Віктар Казько - Неруш

На гэтае яе галашэнне падышлі княжборцы, было іх небагата, у кожнага сёння быў адзіны клопат, і стаялі яны збоку, наводшыбе ад чужых і Ненене, маўчалі. I Ненене сама кінулася да іх.

— Людзі, людцы, зірніце вы толькі, што з гародам зрабілі, змалолі, пацерлі ўсё ў пацяруху і муку. Пры вас, людзі, смерць прыму, будзьце сведкамі.— I Ненене легла пад гусеніцу зкскаватара,— Уключай, уключай сваю машыну. Няхай ідзе праз мяне, як па мосце няхай ідзе, вытрываю.

З-пад гусеніцы Ненене выцягнуў Мацвей, паклікалі яго ці ён сам пачуў готы голас, невядома. Ён паспрабаваў паставіць бабку на ногі, але тая зноў кульнулася на зямлю і папаўзла пад экскаватар. I Мацвей зноў падняў яе, выграб амаль з-пад тракаў, трымаў на руках, што дзіця, глядзеў на аднавяскоўцаў, не наважваючыся нікому перадаць яе, не ведаючы, ці згодзіцца хто прыняць гэтую ношку.

А Ненене малаціла яго ў грудзі маленькімі, сухенькімі кулачкамі.

— Я ж, Мацвейка, з тваёю маці жыта жала. Твой бацька трохі на мне не ажаніўся. Я ж як маці табе. А ты мяне аммануў, аммануў.

— Цётка Тэкля, мы ж з вамі дамаўляліся...

— Дамаўляліся, угаварыў ты мяне, саколік, задурыў бабе галаву, запхнуў мяне ў той мех каменны. Аммануў. Казаў, ужо хаты ўраз пад знос. А маю ўперад другіх на смерць пусціў. А чым жа яна грэшная такая? Хай бы ўжо як усе: усім смерць— і ёй смерць, а ты... Ты ж па гарбузікі ў маю хату бегаў... I за што мне такое...

— Цётка Тэкля, цётка Тэкля,— прыгаворваў, нібыта звяртаўся да дзіцяці, Мацвей і, як дзіця, калыхаў, гушкаў яе.— Крайняя ваша хата, канцавая.

— I твая канцавая, толькі ты сваю не рушыш.

— Я ж як лепей хацеў, я апошнім хацеў, калі вы ўжо ўсе будзеце ў новых кватэрах. Слова сабе такое даў, пакляўся. і не вы адны сёння пераязджаеце, толькі другім гэта свята, а вы...— Ненене не слухала яго, як клявала, дзяўбла сухімі кулачкамі ў грудзі, так і працягвала дзяўбці, і не давалася, каб ён паставіў яе на ногі. Мацвей не вытрымаў.

— Ды дапамажыце ж мне хто-небудзь.

Але ніхто не спяшаўся дапамагаць яму. Зносчыкі нечага чакалі, мо каманды, каб зноў пачаць работу, княжборцы глядзелі некуды ўбок, унікалі яго вачэй.

— Твая ношка, сам і нясі, старшынька,— нясмела вымавіў нехта ці то са старых, ці то са зносчыкаў.— Сам заварыў, сам і хлябай.

— І буду хлябаць.

Мацвей аднёс Ненене ад экскаватара, насадзіў яе на зямлю ў засені каля дуба:

— Вунь белакаменны стаіць — вось мая ношка. Дзякаваць мне яшчэ будзеце, цётка Тэкля. Пачынай,— махнуў рукою экскаватаршчыку.

Княжборцы моўчкі адступілі ад машыны, зносчыкі, наадварот, падышлі бліжэй да яе. Экскаватар падняў коўш, што кулак, чорны, мужыцкі, патрымаў яго лавісу і абрынуўся ім на хатку, на страху. Страха здрыганулася, закалыхалася, узляцела дзвюма палавінкамі, нібы крыламі, угару і кінулася ўніз, рассыпалася трухою і дранкаю, слупом узняўся ў неба шэры пыл. I зноў падняўся коўш-кулак і зноў грымнуў, апусціўся з размаху. I яшчэ вышэй узняўся, закурэў пыл, паляцеў мох, пасыпаўся пясок, пакацілася бярвенне. Імгненне — і толькі печ, тое, што засталося ад печы, бялела сярод руін.

— Ну вось і ўсё,— сказаў Мацвей.— Назад ракі не паўзуць. З улазінамі цябе, цётка Тэкля.

— Не-не-не,— падхапілася старая, выпаўзла з ценю.— Цаглінкі яшчэ, цаглінкі.

I, збіраючы тыя цаглінкі, яна поўзала па разбураным селішчы яшчэ і назаўтра, пакуль да апошняга не склала штабяльком каля дуба. Склала, перахрысцілася, пакланілася таму месцу, дзе колісь стаяла яе хата, і пайшла, не азіраючыся, у новы Княжбор, у новую сваю кватэру — пакойчык і кухню. I ішла яна туды і была ўпэўнена, што не зажывецца ў тым новым Княжборы, што ўсё, няма ў яе ні вёсен, ні зім, няма ў яе сілы на іх, мо ёй больш і не развіднее ўжо, мо яна і не прачнецца ўжо наступным ранкам у сваёй новай кватэры. Але Ненене не толькі прачнулася, перазімавала, сустрэла вясну і шмат яшчэ іншых вёсен, хаця так і не падзякавала Мацвею за тыя вёсны. Рыпела, гнулася, як рыпіць па ветры старое дрэва, але не ламалася. Памерці ж было наканавана зусім іншай старой, і яна, адыходзячы, шэптам сказала ўсё ж на вуха Мацвею дзякуй, ледзь чутна прашапацела сухімі вуснамі, і таму Мацвей і не зразумеў, каму гэта яна дзякавала: яму ці жыццю, якое ўжо скончылася.

2.

Старая Махахеіха пасля зімы ўставала са сваіх палацяў, выпаўзала на святло толькі разы з два — калі было вяселле ўнучкі ды хаўтуры Ненене. А пасля вяселля і хаўтур залегла зноў у сваім закутку, і ўжо непадымна. I ў хаце, як, здаецца, і не прыкмячалі. I што прыкмячаць, калі работы ёй даручыць ніякай нельга было. Добра і тое, што хоць сама ад сябе мух адганяла. Размаўляла сама з сабой, пынілася на слове, губляючы, пра што гаворыць, сумным вокам пазірала то на дачку, то на зяця, то на ўнучку, як на дзяцей малых, якія толькі-толькі вучацца хадзіць, пільна сачыла вачыма за кожным іх крокам, вачыма патрабавала падаць што-небудзь, гняўліва трэсла кручкаватым носам, калі ёй падавалі не тое, што трэба, ці нешта было ёй не даспадобы. Увогуле чакала свайго часу і гневалася, што ён так доўга не наступае. Хаця нехта ўжо, пэўна, хадзіў каля яе галавы, з кімсьці перашэптвалася яна ўначы, маліла, прасіла: вазьмі, вазьмі... Але той раніцай, калі ўсё і адбылося, бабка раптам, здаецца, увайшла ў розум і як памаладзела, і паела сама, а не з лыжачкі, і яшчэ папрасіла прынесці яйка курынае, свежае, з кубла. Выцерла яго аб дзяружку, разбіла аб прыпечак і высмактала да кроплі, і задаволена тройчы прамовіла: люблю, люблю, люблю. Доўга сядзела нерухома. Васька з Надзькай у хаце былі адны, збіраліся ўжо ісці, як старая паклікала іх да сябе.