Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

За піцерскі порт было некалькі войнаў, і калі пачалася новая, партыец сказаў мне, што трэба не толькі бараніцца, але і нападаць. Зубы паказваць, каб не думалі, што яны ў яго павыпадалі. Карацей, каб я набраў людзей. Групу ліквідацыі.

Я падабраў групу з сямёх. Разам са мной — васьмёра, на дзве машыны. Чатырох сваіх спецназаўскіх узяў, трох сельгаспасёлкаўскіх… На рабоце не прадыхнуць было: не паспяваў рукі абціраць.

Партыйца зноў запаважалі, адступацца ад яго, здало­ ся, пачалі — і раптам ледзь не кончылі. Ды яшчэ праз сваіх.

Жонка ягоная бардэль трымала, салонам яго называ­ ючы. Некалькі прастытутак гаспадара абслугоўвалі: у яго на пасылках былі. Такія — не падступіся. Гонар паказвалі. Свой прастытуцкі, але гонар. «Мы не ў бардэлі, мы ў са­ лоне». Я паспрабаваў з адной, з Ляляй, танклявай такой… Яна мне: «Ты паглядзі на сябе, кабан!..»

Сучка.

Якраз у нанятай для яе кватэры на Васільеўскім у пар­ тыйца і пальнулі. З дому насупраць: Ляля ў спальні акно не зашторыла. Куля зрэзала ланцужок, на якім шторная ручка вісела, зрэкашэціла. Так што партыец выпадкова ўратаваўся — і даручыў мне разабрацца.

А ў чым разбірацца?.. Сучка. Перакупілі, працава­ ла на некага. Трэба было астатнім паказаць, што за та­ кое бывае.

Я сказаў гаспадыні, каб у той жа кватэры на Васільеў­ скім склікала прастытуцкі сход. Увесь іх блядскі спецназ сабрала, як яны самі сябе называлі. Паставіў Лялю пе­ рад усімі і, калі ўжо яны спецназ, — чык па шыі! Шыя ў яе, як у курыцы, была, і Ляля, мусіць, яшчэ ўбачыць па­ спела, як галава ў яе адляцела, і пабегла за ёй, за галавой, без галавы, па ўсёй кватэры крывёй пырскаючы…

Эфектна выйшла. Не пападалі, прытомнасць страціўшы, толькі гаспадыня і Наташа, якую я тады і запрыкмеціў. Яна не стала, як Ляля, ламацца. Ды ўсе яны шоўкавымі сталі.

Нешта ў Наташы мяне вабіла. Яна была прастытут­ кай — і ў той жа час не. Я разумею, што такога не бывае, але ў ёй вось такое было.

Не ведаю, што гэта, і як растлумачыць… Мігценне… Я хацеў нават прапанаваць ёй жыць са мной. Якраз пе­рад тым, як гаспадар падкінуў нам работу на пару. Пас­ля якой было ўжо не да мігцення.

Мы дазналіся, хто з канкурэнтаў заказаў партыйца, але таго, былога гэбіста, не ўдавалася паваліць. Ледзь не армію меў, моцна стаяў. Тады партыец і прыдумаў, як разабрацца з ім праз ягонага сына. Падрабязны план напісаў для мяне і Наташы, якая павінна была так хлап­ чука накруціць, каб ці сам ён бацьку кончыў, ці мяне ў дом правёў.

План мне не глянуўся: кіно нейкае. А хлапчук спада­баўся. Нават шкада было, калі павесіўся…

Забаўны ён быў. Я пісталет яму даю, каб ён, як мужык, за сябе пастаяў, і ён нібыта згодны бацьку прышыць, каб з Наташай быць, ды раптам кажа: «Вы пісталет мне пад­ шукайце, каб несапраўдным выглядаў, на цацачны па­ ходзіў. Каб я думаў, што гэта гульня…»

Я прынёс яму невялічкі, італьянскі, на запальнічку падобны — ён і яго не ўзяў… Так пісталецік той у мяне і застаўся: нашу з сабой, ніхто не думае, што сапраўдны.

А хлапчук вяроўкай абышоўся…

У бацькі ягонага ў ахове мой аднакашнік армейскі, былы спецназавец, служыў, які мяне папярэдзіў, што гаспадар, як толькі сына пахаваў, адразу ў Маскву паехаў. Каб давесці там, што партыец даўно ўжо ўсім замінае. І давёў. З ім згадзіліся. Так што чакай, сказаў аднакашнік, гасцей. Ці саскоквай, каб мы адзін аднаго не пастралялі.

Я не стаў чакаць. Перад тым, як саскочыць, пачысціў партыйца. Ламануў, можна сказаць, партыйную касу. Праз гэта мяне і пачалі даставаць за мяжой: вярні не сваё.

Хрэн вам. Чаму яно не маё, а ваша? Вы што, каралямі нарадзіліся?..

Дома мне не выпадала жыць. Хіба што зусім нядоўга.

У Стакгольм я падаўся, бо там у мяне свой чалавек быў. А ў яго — свой адвакат, які дапамог офіс купіць, фірму адкрыць. Параіў хоць аднаго шведа на нейкі час на работу ўзяць. Я ўзяў беспрацоўнага, адвакат журналіста знайшоў, які напісаў, што я ствараю у Швецыі новыя рабочыя месцы. Не на іхнім жыву, на сваім, ды яшчэ ім ад мяне перападае. На такіх людзей іначай, чым на звычайных імігрантаў ды бежанцаў, якіх карміць трэ­ ба, глядзяць.

Да тых, хто з грашыма, паўсюль адносіны, як да людзей, якія з грашыма. Да іншых — іншыя. Яно было так, ёсць і будзе.

А швед мой, зарплату адрабляючы, наркату з Капен­ гагена вазіў. Яму дадуць — ён павёз. Не ведаючы, што вязе. Апошнім разам яго ў Мальма ледзь не павязалі, і я паехаў туды, каб пашчупаць, што там і як.

Наркатой у Скандынавіі здаўна афрыканцы з азіятамі займаюцца. Пераважна яны. Яшчэ цыганы. Але ўсё бо­ лей і болей тавару пачало ісці ў Еўропу з Сярэдняй Азіі праз Расію — і сур’ёзна падключыліся нашы. Мой чала­ век у Стакгольме быў якраз адным з іх.