Віктар Казько - Неруш

Перамычку разбурыла, і з сажалкі ўжо хлынула вада, падмываючы і абвальваючы зямлю, змываючы сляды яго злачынства. Здавалася, што вада сама і пратачыла тут ход, разбурыла перамычку. «Канечне, сама,— паслужліва і хапатліва шапнуў яму на вуха знаёмы, але не яго, Мацвея, голас, а таго, хто ўвесь час спрабаваў ад усяго абараніць і выратаваць яго, усюды падаслаць саломкі.— Канечне, вада часта бурыць перамычкі і дамбы, ці ж то першы раз у рыбгасе такое, схлыне вада — і ажыве пшанічка, сама вада схлыне, сама...»

«Сама вада нойдзе і тут, самацёкам»,— Мацвей быў ужо каля шлюза. Шлюз гэты таксама рабіў ён, яго ўпраўленне і спецыяльна для Бобрыка, каб Бобрык напаўняў азёрнаю вадою свае сажалкі. «Калі суша будзе, і ты ж будзеш карыстацца гэтаю вадою, браць яе на свае палі»,— казаў тады Бобрык, калі Мацвей быў патрэбен яму, былі неабходны яго людзі і тэхніка. Раней ваду сажалкам рыбгаса давала рэчка, але, калі рэчку спрамілі, вады яе ўжо не хапала, рашылі браць ваду і з возера. Дазволу на гэта не дабіліся, возера лічылася ледавіковым, унікальным, і было яно пад аховай ці, здаецца, павінны былі яго ўзяць, таму і канал капалі, і шлюзы рабілі напаўпадпольна. Сляды гэтай напаўпадпольнасці былі прыкметныя асабліва цяпер: пясок, што вымалі для канала, так і не вывезлі, сыпалі ўздоўж канавы, на дрэвы, кусты, хапаліся, вядома. Во зробім, не ўхопіце за руку, а потым што хочаце, тое і кажыце — справа зроблена, і нічога ўжо не перайначыш. Неахайна, няроўна пакладзены і бетон, і рашотка шлюза зварана абы-як. Усё абы-як, хапатліва, паспешліва, рабочыя таксама не надсажаліся, усё ж разумелі: грошы, грошы, грошы, а з усім астатнім разбірайцеся самі. I вось разабраліся, і не хто-небудзь, сама зямля разабралася. Круг замкнёны. З аднаго боку мочыць, падтапляе — губіць, з другога — сушыць, таксама губіць». I пасярэдзіне гэтага замкнёнага круга, паміж вадою і сушаю, мітусіцца чалавек, ён, Мацвей Роўда. I не толькі ён, Махахеі, Барздыкі, Шчуры-прашчуры, увесь Кпяжбор са сваімі перасохлымі калодзежамі. Мацвей зірнуў туды, адкуль ён толькі што прыйшоў: далёка-далёка, ледзь бачны, як гарэлы пень на сонцы, стаяў Махахей, азіміна ўжо не ўдавала, што яе прысыпалі соллю, адышла, волгла пацямнела, поле бы плакала. А возера перад ім, з узвышэннем шлюза, дзе стаяў Мацвей, аздобленае хаця і рэдзенькім ужо, што сіта, лесам, а па процілеглым беразе і частаколам з хвой і дубоў, стаяла, бы калодзеж, выкапаны волатам і для волатаў, лапатаю ледавіка, што некалі праараў гэтую зямлю. «Яму б, чалавеку, такую лапату, плуг такі»,— падумаў Мацвей. І ці не ёсць чалавек тая ж самая лапата, што капае і арэ, не так ёміста, праўда, я к ледавік, не так глыбока, але не менш упарта, не менш разбуральна, хаця ці магчыма называць разбурэннем стварэнне ў гэтай палескай глушы вось гэтага калодзежа з сонцам, што купаецца пасярэдзіне яго, з белым лебедзем, што слізгаціць па растопленай сонцам вадзе. Лебедзі тут і раней не лічыліся дзівам, але яны некуды зніклі, мо ён і разагнаў іх, прыляцелі зноў сюды толькі ў мінулым годзе. І толькі адна пара: лебедзь і лябёдка... Мацвей зноў злавіў сябе, што марудзіць, памыляўся ўсё ж Махахей, цяжкая яго сякера, нялёгка падняць яе, а рабочыя рыбгаса парупілі, абшылі дошкамі рашотку шлюза старанна. Бобрык усё робіць так. Няпроста будзе яму, Мацвею, здабыць з гэтага калодзежа ваду. «Калодзеж, калодзеж, дай вады напіцца...» Мацвею ніяк не падпадае выдзерці Махахеевай сякерай двухсотміліметровыя цвікі. І ён пачаў секчы дошкі і сек іх да знямогі, але ж дамогся свайго, пусціў з возера ў канал ваду. Мокры да ніткі, разам з Махахеем, што гнаў коней у сяло, па Бялянцы прыскакаў да канторы. Не пераапранаючыся, сеў у газік і пакіраваў да Бобрыка. Там ужо яго чакалі, як ён і разлічваў, не толькі Бобрык, але і сакратар райкома, і сам Сяргей Кузьміч.

