Леанід Дайнека - Людзі і маланкі

— Я заўтра прыйду, Праскоўя, — гукнуў ёй услед.

Назаўтра з раніцы іхняя рота зноў была на вакзале. Кузьма ўважліва ўглядаўся ў твары ўсіх, хто ехаў з фронту. Думалася: апёкся на Стахееве, дык хоць зараз бы не прапусціць якую-небудзь птушку. Можа, Мыльнікаў ці Кукавераў надумаліся, калі толькі раней гэтага не зрабілі, даць лататы да сталіц — Петраграда і Масквы. Але нікога са знаёмых не было.

Пад вечар Кузьма падышоў да Юшкова, адводзячы ўбок вочы, папрасіў:

— Іван, мне трэба да Праскоўі збегаць... Адпусці...

Юшкоў хмыкнуў, падазрона глянуў на яго:

— Што — там дзверы мёдам памазаны? Ведаеш — я несур'ёзных спраў не люблю.

Кузьма з надзеяй глядзеў яму ў вочы.

— Добра — ідзі, — памякчэў Юшкоў. — Толькі, каб усё было добра. Помні, што ваяваць мы яшчэ не скончылі. І помні пра гэты самы... Як яго?.. пра таямнічы лабірынт жаночай душы.

— Што? — У Кузьмы ад здзіўлення пакруглелі вочы.

— Ат, — махнуў рукой Юшкоў. — Беланогаў нядаўна кніжку прыносіў, чытаў, дык у ёй і было пра гэты самы... і не выгаварыш яго. Ну ды ты чуў, пра што я табе казаў...

У казарме ў каптэнармуса Юркаўца Кузьма папрасіў спісаную шапку:

— Выберы толькі невялікую. На хлопца...

Паклаў у кішэнь добры кавалак цукру, загорнутую ў газеціну лусту жоўтага сала і рушыў на Багадзельню.

Чым бліжэй падыходзіў ён да барака, тым больш хваляваўся.

«Што я ёй скажу? — думаў ён. — Як сустрэне яна мяне?.. Падумае: прыбег, як памаўзлівы кот на сала...»

Гэтага ён баяўся больш за ўсё. Толькі б не прыйшло ёй у галаву, што ён, шкадуючы яе, хоча пакарыстацца яе слабасцю і адзінотай. Зноў і зноў успаміналася Кузьму, як сядзелі яны ў электратэатры, як сутыкаліся іхнія плечы, як пад яго рукой заціхала яе рука. Усё гэта да драбніц урэзалася яму ў памяць, зрабілася неад'емнай часткай яго самога. І ён баяўся, што гэтага болей можа не быць, што там, у цемры залы, запоўненай чужымі людзьмі, застаўся іхні ўзаемны, такі кароткі давер, які знік, як толькі яны выйшлі на вуліцу. «Але ж яна сказала «прыходзь», — успамінаў ён, — значыць, яна таксама думала і думае пра мяне...»

Запаволіўшы хаду, ён падышоў да барака, і барак, няўклюдны, згорблены, стары, патрэсканы барак, што быў падобны на стогадовага маршчыністага дзеда, здаўся яму светлым і прыгожым. Тут жыла яна. Гэты барак праводзіў раніцой яе на працу, увечары сустракаў, слухаў яе начное дыханне, бачыў яе слёзы, зрэдку асвятляўся яе смехам.

Ужо з-за таго, што тут жыла яна, можна было любіць гэты барак.

Кузьмова сэрца білася ўсё мацней. Ён не мог даць яму рады, не мог яго нічым супакоіць. Ён думаў: «Што гэта я? Быццам хлапчук... Была ж Франя Перуноўская, была Галасоўская... Быццам упершыню...»

Але сэрца не так лёгка падмануць. Сёння яно білася, ён адчуваў гэта, не так, як раней, як, напрыклад, з Франяй. Значыць, сэрца здагадвалася, што тое, што можа адбыцца зараз з ім, адбудзецца ўпершыню.

Каля барака Кузьма спыніўся, агледзеўся. З радасцю ўбачыў Ваську Шворана. Васька, сагнуўшыся, цяжка нёс з хлеўчука бярэма засыпаных снегам дроў.

— Васька! — паклікаў Кузьма. — Я табе шапку салдацкую прынёс.

Васька кінуў на зямлю дровы, падбег, радасна схапіў шапку, прымераў яе і зажмурыўся ад задавальнення.

— Ух ты! Якраз. Дзякуй табе!

Ён сцягнуў з галавы шапку, круціў яе ў руках, сказаў, спахмурнеўшы:

— А зорачкі на ёй няма. Зараз, я на Захар'еўскай бачыў, ужо чырвоныя зорачкі салдаты носяць...

Кузьма ўсміхнуўся:

— Не ўсё, брат, адразу... У мяне самога яшчэ такой зорачкі няма. Але, як можна будзе, табе прынясу.

Ён ступіў на чысты, не крануты нічыёй нагой снег ганка, і сэрца зноў закалацілася горача і звонка. Ён ціха пастукаў у дзверы.

Праскоўя была ў белай, ярка-белай, ён нават зажмурыў вочы, кофтачцы, у доўгай чорнай спадніцы. Валасы гладка прычасаны, аж нацягнутыя, як струны, на скронях; шчокі ружовыя быццам з марозу.

Кузьма павітаўся, пагладзіў галаву Сяргейку, што падбег да яго, сказаў:

— Вось я прыйшоў...

Ён хацеў сказаць нешта іншае, нешта лепшае, але гэтыя словы самі зляцелі з вуснаў.

— Сядай, Кузьма, — сказала Праскоўя і падсунула яму крэсла. Сама стаяла каля стала, паклаўшы на сталешніцу рукі. Прамень сонца, вечаровы і таму слабы і нярэзкі, падаў на яе твар, і твар здаваўся залатым.

— Добры ў цябе сябар, — сказала яна пра Юшкова. — Вясёлы, але і сур'ёзны.

— Я з ім з самага фронту, — прыгладзіў рукой валасы Кузьма. — Каб ты ведала, як ён на гармоніку ўмее іграць...

І зноў ён адчуў, што сказаў не тое. І яна таксама адчула. Яны гаварылі, шмат пра што гаварылі, але абое ведалі: вось-вось скончацца ўсе словы, як канчаецца густы, але кароткі летні дождж, і наступіць цішыня, і ў гэтай цішыні ўжо не дапамогуць ніякія словы.