Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

«Няўжо я такі ж, як ён? — ледзьве не ўпершыню па­ спрабаў успомніць сябе самога, не гледзячыся ў лю­ стэрка, саракавасьмігадовы Вадзім Альбертавіч. — Не, не можа быць…»

— Дык паўста амаль… — сказаў ён Глебу. — Не хлапчук.

— Што з таго? Я ўжо год як на паўсотні праехаў… Пра гэта мне не кажы! Вы там у Беларусі, мусіць, ад радыяцыі загінаецеся. Правільна я ад вас драпануў.

— І куды ты драпануў?

— А ты што — забыўся? Спачатку ў Маскву, а пасля ў Піцер. Тым і прыжыўся, дзе весялей страляюць.

— Дык зараз ты ў Піцеры? — перапытаў Вад зім Альбертавіч, запрашаючы да размовы Алега Мікалаевіча. — Гэта сябар мой Алег.

— А то я не помню яго! Здароў быў, Гусь лапчасты! Глеб сапраўды ўсё помніў: у Алега была ў юнацтве мянушка Гусь. Часовая, прахадная, але была.

— Дык што вы тут робіце, гусі пералётныя? — абняўшы Алега Мікалаевіча і садануўшы яму пад лапаткі, спытаў Глеб.

Алег Мікалаевіч павёў занылымі крыламі.

— Вясна… Дамоў збіраемся.

— А мой дом спалілі, — сказаў Пекка. — Добры дзень.

— Вітаю, — даволі прахалодна прывітаўся Глеб. — Па­ руску гаворыш?.. Гэта добра. А то фіны апошнім часам залупацца пачалі: не разумеем, не разумеем… Нічога, яшчэ зразумеюць.

— Не зразумеюць, — не згадзіўся Пекка і не стаў далей знаёміцца, а павярнуўся і пайшоў на веранду «Балбатоўні».

— З чаго гэта ён у вас ганарысты такі? — нядобра па­ глядзеў яму ў спіну Глеб. — Пару піва праставіў? Дык зараз я ўвесь гэты кабак гарэлкай залью. Захлынуцца на халяву — ведаю я гэтых жлабоў.

— Ён не ганарысты, а шалёны, — незадаволена сказаў Вадзім Альбертавіч. — І дарма ты да яго чапляешся. Усё ж ты ў яго ў гасцях, а не ён у цябе.

— У каго гэта я ў гасцях?.. У чухонцаў гэтых?.. Не­ шта ты няправільна разумееш, Вадзік. Яны ўсё жыццё на нашым карміліся — і зараз кормяцца. Шкада, што пашкадаваў іх Сталін пад канец вайны, не дадушыў.

— І што б было? — спытаў Алег.

— Што значыць, што б было?

— Ну, што б было, каб дадушыў?

— Ды нармальная Чухонія была б! Без усялякіх га­нарыстых і шалёных… Вунь наш губернатар з чухонцаў.

Дык у­у­у, як карані свае закапаў — не дакапацца! А чаму? А таму што не дурань, ведае, што робіць. Прызнайся ён, што чухонец — і зліў бы ваду.

— Не ведаю, — сказаў Вадзім Альбертавіч. — Я трэці дзень тут — і мне падабаецца. Усё, як у нас, толькі ў сто разоў лепей.

— Значыць, ты пры бабках, Вадзіла! — зноў надзеў яго на вялікія пальцы Глеб. — А пры бабках паўсюль хораша, у любой чухоніі… Як жа мы з табой даўно не бачыліся, га?.. Жыццё мінула, Вадзік, цэлае жыццё! І куды яно, маць яго, падзелася?

— Глеб Сяргеевіч, — з’явіўся ў дзвярах, з якіх вываліўся на іх Бурга, брытагаловы мардаварот з мабільным тэ­ лефонам у руках. — Гарык з Чыкага… Кажа, што ўсё зразумеў.

— А як яму не зразумець, Чыкага не так далёка… — узяў трубку Глеб. — Ну што, мудак, адумаўся?.. Ну й дзе тая падла?.. Зараз, пачакай, Рабчык запіша, у мяне на гэ­ тыя іх назвы памяці нямашака. — І Глеб вярнуў тэлефон брытагаловаму. — На, ён табе адрас скажа, а ты запішы.

І пазвані Чэку, што праз паўгадзіны рухаемся.

— Глеб, а ты што тут робіш? — праводзіўшы паглядам брытагаловага бандыта, з відавочнай насцярогай спытаў Вадзім Альбертавіч.

— Бізнесам займаюся, Вад зік, буйным бізнесам! А ты ўжо, відаць, падумаў, што я рэкецір, ці кілер?.. Дык для гэткіх спраў у нас бязмозгіх хапае. Я ў кампаньё­ нах у Пашы Капыша быў, пакуль яго з гранатамётаў не забамбілі. Ну ды для цябе гэта гук пусты, хоць Паша Капыш, Вадзік, — гэта нафта. Уцяміў?

— Уцяміў… Ты ў нафтавыя каралі выбіўся?

— Не, ну што ты! Каралём быў Паша, з­за чаго і перастаў быць. А я ўжо так, у каралеўскім цянёчку. Кантракцік тут адзін падпішу — і ў Піцер. Шкада, часу ў нас з табой мала, але паўгадзіны маем. Пайшлі, а то ў мяне там стол прападае!..

У рэстаране «Марка Пола» гудзела гэткая ж піўная таўкатня, як і ў «Балбатоўні», але для Глеба быў накрыты каля вакна асобны, сервіраваны на чатырох, стол, над якім гарой навісаў адзін Рабчык.

— Не з’явіліся кампаньёны, — перахапіўшы недаўменны позірк Вадзіма Альбертавіча, развёў рукамі Глеб. — Самі ж тут дамовіліся, каб народу, відаць, наўкола болей было, а не прыйшлі. Зараз пад’едзем, даведаемся, чаму… А вы сядайце, чаго пасталі?

— Пекку трэба было б запрасіць… — няўпэўнена сказаў Вадзім Альбертавіч.

— Паспеецца з Пеккам! — кіўнуўшы Рабчыку, каб наліваў, паморшчыўся Глеб. — Вам калі ад’язджаць?

— Учора, — сядаючы за стол, уздыхнуў Вадзім Альбертавіч.