— Ну, хто з вас будзе Іван Нікіфаравіч, хто Іван Іванавіч? — звярнуўся адначасова да яго і Бобрыка Сяргей Кузьміч. Мацвей адразу і не ўцяміў: пра што гэта ён, і сакратар абкома вымушаны быў растлумачыць: — Старасвецкія вы паны Гогаля, збірайцеся да міравога.

Мацвей успомніў захапленне Сяргея Кузьміча класікамі і. зарагатаў, трошкі штучна мо, трошкі злосна і недзе брыдка, таму што шчыра. А брыдкі смех, як вядома, заўсёды шчыры.

1.

Аркадзь Барздыка пад дубам за хаткаю Ненене смаліў кабанчыка. Работу гэтую ён любіў, ляжала яго душа да такой работы, радаваўся ён ёй. Радасныя былі яму і агонь, і дым ад жытняе саломы, і пах шчаціння, і ружова-прыпаленая скурка кабанчыка, ужо выступала пад скрабком. I сам час радаваў яго. Час ужо на познюю восень, за якою праглядвае і белы тварык зімы, калі прыпадае да траў раніцою і прымаразак і зямля пад нагамі цвёрдая, ужо прыхоплена марозам, і ані ветрыку. Таму і стойкі пах такі не толькі самога смалення, але і вёскі, хлеўчукоў, дзе, уступаючы ў зімку, адпачывае ўжо сытая і. дагледжаная жывёла, пах позніх яблык, што ўпалі, адкаціліся да плота, схаваліся ў траве, і тых, што ўвіселі на дрэве, якіх не зняў ні гаспадар-хазяін, ні гаспадар-вецер. Такой парой і на душы ў Барздыкі спакойна і трошкі п'яненька. Ён ведаў, што яшчэ наперадзе яго чакаюць і чарка, і шкварка, ведаў, што ўзяць гэтую чарку не думаючы, як гэта будзе заўтра, таму што заўтра гэтае ўжо ў яго ў пограбе і каморы, у засеку, у мяшках і дзежках. І ён у думках дзякаваў бацьку, дзеду Саўку, які і перадаў яму вялікую навуку смалення. Прыступаючы да гэтай работы, ён выпіў карэц свежай, што яшчэ аж кіпела, крыві кабана. Смаку яе ён не вельмі адчуваў, але так ужо заведзена было яго бацькам, які пражыў, мо дзякуючы гэтай свежай крыві, за дзевяноста гадоў. Бацька перадаў яму не толькі сваю навуку, але і свой інструмент — кованую ў вясковай кузні швайку, якой калоў ён кабаноў, нажы і дубовыя калкі-затычкі, каб не выцякала дарэмна з кабаноў кроў. I Барздыка беражна захоўваў гэтую спадчыну, ведаючы, што прыйдзе дзень — і будзе ён п'яны і сыты і нос у табацы. Такі ўжо ў Княжборы парадак. Але сёння гэты парадак, і чарка, якую ён неўзабаве возьме, і шкварка не вельмі радавалі яго. Заўчасна ўздумала калоць сваіх кабанчыкаў Ненене, ды і не кабанчыкі гэта былі, а так яшчэ, подсвінкі, нават парсючкі, такіх у Княжборы ніхто ніколі і не рэзаў, малаком маці яшчэ ад іх несла. I лета стаяла на дварэ. А які ж гэта хазяін сярод лета стане пераводзіць сваё дабро. Не па-хазяйску гэта было, не па-сялянску і неяк не па-людску. I Барздыка, гледзячы па гэтую нехазяйскую справу, на гэтых парасятак, пераадолеў сябе і пачаў ужо быў адмаўляцца губіць іх.