Віктар Казько - Неруш

— Што табе, павылазіла, ці ты заліў іх так, на кардоплі прэш... Ды я толькі што прапалола і акучыла, кожын кусток, кожнае каліўца сваімі рукамі і пяццю пальцамі...

Да Ненене падскочыў здаравенны і грудасты, што жанчына, чалавек, на ўсім — галоўны тут, брыгадзір:

— Ты што, баба, лямантуеш, без цябе пачалі, некалі нам было. Але усё да макавага зерня, да апошняга чарапка з хаты вынеслі. Можаш удаставерыцца,— і ён узяў яе за руку, спрабуючы ўвесці ў хату, але Ненене з нечаканаю і амаль неверагоднаю сілай адпіхнула яго ад сябе так, што ён і пакаціўся, упаў і не спяшаўся падымацца, пэўна, здзіўлены тым, як гэтыя косткі, жывыя мошчы ў снадніцы павалілі яго. А экскаватар ужо вывернуў і раструшчыў плот і паволі поўз па бульбе, краўся да скасабочанай хаткі, што на самыя вокны ўлезла ў зямлю. I хатка, здаецца, сцялася, спуджана пазірала пустымі вокнамі на страшыдла, што насоўвалася на яе, і яшчэ, здавалася, а мо і не здавалася, уздрыгвала, скаланалася. Уздрыгвала, скаланалася зямля ад цяжару машыны. Паміж экскаватарам і хаткаю бегала Ненене, махала рукамі, як пудзіла ў гародзе, што падстрэленая птушка, нібы спрабавала адагнаць, адвесці ад свайго кубла экскаватар, аддавала сябе гэтаму экскаватару. I калі глядзець збоку, усё гэта было недарэчна і смешна, і зносчыкі, хоць і цяжкая і не вельмі прыемная была іх праца, што і згадвалася па іх панура- засяроджаных, зацята-невыразных тварах, усміхаліся, жуючы хрумсткія, толькі што з грады Ненене, гуркі.

— Вох, ірады, вох, нелюдзі вы,— квахтала Ненене, шукаючы і не знаходзячы падтрымкі, бачачы па кожным твары толькі збянтэжанасць ды: вочы, што пазбягалі яе позірку, як усё роўна і не мелі тыя людзі вачэй.

— Адальюцца вам яшчэ мае слёзкі. Ці ж вы садзілі тыя гуркі, што жарэце...

— Было б што, бабуля, шкадаваць, развалюху...

— Развалюху? — узвілася Ненене. Экскаватар, што быў ужо каля хаткі, спыніўся, з кабіны паказаўся экскаватаршчык і хітнуў рукой: прыбярыце, маўляў, старую. А старая як уразумела раптам непапраўнасць усяго, што адбывалася тут, і, супакоіўшы мо недзе сябе гэтай непапраўнасцю, як на хаўтурах плакальшчыца, зацягнула на адной, невыносна высокай і жалобнай ноце, як бы адпяваючы, без выразу і не спыняючыся, з жалобным роздумам:

— Хатка ж ты мая, хатка, свет ты мой, зара, ты ж мяне ўсю вайну бараніла, дачку ў мяне прыняла, ты ж майго бацьку і мяне гадавала, ты ж майго чалавека блаславіла пайсці на вайну, адсюль ён пайшоў, сюды калекаю, але з перамогаю вярнуўся, адсюль уперад нагамі яго і панеслі...

У гэтым плачы-галашэнні Ненене нібы забыла, што нарадзілася ўсё ж яна ў другой хаце, з другой хаты пайшоў на вайну яе Іван, вось толькі памёр ён сапраўды ў гэтай хаце. Але не адной толькі забыўлівасцю вытлумачвалася ўсё. Яна аплаквала зараз не толькі сваю хату, але і сваё жыццё. Сёння, во зараз, а не ўчора, адбыліся сапраўдныя хаўтуры па тым, што ўтрымлівала яе ў жыцці.

— Ды была ж ты цёплая, ды была ж ты ласкавая і спагадлівая, ды была ж ты міласцівая, колькі ж слёз ты маіх бачыла... Каб здароўя вам столькі, сцягачы няшчасныя, пасцягвалі вас з усяго свету. А ці знае-ведае хто-небудзь з вас, што такое свая хата, а ці мелі вы бацьку-матку, селішча сваё?

— Усё, бабка, мелі,— і былі ўжо ў гэтых словах чужога чалавека сум і спачуванне, толькі Ненене як не чула таго суму і спачування ці не хацела чуць.

— Усё ты, прайдзісвет, меў, была ў сабакі хата.

— Цішэй, бабуся, цішэй, мы ўсё ж па рабоце, усе мы не па сваёй ахвоце,— гэта нарэшце ачомаўся брыгадзір.

— Па рабоце? I грошы вам за такую работу яшчэ плоцяць? — Ненене была шчыра ўражана. А экскаватар ужо навіс над хаткаю. Крануў ужо стралой страху, і страха затрашчала.

— Людзі, людцы, бараніце, ратуйце! — Ненене кінулася пад экскаватар. Скочыў з кабіны экскаватаршчык, пабег да Ненене.

— Жыць, бабуся, надакучыла?

— Надакучыла, сынку. Стамілася я ўжо ад такой жыткі.

— Дык я не стаміўся. У мяне пяцёра... А ты кватэру ўжо за хатку атрымала, а я з-за гэтай кватэры па ўсім свеце матаюся.

— Каменны мяшок, сынку, атрымала.

Але экскаватаршчык не чуў і не слухаў яе, ён таксама лямантаваў, размазваў па твары пот і машыннае масла.

— I грошы табе за твой гарод ужо заплацілі... Жлабы...

— Вазьмі, на крышку ты мне тыя грошы пакладзеш. Засціла табе свет мая хатка, грошам ты маім завідуеш. Іх у мяне, як і ў тваёй маткі, каб тваёй матцы ды на крышку такое шчасце.

— Цьфу на цябе, бабка. Ціпун табе па язык. Нічога я не завідую. Работа ж...

— Работа...— зноў пачала сваё галашэнне Ненене.— Вой, хатка ты мая, цёплая ды ціхая, ды чым жа ты людзям шкодзіла?