Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

Пасля мы, яўляючы што толькі адны на вялікім свеце, пілі чай ці каву, маглі ўзяць i па кроплі чаго мацнейшага, гарэзнічалі, гулялі, сваволілі, як зусім маладыя, зноў кахаліся — ужо не парыўна i бурна, як на пачатку, а пяшчотна, з летуценнасцю i пошукамі няўлоўнага i чароўнага, што то набліжалася, то аддалялася, але заўсёды было цудоўнаю мелодыяй, што напаўняла, змушала спяваць нашы целы i душы...

...Неяк ужо зімой, калі пасля, як i раней, кароткага прывітання мы з Леанілай зноў апынуліся на пасцелі i далі волю сваім рукам, я ўразіўся: на Леаніліных поўненькіх руках i буйна-тугіх грудзях цямнеліся сінякі.

— Што такое, Леаніла? — занепакоіўся.

— Гэта ж ён, свістун-гад, нарабіў.

— I па якой прычыне?

— Ён жа цяпер дайшоў да таго, што амаль нічога не можа мець са мною. Зацяпліцца — i адразу ачахне. Дык пазаўчора са злосці пачаў круціць на мне цела: «Ты не вянеш, не брыдчэеш, a ўсё цвіцеш — значыць, завяла хахаля, цешышся з ім, радая i задаволеная. Прызнавайся, гулюха, у Стоўбцах ён?» A калі я, не толькі не плачучы, але i слязы не пусціўшы ад болю, сказала, што нікога нідзе не маю, каб адчапіўся, дык ён не толькі не паверыў, але i дабіў сваёю праўдай: «Не дурны, бачу, як прыхарошваешся перад паездкай у Стоўбцы, па гадзіне-другой стоячы перад люстэркам!»

— Прыгожыя, мілыя мае,— шаптаў я i цалаваў яе рукі, грудзі, усюды, дзе былі сінякі,— вы варты пакланення, а вы церпіце такое жудаснае!

— Ён, канечне, не дурны: ад нашай любові мне палягчэла на душы, мне хочацца жыць i быць з табою,— Леаніла, цяпер плачучы ўжо, зусім не баранілася ад маіх пацалункаў.— Усе кажуць: я пахарашэла. Мусіць, абласканае i абцалаванае мужчынам жаночае цела, сапраўды, цвіце, а лёгкасць на душы весяліць вочы, кліча ўсмешку, радасць...

Ca слязьмі Леаніла не проста аддавалася мне, яна давала волю ўсёй сваёй страсці i імпэту, не хацела ведаць ніякіх перашкод i стрымлівання, любілася аддана ды з упаеннем i гэтага ж патрабавала ад мяне, а пасля, калі мы разлучаліся целамі, яна жадала яшчэ не меншых ласак i пяшчоты — гэта значыць маіх прыемных ёй слоў, каб упаіць імі свой слых. Скажу шчыра, мы, мужчыны, усё ж не заўсёды як след разумеем жанчыну, больш думаем пра сябе, чым пра яе ды яе своеасаблівую душу, a калі даб'ёмся свайго, дык амаль адразу задавальняемся, лунаем сваімі думкамі ўжо далека, думаем пра штосьці іншае...

...Праз год мы пачалі бачыцца радзей: я ўжо не рваўся ўтрапёна на гэтыя сустрэчы. Яшчэ праз год Леаніла, якую бачыў усё больш задуменнай, лежучы пасля блізкасці на маёй руцэ, нечакана не проста заплакала, a залілася няўцешнымі слязьмі.

— Ты чаго, Леаніла? — не зразумеў я.

Яна доўга не адказвала, хавала свой мокры твар, але пасля, калі я настояў, прызналася:

— Ты да мяне ахаладнеў. Ты хочаш не проста ўцячы, a пакінуць мяне.

— Няпраўда,— загарачыўся запэўніць яе ў іншым. Але лепш сказаць, што паспяшаўся пераканаць у тым самога сябе.

— Праўда. Каб ты ведаў, як цяжка мне, жанчыне, што мяне хоча пакінуць той, якога я кахаю даўно, каго лічу лепшым на свеце i каму аддаю сябе ўсю!

— Ды я не збіраюся цябе пакідаць!

— Збіраешся,— не супакойвалася Леаніла.— Ты i не спяшаешся сюды, можаш прапусціць адну-дзве нашы сустрэчы, i ўжо не адчуваеш да мяне таго, што меў раней.

— Я i цяпер кахаю цябе, Леаніла.

— Але не так, як раней. Цяпер ты, можа, спаўняеш толькі абавязак!

— Які абавязак? — міжволі вырвалася ў мяне ад таго, што Леаніла так глыбока адчувае мае думкі ці зазірае мне Ў душу.

— Ты ж ведаеш, што я i цяпер цябе кахаю спаўна, чапляюся за наша каханне ўсімі сіламі, каб не адпусціць, не страціць цябе, каб жыць з марай, надзеяй i верай далей, дык ты проста мне за ўсё гэта ўдзячны.

— Я не магу быць няўдзячным, але...

— Не трэба гэтых «але», Янік,— яна пяшчотна пагладзіла мяне па грудзіне.— Я недзе вычытала, што вы, мужчыны, кахаеце зусім іначай, чым мы, жанчыны. Вы па сваёй прыродзе нават да любімай хутчэй звыкаецеся, халаднееце, чым мы да свайго любімага. Я не думаю, каб ты завёў іншую, апроч жонкі i мяне, але адчуваю: ты са мной, канечне ж, з-за мяне, захутка пазнаў усё, спатоліўся, i я, простая вясковая жанчына, стала табе нецікавая. Ты можаш яшчэ сустракацца зрэдку са мной год-другі, але гэта ў цябе, можа, будзе толькі блізкасць са мною, не больш...

Канечне, было мала тых скупых слоў, што я шаптаўгаварыў ёй пра сваё каханне i пра яе жаночую чароўнасць, нават было мала той страснай блізкасці, што мы мелі i цешыліся ёю. Трэба было мне даць ёй штосьці большае. Я ж яго не толькі не даў, але i пакрыху, як яна праўду кажа, траціў тое па меры таго як зменшвалася мая страсць да Леанілы, як яна з шаленістасці пераходзіла ў спакойнае ўжо русла.