Віктар Казько - Неруш

— Стрэліла каністра з карасінам,— гаварыў Махахей, сціскаючы руку жонкі.

— Скрыня, чую, ужо гарыць,— адказала яму жонка.— А там жа святочнае ўсё і смертнае.— I парывалася бегчы ў хату, але Махахей не пускаў яе.

— Буслы спекліся.

— I Ясенінаў згарэў...

— Самі жывыя, і добра,— супакойваў жонку і сябе Махахей.— Ясенінава Алена прышле новага з горада.

-- То мо і самі ўжо, Цімошык, у горад...

— Пажарную, пажарную вызвалі? Як бы іншыя хаты не заняліся,— мітусіўся і хваляваўся адзін толькі Аркадзь Барздыка. Яму было з-за чаго хвалявацца. Адразу ж пасля вяселля Барздыкі і Махахеі дамовіліся, што маладыя забяруць новую хату Махахеяў, перавязуць і паставяць яе на кардоне, так пажадаў сам Васька — жыць у лесе, бліжэй да работы. I цяпер гэтая хата, што выдзелілі ім, ужо дагарала. I Барздыка думаў наперад: яго цяпер хата павінна была адысці маладым, за яе ён і хваляваўся. Самі ж маладыя, здавалася, і ведаць не ведалі, што засталіся без хаты. Іх паклікала да сябе старая Махахеіха. Яна, пэўна, так і не зразумела, што тут адбываецца, што гэта яна ўтварыла. Махахеіха пазірала на агонь па-дзіцячаму дапытліва і весела.

— Хораша гарыць,— нашэптвала яна па вуха Ваську,— агонь ачышчае, ты любі агонь, любі.— Прыкмеціла Мацвея, што стаяў збоку і быў таксама нерухомы, бы зачараваны агнём, загадала Ваську паклікаць і яго да сябе. Мацвей падышоў. Махахеіха як зноў апрытомнела, увайшла ў розум.

— Усё, дзіцятка, усё,— сказала яна Мацвею,— трымай мяне, не хочу перад усімі на зямлю падаць. Ва руках у людзей, у чалавека хочу.— I Махахеіха выпрасталася і паволі пачала завальвацца, падаць. Мацвей ледзь паспеў падхапіць яе на рукі, і яна, праменькая, што чараціна, ляжала на яго руках, вельмі маленькая чараціна, пільна ўглядаючыся ў яго твар, потым з такой жа пільнасцю пазіраючы на сонца, ціха нашэптваючы ці то таму, хто трымаў яе на руках, ці то сонцу:

— Дзякую, дзякую, перасялілася, пера...— I супакоілася назаўсёды.

А раніцой наступнага дня яе і пахавалі. Пахавалі ціха і не вельмі сумуючы, голасна плакала адна толькі Ненене:

— Маё месцечка заняла.

I пакаціўся, пасыпаўся стары Княжбор на машынах, трактарах і падводах, рушыў ён драўляны, і самотны, і журботны, але і задаволены адначасова, у новае жыццё, у новыя каменныя кватэры. Спалохана і нясмела ўваходзіў у гэтыя кватэры з непатрэбнымі ім гаршчкамі і чыгункамі, ступамі і сякерамі, каб праз год-два развітацца з гэтым рыззём і начыннем канчаткова, а яшчэ праз год-два пачаць шукаць гэтае рыззё і начынне, бы яно зноў уваходзіла ў моду і было неяк непамысна без яго. Ціхамірна пераехалі і Барздыкі. Старыя — асобна, маладыя — Надзька з Васькаю — асобна, павезлі бацькаву хату ў лясніцтва. I гаварыць аб гэтым мо было б і не варта, калі б не адна акалічнасць, якая папярэднічала гэтаму пераезду.

Барздыкі амаль ужо разабралі сваю старую хату, умесцілі яе па дзвюх машынах з прычэпам. Васька, налягаючы на лом, спрабаваў расшчапіць два апошнія вянцы, але яны як зубамі пабраліся.

— Ды падсабі ж ты,— прахрыпеў ён, скоса пазіраючы на бацьку, што курыў у халадку.

— Дурням не пасобнік,— адказаў Барздыка,— ты ж у мяне такі вумны-разумны і абразованы такі.

— Што табе яшчэ трэба? Хату шкода — кватэру за яе атрымаў.

— Атрымаў кватэру, а людзі яшчэ і грошы за яе атрымалі. А я чаму толькі за спасібачкі павінен гэтую сваю хату лясніцтву перадаваць?

— Не дзядзьку ж чужому, а сыну хату перадаеш,— стала пярэчыць яму і жонка.

— А ты не ляпай, не ляпай языком,— агрызнуўся Барздыка,— сваёй выгады не разумееце, цяпер усюды выгада, другія разумеюць.

— Двойчы за хату атрымаць хочаш,— Васька зноў налёг на лом. Надзька, што да гэтага адчужана наглядала за ім, кінулася да яго, каб дапамагчы.

— Ты што! — спалохаўся Васька.— Табе зараз і вядра вады нельга падымаць.

— Канечне, нельга,— горка ўсміхнулася Надзька.— Водаправод там мне ў хату правялі і газ паставілі. Мо ён і правы, бацька твой, Васька. Куды мы лезсм, куды мы бяжым ад людзей? Зноў у карчы, у балота, госпадзі.

— Не за выгадай жа, Надзя. Ідзі сядзь, адпачні.

— А чаго ж мы гэта шукаем у тым лесе? Не хочу ў лес, не хочу...— I яна адышла ад яго.

— Жонку слухацца трэба,— падтрымаў яе Барздыка.— Жанчыны больш за нас жыццё ведаюць, толькі што табс гаварыць, за хату маю хоць прывязеш са Шчурам саломы з поля і кардоплю забярэш. Маці ўжо выканала. Без пары выкапала, толькі ці дачакаешся той пары, не маці, дык калгас выкапаў бы, Роўда забраў бы бульбу ў калгас, каб чорт яго забраў.