Зміцер Вішнеў - Тамбурны маскіт

Файна сачыць за пурпуровай аблачынкай, якая падае ў пурпуровую бездань.

1997

(спакой)

(бездапаможна праўлены твор)

(дапаможнік па лянотнаму тварагу)

(памада і спадарожнік пакладзеныя на ноты ворага)

Манах выйшаў (не тое — выпаўз прашлындаў прашпацыраваў правыў) са склепа. (шайба ляцела са слядамі) Ён (! анёл дыміў цыгарэтай!) там гуляўся на нарах у нарды. (народ раны залізваў) Ён там губляў (русізм) на небе (лепш небастык) нікелевыя (дрэнна) норы. (адчулі які нораў у дзяўчыны) У яго на руках (?) бялелі вараныя кальмары (можа фары). Мары прапаўзалі па зубах (лытках) варанаў. Ён белым мармурам зубоў адгрыз галаву агурку (кісла), які зелянеў (гарэў полымем) па суседству з кальмарам. Камар смактаў кроў (крывю). А недзе ў вышыні пэцкаліся ў алеі калматыя касмічныя (можа марскія?) алені.

— Якая багатая саліцёрнасць (прафесіяналізм), — сказаў манах (хрысціянізм).

— Ты - не манах (паланізм), — сказаў Прасторавы Хвост. — Ты - Абдурахман-марак.

— Паглядзі, якія ў мяне кірзавыя боты, — сказаў фальшывы манах.

— Ты гэткіх не бачыў. Бо ведаю. Але мушу.

— Што-што? (лепш - у)

— Мушкі Цэ-цэ лётаюць.

— Не - саліцёрнасць.

— Самае галоўнае — на літарах няма тлуму.

— Магчыма. (можа так сталася верагодна вы маеце рацыю ідыёт)

— Але прыглядзіся як па травах бягуць суслікі (парсюкі). Прыслухайся як непаўторна гучыць трамбон (рэдактары спяваюць).

Абдурахман задумаўся (сэрца забалела). У дуду дзьмухаў модна. Тое, што ён не сапраўдны манах, ён, вядома, падазраваў... Але ў рэшце рэшт яму было похеру (выдатна!). Але тым не менш яму хацелася выпіць гарэлкі (сакэ). Цэлы месяц ён піў толькі піва. А гэта для чалавека, падобнага фальшываму, было поўным вар'яцтвам.

Кілішак, — сказаў Абдурахман. — На ягоным дне корпаецца халодны склеп і чырвоная градусная рыбіна (шчупак вугар акула).

Смак і гамак.

Арамах.

А вы, як пагляджу, цынікі, — сказаў чырвоны трус.

Ды пайшоў ты, — сказалі.

У ніякім разе. Я зараз буду рэпрэсіі праводзіць. Многа вы вынішчылі нашага брата. Я вас пастраляю каля сцяны з бетону (занадта моцна). Пасля на гэтай сцяне намалюю бярозу.

Разумнік.

А вы як думалі?! А ну, шыхтуйся!

Фальшывы манах і Прасторавы Хвост трохі аслупянелі. Песні пеўням спявалі. Ну, не нахабства? Трусы ўсялякія бегаюць. Свалата.

Я, — выціснуў Абдурахман.

Ты, — пагадзіўся трус.

У гэты самы час па галінках бегалі прусакі і жабкі, па трубах грукалі круглякі лёду і снегу.

Гэта ўсё свалата, — сказаў Абдурахман. — Хачу гарэлкі. Бо я - касманаўт-алкаголік.

Не месца гэткім у нашых шэрагах, — сказаў трус і выцягнуў аднекуль дубальтоўку. - Маліцеся.

Балкампёсы, — сказаў Абдурахман. — Майткі з сэканда- хэканда. Я між іншым баксёр. Б'ю, як разцамі жвакаю.

I Абдурахман грукнуў паганага дубальтоўшчыка па чырвона- асфальтавай пысе. Той ікнуў і шмякнуўся на травы. Прасторавы Хвост вяроўкай абматаў шыю труса і праз пяць хвілінаў задушыў.

Фррр, - фыркнуў першы.

Фурр, — фыркнуў другі.

Вой-вой, глюкі. Надакучыла белая гарачка. Хочацца белых лілей. Марыцца на пляжы паляжаць. Не буду! Не дуду! Я — не мудак! Я — вурдалак!

На брукаванцы (асфальт) ляжалі сабака і трус. Патыхала. Туманіла. Усе спяшаліся на працу. У руках былі вялікія скураныя партфелі. У руках трымцелі дзіравыя торбы. У вачах свяціліся бруд і кефір.

(паэзія абсурду Постмадэрн? Адабраў - на свой густ - 8 радкоў, якія можна даць нізкай у рубрыцы "ПАСЛЯ НАС". - Рэд.)

2000

Я сядзеў у парыльні і чытаў газету. 3 носу на літары пляскалі іялізныя каламутныя кроплі. Нечакана хтосыді пастукаў.

Калі ласка — заходзыде, — запрасіў я. Зайшоў чалавек, закручаны ў прасцірадла.

Добры дзень.

Добры дзень, — згадзіўся я, — сядайце. Хочаце пачытаць?

Не. Не, - чалавек уздыхнуў і залез на паліцу.

Вы хто? — пацікавіўся я.

Злодзей. Учора я ўкраў вашу гіру.

Малайчына, - ухваліў я.

Крыху стаміўся, - чалавек зноў уздыхнуў. — Трыццаць два кілаграмы - шмат.

Хочаце штосьці яшчэ ўкрасці?

Хачу.

Крадзіце, - дазволіў я. - Хадзем, я пачастую вас квасам.

Я б каньяку выпіў, — прызнаўся чалавек.

Каньяку няма, — засмуціўся я. — Ёсць гарэлка.

Добра.

Мы пакінулі парыльню і прайшлі ў прылазнік. Тут на стале ўжо стаялі талеркі з салатай і кубкі з квасам. 3 лядоўні я выцягнуў пляшку гарэлкі.

Вы як любіце — з кубка, кілішка ці рыльца? — пацікавіўся я.

Давайце я пракамбіную.

Гэта як?

Буду піць з рыльца. А запіваць — з кубка.