Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Еўропа паціху вар’яцее.

Я ў Выбаргу нарадзілася, дзе няма чаго рабіць, таму ў Піцер паехала, каб там ці спявачкай, ці артысткай стаць. Стала прастытуткай, ды на тое напляваць, прынамсі, шведам, якія рускіх сюжэтаў літаратурных: нейкі князь, у нечым вінаватым сябе палічыўшы, з прастытуткай надумаў ажаніцца, дык тым самым ледзьве не мараль­ ны подзвіг здзейсніў, — не прасякаюць. Ну, была пра­ стытуткай і была. Цяпер не прастытутка. Шведы, нем­ цы, датчане, ды ўсе яны на захадзе адносіны з целам не ўскладняюць. Аніякіх яму ланцугоў з вярыгамі, толькі песціць яго, толькі лашчыць. Для таго і фітнэс­цэнтры з панарамай Еўропы…

З тым, што не цела ў чалавеку, — складаней. Але і ў гэта ніхто так балюча, як у нас, не лезе.

Прастытуткай я не абы­якой была, а прыпісанай да салону, які трымала жонка былога партыйца — таксама не абы­якога. Я ў школу хадзіла — яго ўсё па тэлевізары паказвалі. То ордэн яму чаплялі, то зорку…

Не ведаю, колькі ў тым салоне ўсіх нас было, але, мяр­ кую, не менш за сотню. Прычым, мы падзяляліся нібы на касты…

Вулічных там, зразумела, не трымалі. Прастытуткі ніжэйшай касты, «дамы», прадаваліся па інтэрнэце. На сайце салону, зробленым пад рэспектабельны часопіс, змяшчаліся фотаздымкі «дам». І расказваліся пра іх усялякія казкі…

Найбольш здольных, пашколіўшы ў ніжэйшай касце, перавод зілі ў вышэйшую — у «лэд зі». Навуча­ ныя і сексу, і мовам, і шмат чаму яшчэ, «лэдзі» былі значна даражэйшым таварам. Яны пастаўляліся для ўпрыгожвання прыёмаў, раўтаў, фуршэтаў. Іх бралі, каб яны прысутнічалі пры падпісанні кантрактаў, у дзелавых паездках. І яны, безыменныя зоркі, мільгалі на тэлеэкра­ нах падчас дзяржаўных, партыйных, камерцыйных тусо­ вак. Глядзіш: стаіць прэм’ер­міністр, ці спікер парламен­ ту, а побач — твая сяброўка салонная…

Панарама.

З вышэйшай касты адбіралася яшчэ і элітная. Можна сказаць, спецназ, які абслугоўваў былога партыйца, мужа гаспадыні салону. І выконваў ягоныя даручэнні. Праз адно з іх, апошняе, я і апынулася за мяжой.

Партыец быў з ельцынскіх, і калі да ўлады пуцінскія прыйшлі, яго пачалі выпіхваць з бізнесу. Адзін з пуцінцаў стаў ягоным канкурэнтам у барацьбе за піцерскі порт. Не­ шта з канкурэнтам трэба было рабіць, але на пуцінскіх нават кілера знайсці не ўдавалася — так іх усе баяліся. Прыкідваючы варыянты расправы, былы партыец, якому б у Галівудзе сцэнарыстам быць, прыдумаў, сярод іншых, і варыянт з маім удзелам.

У канкурэнта ягонага сын быў. Хлапчук, толькі шко­ лу скончыў… У Марыінскім тэатры, куды, панты ганяю­ чы, прыблізна пароўну хадзілі інстытуткі і прастытуткі, дэпутаты і бандыты, я з ім і пазнаёмілася. Сутыкнула­ ся на лесвіцы: «Ах!..» — і сумачка выпала, і, калі я за ёй нахілілася, цыцка выглянула з дэкальтэ… Хлапчук вачэй не мог звесці з яе ружовай зрэнкі.

Я праз тэатр і музыку, праз жывапіс яго і павяла. Праз галерэі з музеямі… Ружавела, грубае слова пачуўшы, — я ўся ўмела ружавець… І ўсё бліжэй, не дазваляючы боль­ шага, да цыцкі падпускала.

Хлапчук шалеў. Цяля… І заявіў бацьку, што жэніцца. А той яму па мордзе, як і было наперад прапісана ў сцэ­ нары.

Па тым жа сцэнары я пазнаёміла хлапчука з адным з ахоўнікаў партыйца, які выконваў даручэнні па ліквідацыі. Выдала яго за свайго брата… І той, здаровы, з мянушкай Ражон, слухаючы хлапчука, як мужык мужы­ ка, стаў накручваць яго на подзвіг. Маўляў, калі б нех­ та яму, хоць бацька, хоць брат замінаў кахаць тую, якая для яго найлепшая з усіх, ён не стрываў бы. Во гэтымі б рукамі задушыў, ці забіў бы во з гэтага пісталета… І дастаў пісталет — пад цацку, пад запальнічку зроблены. Сказаўшы хлапчуку, што гатовы дапамагчы, калі ён сам не справіцца. Хай толькі ў дом правядзе, як сябра.

Хлапчук, зусім ужо ашалелы, адказаў, што справіцца сам, і пісталета не трэба… І паставіў бацьку ультыматум: ці той дазваляе яму ажаніцца, ці ён вешаецца. Бацька чуць яго не захацеў: «Вешайся!..»

Хлапчук павесіўся.

Гэтага ў сцэнары не было прапісана, такога не прадба­ чылася, як і ўсяго далейшага. Баючыся, што праз мяне раскруцяць увесь клубок, мной замянілі адну з «лэдзі», купленую ў салоне для дзелавой паездкі, і адправілі на падпісанне кантракта ў Фінляндыю. Сказаўшы, што пазней перашлюць грошы, і каб я пару гадоў не вяр­ талася.

Не ведаю, чаму проста не забілі.

Прэзідэнт фірмы, якая мяне купіла, ніяк не мог працяг­ нуць кантракт на пастаўку ў Фінляндыю лесавіны. Мне ўсё адно было, хто і чым займаецца, але тут я здзівілася: як жа раней яму ўдавалася нешта прадаваць, калі ў фінаў у саміх уся зямля ў лясах? Прэзідэнт растлумачыў: свой лес яны не сякуць, зберагаюць, рускі бяруць. І, бач, мець справу з ягонай фірмай раптам заўпарціліся, сталі шу­ каць іншых кампаньёнаў. А гэта мільёны і мільёны, так што мне трэба пастарацца…