Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Два тыдні я хадзіла ў ашыйніку. Не сумняваючыся, што наступным разам Ражон мацней ціскане. Як ён з людзьмі распраўляецца, я ведала, бачыла, і ў мяне пе­ рад ім быў панічны страх. Нават перад самой смерцю — меншы.

Неяк на паром села адна з нашых, салонных… З біле­ там у люкс на восьмай палубе. Вылупілася на мяне, убачыўшы, як на здань.

У яе ў люксе мы трохі пагаварылі… Салон цяпер належыў канкурэнту нашага партыйца. А Ражон збег, прыхапіўшы грошы былога гаспадара. Не ўсе, але і няма­ ла прыхапіў, калі яго шукаюць. Вось і яе выправілі, каб паглядзела: ён нібыта ў Стакгольме…

Наступным разам я ўбачыла яе не ў люксавай каю­ це, а ў паліцэйскай хроніцы. Паліцыя не магла апазнаць труп маладой жанчыны.

Перад рэйсам, на якім плыў Павал, Ражон сказаў, што з Піцера пасылаюць некага для разборак… Дык каб я ўважлівей прыглядвалася… Асабліва да тых, хто ў казіно круціцца, у барах…

Ражон стараўся на мяне страху нагнаць, каб служ­ бу пільней спаўняла, але па ўсім выглядзе ягоным, па голасе адчувалася, што і сам ён пабойваўся. Бо ведаў: калі ўжо за яго ўзяліся — не адступяць. Сур’ёзныя цяпер людзі ў Расіі.

А Павал мне глянуўся… Я люблю людзей, якія весела, гуляючы адносяцца да жыцця. Для якіх дзень — капейчы­ на ў кішэні. І не трасуцца яны над кожнай, і не глядзяць, колькі засталося. Як пашчасціць, бо лёс — рулетка.

Ён шапнуў мне пад раніцу, што, калі захачу, можам быць разам. Мне гэта ўсе прапаноўваюць — хто з раніцы, хто ўвечары… Я адказала, што мы не можам быць раз­ ам, бо я прастытутка. Нават не сказала, што былая. Ён засмяяўся: «Дык і што?.. Ведала б ты, кім бываюць мужыкі…»

Гэтыя беларусы, асабліва жулікі, усё адно як шведы. На Павала я і не падумала нічога, пакуль ён, збіраючыся ўраніцы, пісталет не дастаў, зноў яго схаваўшы хуцень­ ка… Невялікі такі, падобны на той, які Ражон хлапчуку даваў. Пад запальнічку зроблены.

Са Стакгольма Павал ехаў у Мальма, дзе ўжо болей за тыдзень па кантрабандных сваіх справах круціўся Ражон. Усё нібыта сходзілася — і я прызначыла Павалу ў Маль­ ма спатканне. Але назаўтра, каб даць яму шанс. Калі ён паспее разабрацца з Ражном, дык што ж: рулетка, лёс. І ніхто мне шыю сціскаць не будзе.

Я на пароме яшчэ была, калі патэлефанаваў, як ад­ чуўшы нешта, Ражон. Спытаў: «Ну, што?..» Я адказа­ ла, што, здаецца, прыслалі чалавека. І ён едзе ў Маль­ ма. Заўтра ў шэсць вечара каля гатэля «Хілтан» я су­ стракаюся з ім.

Ражон хмыкнуў. У яго хмык такі — нібы ўсхрап, як у звера, які нажэрся і задаволены. Хутчэй за ўсё, ён і ёсць звер, абліччам пад чалавека падроблены.

Мы мала пра іншых ведаем, дый пра сябе не болей… Мне вось што пра саму сябе незразумела: нашто я Ражну пра Павала сказала?.. Хоць яшчэ да таго, як ён хмыкнуў, падумала: «А што гэта я раблю?.. Каго, як фіны лес, зберагаю?..» І адразу ж, за імгненне нейкае, сама пе­ радумала сябе: «Калі Павал першым разабрацца не па­ спее, тады чарга Ражна. Шанс у кожнага быць павінен».

