Віктар Казько - Неруш

— Надзька,— Васька на імгненне адарваўся ад дарогі,— ты не ведаеш, колькі каштуе рэчка?

— Не ведаю, міленькі, а ты што, хочаш рэчку набыць? Для мяне?

— Для цябе, Надзька. Толькі не ведаю, колькі каштуе яна, колькі грошай трэба.

— Золата дзеда Саўкі можа і не хапіць, а ты ж яшчэ і не знайшоў яго.

— Не знайшоў, а рэчку мець хачу, каб табе падарыць.

— Мне не трэба рэчкі, у мяне ёсць ты... Не трэба, Васька, далей ехаць, зараз бетонка будзе, вяртаемся назад. Мы пражывём і без рэчкі.

— Не,— сказаў Васька.— Табе і сапраўды не трэба ехаць далей, далей я адзін.

— Не пушчу я цябе аднаго, я з табой цяпер да апошняга. Не тармазі, паганяй, будзь што будзе.

I ён не стаў тармазіць, як і па гравійцы, гнаў камбайн, калі вырваўся і на бетонку. Ішоў пасярэдзіне, нікому не саступаючы, нікому не даючы абагнаць сябе. Спалохана збочвалі і ціснуліся да краю дарогі стрэчныя машыны. А машын па бетонцы было мноства, таму што вяла яна на поўдзень, у цёплыя бласлаўлёныя краі, а час быў такі, што сама людзі адпачывалі. Адпачывалі сама і сама рабілі. Цяжкія машыны, КРАЗы, МАЗы, неслі будоўлям і заводам жалеза, бетон гравій, лес; лёгкія— «Масквічы», «Жыгулі» — адпускнікоў на поўдзень і з поўдня... I сустрэчныя машыны яшчэ нейкім чынам прымудраліся размінуцца з камбайнам, а спадарожныя раўлі, што каровы пад нажом. I было за камбайнам іх столькі, што і хваста не відно.

Нічога, не аблезеце, хлеб вязу. Хлебу дарогу,— адказваў Васька на той роў. Крычаў сам уголас і змоўк толькі тады, калі дарогу перагарадзіла міліцэйская машына з уключанай мігалкаю, затармазіў, спыніўся, але матор глушыць не спяшаўся, нягледзячы на красамоўны жэст міліцыянера, маладзенькага лейтэнанта. I з мосціка ўніз да гэтага лейтэнанта не злез. I міліцыянер вымушаны быў падняцца да яго сам. А да камбайна ўжо беглі ад машын дапытлівыя вадзіцелі.

— Куды, дружбачок, шлях трымаем? — казырнуў і назваў сябе, памахаў перад носам Ваські чырвонаю кніжачкаю малодшы лейтэнант.

— А ты ўгадай.

— Што, багата ўзяў?

— Ён зусім не п'е,— кінулася бараніць Ваську Надзька.

— Так... Усё ясна.— Лейтэнант усміхнуўся пасля Надзьчыных слоў, спагадліва хітнуў галавою.

— Што вам ясна? — Васька наблізіўся да лейтэнанта і дыхнуў яму ў твар.

— Дык у чым жа справа? — не стрымаў здзіўлення міліцыянер.— Напякло ў галаву?

— Напякло,— сказаў Васька.— Ты, дружбачок, здагадлівы. Дык не затрымлівай жа мяне, дружбачок, мяне ў Мінску, разумееш, чакаюць, на плошчы Перамогі. I ведаеш хто? — Васька нахіліўся і нешта шэптам сказаў на вуха міліцыянеру.

— О-о-о,— зацягнуў той.

— Хлеб Палесся ідзе, хлеб меліярацыі. Дарогу хлебу. Варта было б і плакацік нейкі ды ўсё наша мужыцкае некалі.

Так, без плакаціка не вельмі,— паспачуваў міліцыянер.— Але, дружбачок, навошта табе так далёка, ці не за дзвесце кіламетраў? КПЗ ёсць і бліжэй. I я табе скажу, вельмі неблагое...

Надзька зіркнула на лейтэнанта і ў адну хвіліну апынулася на бетонцы і залямантавала там, на цвёрдым, на бетонцы, замахала касынкаю:

— Сюды, сюды, на дапамогу!

Таўханіны і галасу на дарозе і без яе крыку хапала, і невядома, чым бы ўсё тут скончылася, калі б не падаспела гэтая дапамога з таго боку, адкуль ні Васька, ні Надзька не чакалі яе. Вызваліў іх рэдактар раённай газеты, Іван Хведаравіч, што вяртаўся ў Княжбор з элеватара. Ён упрасіў лейтэнанта адпусціць дурняў, не падымаць шуму — так будзе лепей усім. А на месцы з імі разбяруцца і прымуць належныя меры, ён, як рэдактар раённай газеты, завярае малодшага лейтэнанта ў гэтым.

