Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Пошукі ўзаемаадносін імгнення i бясконцасці — пошукі заканамерныя, але, пакідаючы рамкі традыцыйнага разумення вечнасці як непаўторнай змены імгненняў, паэт не знаходзіць свайго асвятлення гэтага пытання, нават не вызначае напрамку пошукаў. Таму i атрымліваецца блытаніна, імгненні то вяртаюцца, то не, жыццё героя то — імгненне, то — быццам імгненне, а то i ўвогуле — нешта адвечнае.

«Літаратура патрэбна для затрымання часу ў яго ўсёразбураючым бегу»,— пісаў калісьці Ян Парандоўскі. Недзе блізка ад гэтага выказвання i задума П. Ламана паказаць спрадвечнае, заўсёднае ў праявах штодзённага, імгненна-незваротнага, але «Зерне імгненняў» — спроба пакуль што далека не дасканалая. Праўда, у вершы «Каложа» аўтар вельмі блізка падышоў да цікавай «адваротнай» трактоўкі часавых суадносін (У кожнай хвілі Пануе вечнасць), але на гэтым i спыніўся, не пайшоў далей сцвярджэння.

Між тым паэт, жадае ён таго ці не, за магчымасць тварыць плаціць пэўнай тэатралізацыяй сваіх дзеянняў i ўчынкаў, якія перастаюць быць прыватнай уласнасцю паэта; паводзінам жа ў творчасці, дзеянням паэтычным увогуле наканавана існаваць як «непадзельнае каханне» i аўтара, i чытача. Расчараваўшы нас у сваіх сэнсавых пошуках, у філасофскай пабудове свайго сусвету, паэт, i ў іншых праявах свайго таленту, ставіць чытача на нейкі час у тупік, з якога той не заўсёды здолее выкараскацца, калі нават захоча. Сапраўды:

Назад павярнуць цяжка, таму, калі ўзіраешся ў найбольш ярка выражаныя ўласцівасці, характэрныя для паэтычнай манеры П. Ламана, таксама ўзнікае сумненне ў ix жыццядзейнасці i плённасці.

Малюнкі прыроды ў зборніку (ix мноства абумоўлена тэматыкай кнігі) носяць невыпадковы, аб'ектыўны характар; дакладныя ў апісаннях, псіхалагічна вывераныя, яны мала залежаць ад чалавека, сувязь з лірычным героем ажыццяўляецца, на жаль, толькі пры дапамозе асабовых i прыналежных займеннікаў, загаднага ладу ды яшчэ праз «модны» ў апошні час прыём канкрэтнага спалучэння ў вобразе абстрактнага паняцця i рэальнага прадмета, у выніку чаго з'яўляецца ці то матэрыялізаваная абстракцыя, ці то абстрагаваная матэрыя: кахання бурштын, пясок размовы, дзюны дзён, попел дробязных памылак i г. д. Дарэчы, гэты прыём шырока выкарыстоўваўся аўтарам яшчэ ў «Споведзі агню» (дождж успамінаў, каласочкі сну, спіраль надзей). Прыём, канешне, цікавы i плённы (напрыклад, у вершы «Над трупам забітага дня»), але толькі тады, калі прытрымлівацца разумнай меры, што не заўважаецца ў большасці вершаў, дзе ён выкарыстаны Н. Ламанам.

На гэтым уласна лірычныя памкненні аўтара спыняюцца (само па сабе тут нічога дрэннага няма, лірыкай паэзія не вычэрпваецца), мы мусім згадзіцца з думкай Яўгена Барычэўскага, што сапраўды «паўната, дакладнасць, дэтальнасць i пэўная аб'ектыўнасць апісання або апавядання спатыкаюцца толькі ў паэтаў нелірычных».

У «Зернях імгненняў» Пятро Ламан часам забывае, што абсалютна зразумелае, адчутае ім асабіста ПА-ЗА КНІГАЙ i не адлюстраванае, не ўведзенае належным чынам у вершы можа быць незразумелым, далёкім для чытача, які не прывабліваецца ў творах суб'ектыўнай нестандартнасцю,— замест гэтага даецца аб'ектыўна нічыйны малюнак, праўдзівы i дакладны, але занадта кананічны i недатыкальна правільны. Забываемся на парадокс: чым больш суб'ектыўны, асабісты будзе верш для аўтара, тым ён бліжэйшы i прывабнейшы для чытача.

...Кніга «Зерне імгненняў» выклікае пачуццё нейкай асабістай вінаватасці, няўдзячнасці. Ідзе да цябе сур'ёзны паэт, ідзе не з прыгожанькімі цацкамі i не з бліскучымі паперкамі, a ca шчырымі словамі пра родную зямлю, з блізкай усім нам трывогай i адказнасцю за яе лёс, з імкненнем паказаць яе веліч i хараство. Усё гэта разумееш, згаджаешся, у цябе не ўзнікае ніякіх сумненняў у слушнасці i важнасці такога намеру, але болей табе нічога ад паэта не хочацца, яго пасрэдніцтва ў пазнанні роднай зямлі цябе не задавальняе, не прываблівае: нічога асабліва новага табе не адкрываецца, a менавіта гэтага ты чакаеш ад любога паэта, які i адрозніваецца ад звычайнага смяротнага тым, што калі не лепш за цябе бачыць сусвет, то ва ўсякім разе глыбей яго разумее i, безумоўна, больш паспяхова адлюстроўвае, выказвае свае ўражанні i адчуванні.