Віктар Казько - Неруш

— Не бойцеся,— каб не перапалохаць гэтую сямейку, ціха і ласкава вымавіў Васька,— не чапайце нас, і мы нікога не зачэпім. Ну, чаго насупіліся, ідзіце, ідзіце, лес ваш... Я добры. Я рады за вас, што вы засталіся жывымі. Як гэта толькі магчыма было.

Лось пагражальна бадануў перад сабой паветра.

— Дурнічка,— засмяяўся Васька.— Ты дурнічка, а я разумны, таму бадацца з табой не буду. А хто напалохаў вас так, пагляджу. Ну — кыш!

I ласі, усе трое, як па загаду, павярнуліся і ўламаліся ў гушчар. Запознена ўслед ім забрахаў сабака.

— Дружок,— паклікаў Васька, і Дружок прыбег на яго голас, заскакаў, заёрзаў перад ім, наровячы аблізаць Васькаў твар, потым кінуўся ад яго ўбок, павіскваючы, бы клічучы цяпер ужо за сабою Ваську, і Васька пайшоў за ім, абышоў арэхавы куст і сутыкнуўся з бацькам. Аркадзь Барздыка быў у кухвайцы, падпяразаны салдацкім рэменем, за рэменем — сякера, у руках — вядро з недаспелаю яшчэ і як бы ў тумане няпэўнага яшчэ колеру ягадаю рабіны. I ссечаная і напаўабабраная рабінка ляжала каля яго шырока пастаўленых ног.

— А я ведаў, што сустрэнуся тут з табою,— сказаў Васька.— Я ж знаў, хто рабінку губіць. Што рабіць будзем, бацька?

— Дапаможаш мне дабраць вядро.

— Добра, а далей?

Аркадзь Барздыка падаў сыпу вядро, той узяў яго, патрымаў на выцягнутай руцэ, бы ўзважваў.

— Кілаграмаў пяць пацягне.

— Ага, два рублі, за гадзіну нейкую два рублі, два рублі, ага,— заспяшаўся бацька.

— Два рублі? — раптоўна шалеючы, выгукнуў Васька.— Вось табе твае два рублі! — і хвастануў ягадаю ў твар бацькі. Той застаўся спакойны, але, здаецца, залішне спакойны, бы нічога іншага не чакаў ад сына:

— Дзякую табе, сынок... Ускарміў, успаіў, выпеставаў сабе дапамогу на сівую галаву. Аддзячыў.

— Злыдзень ты, бацька.

— Злыдзень,— абтрасаючы з галавы смецце і ягаду, усё такі ж спакойны, пагадзіўся Барздыка.— Злыдзень твой бацька, сынок. Дзякую табе, крывіначка мая.— I таксама, што і сын, раптоўна шалеючы: — А цябе, лайдака, ляжня, валеча, карміць, хлеб мой жэрці — тады не злыдзень? А грошыкі на навуку і дзевак з мяне цягнуць — не злыдзень? А за кабана Цупрыкам выплочваць — не злыдзень? Сорам з-за цябе на двор выйсці.

— I мне з-за цябе сорамна людзям на вочы паказвацца. У каго ты толькі ўдаўся такі.

— Гэта ты ў каго такі. На камбайне робіш, зерня ў хаце аніводнага, куранятам сыпнуць нечага. А мог бы і ў кішэні і за халяваю прынесці жменьку хоць для прыліку.

— Вось-вось, усё жыццё хапаеш, хапаеш усё, што дрэнна ляжыць — тваё.

— Маё, усё маё. I сямёра па кутках, кожнае рот зявіць, а заткнуць іх чым з таго свайго...

— Навучыў, усіх навучыў... У бальніцу лёг, буракі капаць пачалі, збег з бальніцы, не далежаў, буракі тыя хапаць...

— А для каго ж усё гэта, сынок, для каго? Мне буракі тыя трэба, хай спрахнуць яны. Мне ўжо хвойку на скрынечку прыглядваць трэба. Вам жа ўсё, табе.

— Мне твайго нічога не трэба.

— Цяпер не трэба, а тады, учора, трэба было. I яшчэ адзін толькі бог ведае, што па-заўтраму будзе. I да каго ты, акрамя бацькі, пабяжыш. Роўда табе, думаеш, на ўсё жыццё хлеба дасць? У Роўды твайго ў самога, што ў камыша — хрэн ды душа. Сёння густа — заўтра пуста.

— Ды лепш усё ж пуста... Слёз ты нашых не бачыў, бацька. Не бачыў, як мы па вуліцы крадком хадзілі, як нам у плечы апошняе паскудства тыкала: Барздычаняты ідуць, прыбірайце ўсё з вачэй... Бацька, бацька...

— Дзякуй табе і за гэта, і за труды мае, за кілу... Яблыка ад яблынькі недалёка надае, а ты вунь куды адкаціўся, і ў каго ты толькі пайшоў, сын...

— У цябе, бацька, і трохі ў чалавека, разумею, трохі толькі... Усё, бацька,— Васька абняў бацьку і падштурхнуў яго,— ідзі, ідзі, зачыняецца гэтая лавачка з рабінаю, каб і нагі тваёй тут больш не было.

— Ты што, грозіш мне, бацьку свайму грозіш? Ты што, ляснік ужо?

— Ляснік не ляснік, а глядзець не буду, што ты мой бацька.

— Добра, сынку, добра, зразумеў я.

— Што ты зразумеў?

— А ўсё зразумеў.— I Аркадзь Барздыка адвярнуўся ад сына, высмаркаўся, падхапіў пустое вядро і, унурыўшыся, пакрочыў, завалтохаўся між кустоў. Тое, як пакідаў яго бацька, Васька бачыў і сёння, але ўчора ён шкадаваў яго, а сёння не. Цяпер ён наогул ні да кога не адчуваў жалю. Ён сам быў нейкі загнаны, з усіх бакоў прыціснуты, з бацькам усё яшчэ магло ўтрасціся, але яго дабіў Мацвей, гэтым сваім смаркачом, што кінуў пры ўсіх. Некалі ён гнаў разам з Надзькаю і Ненене гусей ад рэчкі ў хлеў, вось таксама ж цяпер перанялі і гналі яго. Сам ён гнаў сябе, лез па ражон, у пятлю сам лез. Ён хітраваў сам з сабою, калі гаварыў, што не ведае, куды выведзе яго гэтая дарога. Ведаў ён, толькі но хацеў прызнавацца, яму даўно ўжо карцела вось так, з поўным бункерам кінуцца ў гэтую дарогу. Прывезці той хлеб туды, куды трэба, выгрузіць, як пагражаў Мацвею выгрузіць яму на стол. Дык вось на стол, толькі не такі, як у Мацвея, і лепшы і большы, выгрузіць і аб'явіць цану гэтаму хлебу. Хай бы паспрабавалі разлічыцца за рэчку, за лес, за зямлю, за бацьку яго, за рабіну, што ішла ў нарыхтоўку зялёнаю: нуль цэлых і чатыры дзесятых рубля за кілаграм. Нуль цэлых і чатыры дзесятых за ягаду, ліст і цэлае дрэва з двума ласямі і адным ласянём у дадатак.