За ўсімі гэтымі клопатамі і здарэннямі, за абмеркаваннсм іх княжборцы прамаргалі і тое, як балотца адвязалася ад дубняку. Пакуль ішла ўборка і лілі дажджы, яно перапоўнілася цераз край, заліло дубняк. Але вада ў тым дубняку пастаяла толькі дзень-два, да маладзіка, а як устаялася надвор'е, знікла, што скрозь зямлю правалілася. Хутчэй за ўсё так яно і было. Пайшла вада ў зямлю, пакінула адзіны толькі ўспамін аб сабе на рагу дубняку, дзе яна больш за ўсё трымалася, чорную ўпадзіну скамянелай па сопцы гразі і торфу, груду ракавінак. Там, дзе ляжалі гэтыя ракавінкі, тоненькім струменьчыкам забіла крынічка, якраз птушцы спякотным днём смагу спатоліць. У дубняку ад гэтай крынічкі забруіўся ручаёк. I там, дзе ён тачыўся, ужо восенню акрыялі і зацвілі суніцы. Акрыяў і дубняк, зазелянеў: па дубах урэшце на ўсю моц разгарнуўся ліст, па вачах пачалі налівацца і цвярдзець жалуды, адышла і ажына, хаця самы верх яе ўжо адмёр і засох. Але ажына а неадмерлым сцяблу выгнала позні ліст, толькі зацвісці ў тым годзе так і не паспела. Цвілі адны толькі суніцы, безыменна, беззапашна, як бы саромеючыся сваёй позняй восеньскай квецені, баючыся,што нехта пасмяецца з іх, і таму хаваючыся ў траву, не паказваючы з травы і лісціка, каб па гэтым лісціку ніхто не пазнаў іх. Ягады гэты позні цвет амаль не даў, адну толькі зморшчаную завязь. I тая хутка пабурэла і адпала. А ягад на ўвесь, дубняк выспела толькі тры. Адну расцягалі па крупінцы чорныя мурашкі, немаведама адкуль набегшы, другую скляваў дрозд, а трэцяя ж захавалася на насенне — упала ў зямлю і змяшалася з зямлёю. А грыбы так і зніклі з дубняку, сышлі на нішто сыраежкамі, чырвонымі і трухлявымі. Балотца ж дало аб сабе знаць зноў ужо каля самой вёскі, каля плота канцавой хаты. I хата гэтая была дзеда Дзям'яна і Мацвея Роўды. Але ні Мацвей, ні нават дзед Дзям'ян восенню так і не распазналі, хто гэта завітаў да іх у госці, яны палічылі балотца за звычайную лужыну, што налілі асеннія дажджы. Ад дубняку ж і да іх хаты было добрых два кіламетры, і хто б гэта мог падумаць, што без ног, без рук магчыма прайсці гэтыя два кіламетры. Але не толькі адлегласцю вытлумачвалася нездагадлівасць дзеда Дзям'яна і княжборцаў, а і тым, што былі яны палешукамі і балота ў іх было заўсёды. I яны прывыклі глядзець па гэтае сваё балота, на сваю зямлю, як на нешта нязменнае. Усё магло, куды хочаш, павярнуцца, перакруціцца, перавярнуцца ўверх дном — і час, і надвор'е, і людзі, але толькі не іх зямля, тое, што іх акружала, і гараджанамі было названа прыродаю. Яны ж былі самі часткаю гэтай прыроды, хаця, пэўна, і не ўсведамлялі гэтага, так да апошняга і не паяднаўшыся з ёю, вылучыўшы з яе лес, поле, рэчку. Але гэта вонкавае незліццё не перашкаджала ім даваць таму лесу і полю свае ж уласныя імёны, судзіць аб іх па гэтых імёнах, па чалавеку. I цяпер, хаця ўсе гэтыя Дзям'янавы рагі, Кавалёвы дзялянкі, Удовіны чубы і шмат чаго іншага злілося ў адно поле, проста поле, і што на тым полі ні расло б — пшаніца, жыта ці трава, яны працягвалі глядзець на яго яшчэ былымі сваімі вачыма, падпарадкаваныя былой сваёй памяці, дзялілі яго ўсё на тыя ж рагі, дзялянкі і чубы, нібы нічога і не адбылося. Сам Мацвей, падпарадкаваны гэтай іх памяці, мог сказаць камбайнеру: сёння табе падбіраць пшаніцу на Чыгуновым пакосе. Княжборцы бачылі перад сабою не новую зямлю, а тую, якой яна была раней, мо разам з якой яны нарадзіліся і самі. I вінаваты ва ўсім былі маштабнасць і хуткасць змен. Самі яны яшчэ не паспелі за гэтымі пераменамі, згубіліся, зацерліся, іх бы выцягнулі, выдзерлі. з старой зямлі і паставілі, перасадзілі на новую, як выдзіраюць з лесу, абсякаючы карані, грушу-дзічку і перасаджваюць на новае месца — з лесу пад хату ці хлеў і адразу ж абразаюць дзікі лясны ствол, што родзіць маленькімі кісленькімі грушкамі, і прышчапляюць высакародны і культурны, які дае грушу добрую, вялікую і салодкую, як перасаджаюць цяпер сэрца, ныркі аднаго чалавека другому, як мо некалі будуць перасаджваць і мазгі.