Чаму я так зрабіла?.. так падумала?.. так перадумала?..

Не ведаю.

Па абедзе ў фітнэс­цэнтры ніхто і нічым у той дзень не займаўся, шлюбную цэрымонію неадрыўна глядзелі: дацкі прынц жаніўся. На вяселле ў Капенгаген усе еўра­ пейскія каралі і прэзідэнты з’ехаліся; у нявесты ў крэ­ мавай сукенцы шлейф быў метраў дваццаць; адна з наведвальніц фітнэс­цэнтра, англічанка, мела некалі з прынцам нейкія адносіны, была ягонай girl­friend, дык да­ пытвалася ва ўсіх і ні ў каго: «Ну што ён у ёй знайшоў?.. Што ў ёй знайшоў ён, звар’яцеў?..» — пакуль я не ска­ зала да ўсіх і да яе, што для дацкіх прынцаў вар’яцець — гэта нармальна. Англічанка заткнулася, а я глядзела на бліскуча­пералівісты шлейф нявесты, што цягнуўся па чырвонай дывановай дарожцы і быў, мусібыць, нават з космасу відаць; і гэтак зашчымела ўва мне: не было ў мяне і ніколі не будзе вяселля не тое што каралеўскага — аніякага. Яшчэ я думала пра тое, колькі ж адначасова ў свеце самага рознага адбываецца: вунь каралі з каралевамі, дзіўныя ў наш час у каронах сваіх, сабраліся, нявеста з бясконцым шлейфам і жаніх у залатых эпалетах, святар у белым жабо, кветкі, бляск, этыкет, манеры, а непадалё­ ку Ражон з Павалам кружляюць, думаючы, як ім адзін аднаго забіць; і раптам я адчула, мне здалося: з Павалам у мяне нешта можа быць. Няхай сабе не каралеўскае, але нешта можа быць, бо для яго вар’яцець — гэта нармаль­ на. І ўжо з фітнэс­цэнтра спускаючыся, я са шкляно­ га ліфта, да якога не прывыкнуць ніяк, бо здаецца, што вось­вось звалішся, уніз абрынешся, убачыла, як да Па­ вала, які нетаропка, бо да шасці паўгадзіны яшчэ заста­ валася, крочыў да гатэля, а я на паўгадзіны раней спу­ скалася, каб папярэдзіць яго, што ў шэсць да мяне ні ў якім разе нельга падыходзіць, каб пасля ў нас з ім, ня­ хай не каралеўскае, але нешта ўсё ж было… — дык вось тут я і ўбачыла са шклянога, нібы паветранага, ліфта, як да Павала, ва ўсё новае, нібы на вяселле, апранутага, бо ён, мусіць, разбагацеў, падышоў чалавек, апрануты неахайна, як бадзяжнік, і папрасіў, як мне здалося, у Павала прыпаліць, а Павал дастаў пісталет, на запальнічку падоб­ ны, бо, мусібыць, усё зразумеў, першым хацеў стрэліць, але не паспеў: бадзяжнік апярэдзіў яго, стрэліўшы з гэт­ кага ж пісталета, і Павал доўга, нібы не знаходзячы, куды кейс паставіць, абсядаў, падмінаючы зялёны пакет з нама­ ляваным на ім чырвоным трактарам, і ўсё глядзеў услед бадзяжніку, які паціху, не азіраючыся, адыходзіў ад яго па Södra Förstagatan, 1­ай Паўднёвай вуліцы, у пачат­ ку якой прамільгнуў і згубіўся ў натоўпе Ражон, які без мяне, звярыным нюхам сваім вынюхаў Павала і скарыстаў свой шанс, а Павал свой не скарыстаў, і, можа быць, праз мяне: я заняла яго спатканнем, вунь як апрануўся — не на смерць жа…