля ўзяла мяне за руку i павяла ў суседні пакой. Як было відаць, у чысценькую, але зусім сціплую зальку.— Пасядзі крыху тут, уключы i паглядзі тэлевізар, а я хуценька давяду сябе да ладу, паўстану перад табой іншай, можа, як ты кажаш, i красуняю.

Неўзабаве я ўжо сядзеў на канапцы i глядзеў тэлевізар, a Леаніла, як чулася, плёхалася ў ваннай. Калі выйшла адтуль у тапачках, галаногая, у чорнай спадніцы i беленькай блузачцы, дык я не змог стаіць свайго захаплення: вось каму быць дыктаркай на тэлебачанні альбо здымацца ў кіно! Яна, бачачы мае захапленне, ажно засвяцілася ад задавальнення, села побач, спакусна адкрываючы поўныя бліскучыя калені, узяла мяне за рукі:

— Яе жывеш, Янік?

— Досыць спакойна, Леаніла.

— Канечне, ты вучаны, вядомы, грошы добрыя маеш, жывеш у гарадской чысціні, жонка ў цябе, як я чула, памяркоўная, дык i жывеш спакойна. Не тое, што я.

— Ёсць свае хібы i ў спакоі, Леаніла.

— Можа,— уздыхнула яна.— Я не ведаю, што гэта такое — забяспечанае, спакойнае i задаволенае жыццё. Я жыву, як бачыш, сціпла, у вялікім неспакоі, а то i ў калатнечы. Мой свістун, як ты, канечне, чуў, п'е бязбожна, сам чэзне без пары, без часу i мяне губіць. Каб я жыла лепш, дык, сапраўды, была б, можа, красуняй!

— Ты i ёсць такая.

— Гэта, Янік, выручае мае добрае здароўе, мая моцная воля i тое, што я ўмею радавацца. Я маю нежаночы дух. Можа, i дзеля дачкі ды сына.

Нечакана яна падхапілася i павабіла мяне ў суседні паўцёмны пакой, дзе бачыліся паліраваная рудая шафа, накрыты просценькай посцілкаю двухспальны ложак, стол.

— Што мы перастарэкваем абы пра што!— па-змоўніцку прашаптала.— Давай, нарэшце, хоць пацалуемся як след! — I закінула мне рукі на шыю, прытулілася.— Каб ты ведаў, як я знебылася па табе!

Я, мужчына, ужо зведаў прагу i слодыч пацалункаў з жанчынаю, але Леаніла цалавалася незвычайна — лёгка, пяшчотна, але ўсё больш i больш захоплена, жарска, то шукаючы мой, то даючы свой кончык языка. Ды яшчэ гэтая пяшчотная аксамітнасць яе шчок i рук, блізкае прытульванне!

Пасля яна зноў узяла маю руку i прыклала яе сабе пад грудзі:

— Паслухай, як усхадзілася маё сэрца! Проста ходырам ходзіць!

Сапраўды, яе сэрца білася моцна. Як i маё.

— I тваё нібы молат! — шчасліва прашаптала i зноў прыпала да маіх вуснаў, даючы мне піць мёд пацалунку, a маім рукам натхненне лашчыць яе, а пасля ньтрнуць пад блузку да станіка.

— Што ты робіш? — выдыхнула, але зусім не асуджальна.

Я моўчкі неўзабаве ўжо вызваліў з палону яе моцныя, тугія грудзі i пачаў прыпадаць вуснамі то да адной, то да другой палавінак, час ад часу шэпчучы:

— Якія цудоўныя ў цябе грудзі! Якія грудзі!

— Яны, Янік, былі цудоўныя, калі ты некалі ўпотай лашчыў ix позіркам. Цяпер яны завялікія. Мне часам аж сорамна. Ды i хваты-мужчыны проста абрываюць ix.

Яе грудзі, матава белыя ў паўсвятле, былі не бедныя i правіслыя, як у маёй жонкі, a сапраўды, буйныя, важкія i па-маладому яшчэ стромкія. Ад маіх пацалункаў ix Леаніла адкінула галаву i застагнала:

— Каб ты вось так некалі!..

Мне ўжо добра знаёмыя былі гэтыя жаночае адкідванне галавы i стогн-шэпт, жаночы клік, дык я, ужо сталы, налоўчаны драпежнік, не запакутаваў развагамі i дакорамі, рэзка схапіў сваю жаданую здабычу на рукі i ў маласвядомым парыве проста кульнуўся з ёю на ложак.

— I каб вось гэтак ты некалі!..— прашаптала Леаніла, абвіла маю шыю, зноў дала мне вусны, слухаючы, як уладарыць мая рука. Спачатку над ёю, а пасля над сабой. I калі яе важкія, таксама вельмі аксамітна пяшчотныя клубы былі ўжо нічым не ахаваныя, густа пакрыліся нібы зярняткамі, расхінуліся, а яе стан падрыгваў, каб хутчэй прыняць мяне i спатоліць страсць, Леаніла нечакана паслабіла поціск маёй шыі, наструнілася, а пасля зняможана прашаптала:

— Чуеш, свістун дадому валачэцца!

Я замёр: сапраўды, чуўся далекаваты свіст. Хоць была пагроза, але я не меў сіл выпусціць з рук гарачае дужае жаночае цела i накрыў яго сабою. Я нібы патануў у ім, пажадным да мяне, упершыню так блізка спазнаючы Леанілу.