Генрых Далідовіч - Кліч роднага звона

Ішоў я гэтак з кіламетр. Калі паласнула святлом паўнеба, а пасля азначыла дарогу, мой вялікі цень на ёй машына, я, рыхтуючыся звярнуць налева (направа была дарога на Івянец), зусім не пазважаў на яе, машыну, толькі саступіў з сярэдзіны шашы на абочыну, але легкавік каля мяне запыніўся. Мабыць, хтосьці хацеў запытаць мяне, куды вядуць гэтыя развілкі. Рыпнулі дзверцы i з машыны вылезла жанчына ў чорнай спадніцы i белай блузцы. У мяне аж заняло дух: Леаніла.

— Не чакаў?— усміхнулася яна, калі я падышоў да яе, заўважыўшы i ў цемнаце, што яна трымае ў руках нейкі скрутачак.— Думаў, што i сёння ўцячэш ад мяне?

Я моўчкі прытуліў яе, i мы аддана адно аднаму пацалаваліся. Як i раней, лёгка, нібы шукаючы адно аднаго вуснамі, захопліваючыся i тулячыся. Ды вось зноў бліснула доўгім пукам святла новая машына.

Мы, не змаўляючыся, збочылі i пайшлі ўздоўж лесу па траве, а пасля, бачачы непадалёку ў жыце вялізны камень, вакол якога было неаранае травяністае поле, збочылі туды. Машына, гонячы перад сабой цемру i святло, праехала; праз імгненне — веласіпед на доле, а мы з Леанілай трымалі адно аднаго ў абдымку, зноў цалаваліся, мабыць, аднолькава ўтрапёна прадчуваючы нашу хуткую жаданую блізкасць.

— Ты змог бы сёння заснуць пасля таго, што толькі пасмакаваў?

— Не.

— I я не змагла б. Вось i кінулася за табой услед, маліла-прасіла Бога: паспрыяй, няхай мой жаданы праколе веласіпед, пойдзе пяшком i далека не адыдзецца. I бачыш, Бог нам паспрыяў.

— Паспрыяў.

— Ты заслужыў маю ўзнагароду, а я заслужыла тваю...

Леаніла разгарнула скрутак (а гэта была посцілка), паслала на зямлю i апусцілася, вабячы мяне за сабою. Мы леглі, распранаючыся i лашчачыся. Пасля мая левая рука апынулася пад яе шыяй, а правая пяшчоціла яе цела з ног да галавы, змушаючы мяне заміраць ад кожнага Леанілшага выгібу, ад кожнай тугасці ці мяккасці.

— Як я марыла пра такія хвіліны! Я ведала, што ты дужы i пяшчотны, што мне з табою будзе добра.

Калі мы зноў пацалаваліся i ад успыхнутага жадання зноў, як i там, у Леаніліным доме, затрымцелі, яна ўжо сама павабіла мяне да сябе, i мы зноў спазналіся целамі, цешачы ix i сваю душу пяшчотай i ласкамі. Спачатку мы яшчэ спрабавалі штосьці сказаць адно аднаму, а потым моўчкі нібы панесліся па імклівай рацэ, усё далей i далей, пакуль набеглая бурная хваля не выкінула нас на бераг, змусіла ляжаць стомленымі i бяздухімі...

Дзіўна, але потым, калі мы ляжалі побач (Леаніліна галава была на маёй руцэ), я сёння на адчуваў, як раней, сораму, няёмкасці альбо раскайвання: выйшла тое ды так, як i чакалася ўжо даўно. Можна сказаць, здарылася непазбежнае.

— Ты часамі не лічыш мяне распусніцай? — запытала Леаніла.— Я ж ужо столькі гадоў бегаю за табою!

— Я лічу цябе такой, якая ты мне ўяўляешся.

— I якой жа я табе ўяўляюся?

— Жанчынай, якая хоча i ўмее кахаць.

Яна ўтуліла галаву мне ў шыю i акрапіла яе цёплымі слязьмі.

— Ты плачаш?

— Ад радасці i ўцехі, мой дарагі ўцякач. Ад нейкай вялікай палёгкі.

— Баюся, ты мяне прыхарашыла ў думках, дык хутка расчаруешся, убачыўшы, што я на справе зусім іншы, звычайны мужчына.

— Можа, крыху i прыхарашыла. Але ты для мяне быў i ёсць не зусім звычайны. Я пра цябе ўвесь гэты час марыла. А цяпер я думаю пра іншае ўжо.

— Пра што?

— Калі ты ад'язджаеш?

— Паслязаўтра.

— Дык калі мы зноў сустрэнемся i дамовімся, дзе i як нам бачыцца далей? Ці ты ўсё ж уцячэш ад мяне i ўжо назаўсёды?

— Цяпер ужо не змагу быць без цябе. А сустрэцца мы можам тут заўтра. Ля гэтага вялікага каменя, што блаславіў наша каханне.

— Я прыеду на веласіпедзе сюды ўполудзень.

— I я.

...Пасля таго мы з Леанілай пачалі сустракацца ў Стоўбцах. На кватэры яе адзінокай сяброўкі — тая дала Леаніле свой ключ.

Звычайна кожную сераду я прыязджаў цягніком раней, намагаўся як мага хутчэй прашмыгнуць ад вакзала ўзбоч аўтастанцыі, шпарка крочыў у мікрараён да гаспадарчага магазіна. Адтуль, праз вялікае акно, я выгледжваў той момант, калі насупраць магазіна спыніцца прыгарадны аўтобус i з яго разам з іншымі вясковымі жанчынамі i мужчынамі выйдзе добра знаёмая мне постаць, кіне зацікаўлены позірк на гэтую будыніну i пакрочыць да недалёкага пяціпавярховага дома. Я выцерпліваў яшчэ некалькі хвілін, а затым іншым, больш кружным шляхам, спяшаўся туды, падымаўся на трэці наверх, дзе мне не трэба было званіць: дзверы перада мной адразу ж адчыняліся. А як толькі Леаніла i я кідаліся адно да аднаго, задыхаліся ў абдымку i пацалунку: «Як я чакаў гэтай хвіліны!», «А як я чакала яе!», a неўзабаве я, знемагаючы ад галавакружнасці i ўзгарачанай крыві, нёс ці вёў яе ў зальку-спальню да раскладзенай ужо i засланай Леаніліным беленькім прасцірадлам канапы, спешна распранаў, каб бачыць зноў тое, што бачыў ужо, але ўсё роўна не мог нацешыць вочы, зусім не зважаючы на просьбу-шэпт: «Пачакай! Не спяшайся! Дай апамятацца, быць свядомай!» Ды дзе там! Хутка мы абое ўжо, задыхаючыся ад поклічу i страсці, ціхенька стагналі ці штосьці няўцямнае, але падзячлівае шапталі адно аднаму, цешыліся плоцьмі. Толькі пазней, калі спадала гарачыня, вярталася свядомасць, мы пачыналі размаўляць, расказваць, як жылі пасля апошняй сустрэчы ажно цэлы тыдзень.