Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Памнажаючы традыцыю У. Караткевіча, Д. Бічэль-Загнетава, А. Разанаў, С. Панізнік, В. Іпатава i некаторыя іншыя паэты пішуць своеасаблівую мастацкую гісторыю беларускай літаратуры i культуры, тым самым ствараецца нацыянальная гісторыя народа, ад пункцірнага акрэсу лёсам аднаго чалавека — да шырокага філасофска-этнічнага абагульнення. Працягваецца гэтая традыцыя i ў творчасці маладзейшых беларускіх паэтаў (варта ўзгадаць хаця б паэму Л. Дранько-Майсюка «Кола», прысвечаную Уладзіміру Дубоўку), як i ў ix старэйшых таварышаў, яна — найперш адгалінаванне агульнай тэндэнцыі гістарызму ў сучаснай беларускай паэзіі.

Усвядоміць свой пісьменніцкі пачатак i існы працяг, каб зразумець потым вытокі i існы працяг усяго народа, стварыць мастацкую гісторыю літаратуры як частку гісторыі ўвогуле, убачыць праз асобу, індывід — народ, масу, а не мадэліраваць безаблічны сацыяльны натоўп — вось мэта, якая нараджае такія творы Разанава, Панізніка, Коўтун, іншых паэтаў.

Паэмы Валянціны Коўтун «На зломе маланкі» i «Суд Алаізы», прысвечаныя Цётцы, вершы Цётцы, Караткевічу, Мележу, Танку, Лось з новай i ранейшых кніг, «Паэма пераадолення» i «Паэма каментарыю» Алеся Разанава, прысвечаныя Цётцы i Багушэвічу, пры ўсім непадабенстве ix па форме i манеры выкладу, вызначаюцца гэтым жа імкненнем: адкрыць, адшукаць сябе як беларускага паэта (ад Багушэвіча, Цёткі i раней), каб зразумець сваіх суайчыннікаў як беларускі народ. У А. Разанава такое шуканне неяк глыбей, трагічней, у святле яго агульнага трывожна-адчайнага ўспрымання Сусвету, у В. Коўтун — па-баладнаму прасцей, натуральней, але разам з тым у гэтай тэме i зусім розныя па мастацкай сутнасці аўтары найбольш падобныя, набліжаюцца адзін да аднаго ў набліжэнні да адзінай мэты.

Драматычная паэма «Суд Алаізы» — драматычная па форме i па характарах, па сюжэце. Паколькі пісьменнік на аснове жыццёвай праўды мае права ствараць праўду мастацкую i стварае такую, менавіта яна — прадмет крытычнага разгляду. Мастацкая праўда ў паэме не парушаецца, за выключэннем рэдкіх псіхалагічных недакладнасцей у паводзінах герояў (напрыклад, занадта хуткая міралюбівая перамена ў адносінах афектаванага Кайлюнаса да Алаізы пасля цьмяна-сімвалічнага прызнання Зосі, што зразумелае чытачу, толькі з папярэдніх старонак, змест якіх Кайлюнасу, у адрозненне ад нас, невядомы). Паэма сведчыць, што В. Коўтун паспяхова звяртаецца да вобраза Цёткі (вобраза невычэрпнага) услед за празаічнымі творамі Лідзіі Арабей; звяртаецца не ў першы раз i не апошні.

Але сам па сабе зварот паэтаў да вобраза Купалы, напрыклад, калі ён не пацверджаны істотнай задумай i мастацкім узроўнем, можа толькі засмуціць i выклікаць думкі пра спекуляцыю тэмы, свядомую ці падсвядомую i своеасаблівую мікракан'юнктуру, няхай сабе толькі ў душы творцы.

Зварот В. Коўтун да вобразаў рэальных гістарычных асоб — абгрунтаваны i асабіста перакананы. Каб убачыць гэта — дастаткова прачытаць хаця б містэрыю «Шлях Арыёна», якая — сапраўды шлях, шлях пакутлівага роздуму, пошуку адказу, i праходзіць гэты шлях разам з Дж. Байранам i аўтарка, i чытач. У містэрыі адсутнічае павярхоўная дыдактычнасць, няма загадзя вырашаных пытанняў i жорсткіх адназначных адказаў толькі на адно з пытанняў; «здрада альбо смерць (i смерць каханай)» герой адказвае адназначна, хоць i нялёгка яму даецца гэтая немагчымасць выбраць штосьці трэцяе, якое б не патрабавала смерці іншых людзей, a толькі ўласнай...

На трапецыі, пад купалам, на трапецыі гісторыі... A гісторыя — яна i ў кожным асабістым лёсе чалавека, у яго справе, прызначэнні, крэда. Як прызначэнне i сэнс жыцця вучонага-археолага Эванса:

Пра верш «Ты помніш, Эванс, Крыт?» можна было б напісаць асобную рэцэнзію: пра экспрэсіўнасць думкі i інтанацыі, пра абагульненасць i індывідуальнасць лёсу героя, пра надзвычай моцную пранікнёнасць настрою, пра сугучча ў ім мінулага i сучаснага, пра вечнасць i імгненнасць, i яшчэ пра штосьці, што цяжка выказаць, перавесці з мовы паэзіі на мову звычайную: