Віктар Казько - Неруш

А Ненене рашыла памерці яшчэ вясной, калі перасяленне ў новыя каменныя дамы было ўжо непазбежным, калі падпісаныя былі ўжо ўсе паперы на гэтае перасяленне, калі давялі ёй, чаго і колькі гэта каштуе яе хібара — добраму каню адзін раз ногу падняць,— калі ўжо былі ўнесены, даплочаны грошы за новую кватэру, на што і пайшла яе кароўка, якую яна ўрэшце вывела з хаты і завяла ў хлеў, ды, як аказалася, ненадоўга. Але не тое, што яна не мела больш каровы, не блізкае перасяленне вымусілі яе думаць аб смерці, і тым больш не век яе, не старасць. Памірае не стары, а паспелы, голка годная, пакуль цэлае ў ёй вушка, а чалавек — пакуль на месцы яго душка — так растлумачвала яна ўсё Махахеісе, калі тая пачала даводзіць ёй, што няма ў зямлі жывому магілы.

— Бусел сёлета не прыляцеў, пакінуў бусел мой дуб, сваё селішча — значыць, прыспеў час і маім костачкам у зямельку, у вечную пасцельку.— I пераканаць яе было немагчыма. Ненене вырашыла памерці цвёрда. Да ўсяго ж, як зноў гаварыла яна, пачаў лятаць да яе і дзяўбці сцяну дзяцел. А дзяцел, вядома даўно і кожнаму, дзяўбе сцяну к нябожчыку. Але аб тым, што перастаў хадзіць да яе ўночы Іван, яе чалавек, які так мала жыў на свеце і так хутка памёр, яна маўчала, мяркуючы, што людзям пра гэта і не трэба ведаць, яны ж і не памяталі ўжо яе Івана. Памятала аб ім толькі яна, і Іван паклікаў яе ў дарогу. «Астатні дзянёк я сёння гасцюю ў цябе,— сказаў ён ёй.— Цяпер ужо ты да мяне прыйдзеш, і навек». I тае ночы яна адчула, што сапраўды час ужо ёй у дарогу, завяршыўся круг яе жыцця, не для яе каменная хата, газ, вада ў той хаце. Нарадзілася яна ў хацінцы драўлянай, з той хацінкі ў такую ж толькі, таксама драўляную, каб ужо і на пагост. I пачала Ненене збіраць грошыкі сабе на пахаванне, на хаўтуры. Каб справіць гэтыя хаўтуры, прыдбала, купіла двух парасятак і кашалёк купіла, каб было куды складваць назапашаныя грошыкі, на якія потым людзі добрыя накупляюць віна і гарэлкі і, каб не ікалася ёй там, пап'юць і кабанчыкамі закусяць. Душы яе па свеце ўжо не будзе, а грошыкі знойдуць на ёй, у кішэні яе кофты, вось і не наробіць нікому клопату старая і адзінокая баба, ні дзяцей, ні радні, але ж нікому траціцца не прыйдзецца на яе пахаванне, і ніхто не папікне яе, што вось, маўляў, такая-сякая жыла і ні аб чым не дбала. Усё яна зробіць па- людску; няма каму яе пахаваць — сама сябе пахавае. Вось так. I думка гэтая ўсцешвала яе. Ці на самай справе прадчувала яна сваю смерць, бачыла, як казала, яе за плячыма, гэтага ніхто не ведаў. Але тое, што гэтыя журботы і клопат аб смерці доўжылі яе жыццё,— бясспрэчна. Яна нават як памаладзела, зрабілася больш хуткай на нагу, не хадзіла, а, здаецца, лётала па вёсцы, пырхала старым чорным матыльком у сваіх сацінавых прасторных кофтах і спадніцах. Кожны дзень падымалася ўранні з палацяў і раней за ўсё цягнулася да кашалька, лічыла грошы, прыкідвала, калі іх збярэцца столькі, каб хапіла на гарэлку нават двухутробным Шчуру і Барздыку і ўсім іншым добрым людзям, якія не пагрэбуюць прыйсці і сесці за стол і памянуць яе. Рублі складваліся з капеек марудна, куды больш марудна, чым таго жадала Ненене. Але ж нештачка ўжо ж было ў яе кашальку, на дзве бутэлькі гарэлкі, калі лічыць нават па магазіннай цане — для мужыкоў і на бутэльку з гакам салодкага віна жанчынам. Сёння раніцай яна паклала ў гэты свой кашалёк яшчэ адзін рубель, аблашчыла яго, пазнаёміла з іншымі рублямі і пабегла карміць парасят. Нарвала і пасекла лебяды, змяшала з мукой, забяліла малаком, каб добра яны елі, хутка раслі. I пакуль парасяты елі, гладзіла іх, часала і за вушамі. А потым вынесла і памыла за імі карыта, не ўтрымалася, захацела яшчэ раз палічыць свае рублі і капейкі, нібы іх паболела з раніцы. Руку ў кішэньку, а кашалька няма. I — бы перуном яе, як стаяла яна сярод двара, так і села. Села і пачала корпацца рукою, што кура лапаю, у зямлі, перабіраць трэсачкі, галінкі, курыную слепату рваць і лічыць на ёй пялёсткі. У магазін хадзіла — кашалёк быў пры мне — пялёстак прэч, з магазіна выходзіла — кашалёк у кішэні мацала — і другі пялёстак адарвала; парасятам есці песла — кашалёк у кішэні матляўся — і трэцяга пялёстака няма. З хлева ішла — не памятаго — адарвала апошні пялёстак. I кветка курынай слепаты была ўжо голая, пазірала на Ненене пукатым жоўтым вочкам. А яе вочы, што даўно ўжо глядзелі ўсярэдзіну ёй, угіналіся ад гэтай курынай пукатасці, набрынялі слязьмі. Яна, не бачачы і не надта ўсведамляючы, што робіць, сашчыкнула яшчэ адну кветку і як гадаць пачала: любіць — не любіць, зноў пачала сашчыкваць пялёсткі. Не даючы сабе веры, абмацала кішэню, вывернула яе, але нічога, акрамя нейкага шыгалля, там не было. Усхапілася па ногі, кінулася да магазіна, доўга стаяла каля: прылаўка, не наважваючыся спытаць у Цупрыка пра кашалёк, баючыся хоць ненарокам абразіць, пакрыўдзіць яго. Так і не наважылася, не папытала, стаяла здранцвелая, як трохі не ў сваім розуме, разглядвала вітрыну: хлеб, пернікі, цукеркі, рознакаляровыя этыкеткі на віне і на кансервах, пакуль сам Цупрык не заўважыў гэтае яе здранцвенне і не здзівіўся, пачаў пытаць яе, што трэба. Але і тут яна і словам не абмовілася аб сваёй прапажы. З магазіна кінулася ў агародчык, дзе рвала лебяду, успарола, абмацала яго да апошняй былкі. Падхапіла каля павеці друк і рынулася з ім у хлеў. I перыла, мясіла сваіх каханых і родненькіх парасятак, як забіць прагла, і плакала разам з імі: «Лепей мяне б ужо вы з'елі, чым грошыкі мае...» Стаміўшыся біць і галасіць, плакала і ад свае крыўды, і ад таго, што так пакрыўдзіла парасят, аслепла ад слёз, як ад курынай слепаты слепнуць куры. I да Барздыкі ўжо бегла, не бачачы і не разбіраючы дарогі.