Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Верш «Аповесць гутаперчавага хлопчыка» — болевы нерв усёй кнігі, як паэма «Суд Алаізы» — яе душа. Ад гэтага верша снуюцца ніці да ўсіх астатніх твораў: i на ўзроўні канкрэтнай эстэтычнай устаноўкі, i на ўзроўні паэтычнага этыкету i рэквізіту, на ўзроўні светаўспрымання лірычнага героя. Працытуем пачатак верша:

У іншых вершах сустракаем: «О клоун славы ў смокінгу любві...», «Удар хлыста. Усмешка ці бар'ер?..», «Зрабіцца дэльфінарам ці паэтам...», «Ілюз'яністы стрэсаў i маны, Ваш век мінае...» i г. д.

Цыркавая рэчаіснасць наскрозь пранізвае рэчаіснасць жыццёвую i паэтычную ўмоўнасць. I сутнасць такога пранікнення не ў экзатычнасці лексікі, не ва ўплыве на стылёвую форму, на «манеру трымацца» (паэтэса шчырая ў сваім жаданні ўзненавідзець феерычнасць драм, але прыкметы феерыі ў лепшых яе якасцях адчуваюцца i ў містэрыі «Шлях Арыёна», i ў асобных раздзелах драматычнай паэмы «Суд Алаізы», i ў многіх вершах). Ісціная сутнасць такога пранікнення ў тым, што ўсе падзеі i пачуцці ў вершах i паэмах сапраўды праяўляюцца «пад аняменне публік i эпох», «на гістарычным хісткім вастрыі», «у балагане войнаў i патопаў». Адсюль i заўсёдная пражэктарная праекцыя на сучаснасць, але адсюль жа i пэўная перагружанасць вершаў «прагрэсамі» i «эпохамі». Акаляючы лірычных герояў сусвет у многіх сваіх праявах успрымаецца як цыркавы балаган, але, калі бліскучая відовішчнасць, рызыкоўная гульня над купалам жыцця i смерці арганічна прымаецца лірычнымі героямі, другаснасць, несапраўднасць такога сусвету выклікае ў ix пратэст i непрыманне.

I яшчэ: пры ўсім непадабенстве светапоглядаў лірычных герояў розных вершаў i паэм кнігі, гэтыя светапогляды шмат у чым блізкія; i нават хутчэй не светапогляды, a «светазнаходжанні», «светапалажэнні», месца ў сусвеце i ў адносінах да сусвету: «З таго шаста, пакручанага лёсам». Так, менавіта з шаста, дакладней — з умоўнай філасофскай трапецыі пад купалам цырка бачаць свет лірычныя героі «Метранома», i ў кожнага з ix ёсць штосьці ад бессмяротнага гутаперчавага хлопчыка, ёсць рызыка, палёт — падзенне ў абдымкі вечнасці пад жывёльнае аняменне натоўпу хуткаплыннасці i імгненнасці. I натоўп гэты заўсёды прысутнічае яўна альбо на другім, часта так i не асветленым плане твора. Ды i сам сусвет — не статычны, ён таксама пагрозліва гайдаецца, ляціць, ці то ў сапраўднасці, ці то ў суб'ектыўным успрыманні чалавечай істоты на хісткай трапецыі. Таму i ў вершах, i ў цаэмах падзенне, палёт — матывы пастаянныя, выразна акрэсленыя: «I шалёная тая карэта Раптам, глянь, з вышыні ды ў прыбой...», «Ляціць над векам хата, Як мадонна з вечнага кастра...», «I неба, разгайданае, уніз, У позірк мой, сарвецца назаўсёды...» i г. д. I, канешне ж, «негутаперчавы» гутаперчавы хлопчык:

Другая, i асноўная, частка кнігі прысвечана вобразам Паэтаў (у прыватнасці — беларускіх: Купалы, Цёткі), i вобразу вучонага-археолага Эванса. У з'яўленні твораў, прысвечаных пісьменнікам, нічога дзіўнага i нечаканага няма, хіба што ўпершыню, мусіць, такія творы склалі амаль усю паэтычную кнігу. Успомнім хаця б вершы Я. Купалы i М. Багдановіча на смерць Сяргея Палуяна, у 60-70-я гады — паэмы А. Куляшова, А. Бачылы, А. Бялевіча, П. Прыходзькі пра Каліноўскага, Багдановіча, Коласа, Твардоўскага, Чорнага, Таўлая; скразнымі вобразамі ў паэзіі Куляшова сталі трагічныя постаці Ю. Таўбіна i Зм. Астапенкі; вершы, прысвечаныя класікам нашай літаратуры Я. Купалу i Я. Коласу, ёсць, пэўна, у кожнага з паэтаў любога пакалення i ўзросту. Але толькi ў апошнія гады, пачынаючы з канца 70-х, такая тэндэнцыя набыла масавы характар, самі па сабе вартыя ўласцівасці, пашырылася ў выбары галоўных герояў i па сваіх колькасна-якасных паказчыках заняла адно з вядучых месцаў сярод іншых тэндэнцый сучаснай паэзіі.

У першай палове 80-х гадоў найбольш глыбокае развіццё «біяграфічна-імённы» напрамак атрымаў ў творчасці такіх розных паміж сабой паэтаў, як Д. Бічэль-Загнетава, А. Разанаў, С. Панізнік, В. Коўтун. Калі раней (60-70-я гады) у поле зроку паэтаў траплялі звычайна класікі альбо асабіста блізкія ім пісьменнікі (з якімі даводзілася сутыкацца ў жыцці) , то зараз літаратурная «персаналія» пашырылася перш за ўсё з-за пільнай увагі да трагічнага лёсу песыяроў дваццатых-трыццатых гадоў, да незаслужана забытай i цяпер вернутай нанова да шырокага ўжытку творчасці многіх цісьменнікаў пачатку стагоддзя.