Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Калісьці даўно, яшчэ на чацвёртым курсе універсітэта, склаў верш «Балада філасофіі». У «Азбуку» ён увайшоў без загалоўка, а спачатку называўся так таму, што напісаны быў на лекцыі па гісторыі філасофіі, на адваротным баку старонкі з тэмай «Філасофскія погляды Мантэск'е». Ад балады ў тым вершы было небагата, ад філасофіі i таго менш, але верш быў на гістарычную тэму i менавіта з яго ўзнікла задума стварыць суцэльны баладны цыкл, дзе б гісторыя перапляталася з сучаснасцю, асабістае «я» лягло перакідным мастом паміж мінулым i будучым, паміж продкамі i нашчадкамі.

Увасобіць гэтую задуму ўдалося нарэшце, хаця канчаткова скампанаваць напісанае не хапіла часу, i таму ў пасмяротную кнігу ўвайшла толькі нейкая частка цыкла.

Плённая праца над вянкамі санетаў стварыла глебу для ўзнікнення новай вялікай задумы: напісаць вянок вянкоў санетаў — пятнаццаць вянкоў санетаў з адзіным зместам, звязаных паміж; сабой такім жа чынам, як i санеты ў асобным вянку. Гэта была самая грандыёзная задума паэта, вянок вянкоў маюць у сусветнай паэзіі толькі такія багатыя, як італьянская, французская, англійская... Але гэты грандыёзны па сваёй форме твор павінен быць грандыёзным i па зместу, a паколькі ён з'яўляецца ўзорам сусветнай паэзіі, то i дзеянне павінна адбывацца не ў адной краіне, a ў некалькіх, з мэтай панарамнасці i каларытнасці.

Паэт загарэўся сваёй задумай як апантаны, ён вызначаў сюжэтныя лініі, прыкідваў кампазіцыйную пабудову, акрэсліваў ідэю твора, падбіраў найбольш прыдатную разнавіднасць санета. I назавецца гэты твор — «Мужанка», i будзе ў ім гаротнае дзяцінства чалавека, які ў жыццё прыйшоў без маскі, пагоня за шчасцем i за сабой, імклівасць стагоддзя, няўдалае каханне i ўцёкі за мяжу, банда, смерць, разруха, жудаснае выццё матацыклаў i мянушка Ангел Смерці, багацце i ўлада, а потым усё-такі — туга па радзіме i трагічная смерць, бо чалавек без роднай зямлі — нішто. I яшчэ самотная выснова: чалавек, які блізка i балюча ўсё ўспрымае, на ўсё адгукаецца — павінен загінуць. А над усім — шчасця няма без радзімы, i яго нельга стварыць намаганнямі аднаго.

Паэт падлічыў, што для здзяйснення сваёй задумы яму трэба ўсяго толькі дзесяць гадоў.

Жыць яму заставалася некалькі месяцаў. Ён сустракаў сяброў, знаёмых i таямніча паведамляў пра нейкую важную i грандыёзную працу на 10 гадоў.

Зараз, праз пэўны час, неяк пранізлівей i танчэй разумеецца, чым для яго стала «Мужанка», чаму з такой радасцю i ахвотай дзяліўся ён сваім сакрэтам з людзьмі. Разумееш i зайздросціш — мужнасці.

Адзінаццатага сакавіка 1970 года Анатоль Сербантовіч напісаў невялічкі верш «Там пачынаецца паэзія...»:

Унізе пазначыў: «Серада. 11.03.70. Апошні мой верш».

Паэт падвёў рахункі з жыццём i ўслухоўваўся ў набліжэнне смерці. Часу заставалася ўсё менш, не варта спяшыць i збівацца, як пісаў Блок, «з рытму астральнага i рытму душы». Паспешлівасці заўсёды хапала i ў жыцці, i ў творчасці. А зараз можна не гнацца, спакойна, без мітусні заняцца працай. Той, якая на дзесяць гадоў...

21 сакавіка 1970 года Анатоль Сербантовіч памёр. Ноччу, так i не дачакаўшыся раніцы, выратавальнага святла. Пахавалі яго на Маскоўскіх могілках i паклалі той самы просты «шэры камень» (Гэта сцежка Камень шэры. I бяздонне па баках) з надмагільным надпісам, быццам загадзя падрыхтаваным сабе паэтам:

Праз год выйшла ў свет яго апошняя, пасмяротная кніга «Пярсцёнак» з прадмовай Аляксея Пысіна. Калісьці Іван Бунін пісаў, што пярсцёнак у народзе — сімвал тугі i вернасці.

Тугі па жыцці, вернасці паэзіі. Ён не пражыў i трыццаці гадоў, пісаў i ўвогуле толькі дзесяць. Глыток жыцця, празрысты i свежы, i — смерць. Якая нікога не шкадуе, нікога не выбірае i не глядзіць нават на тое, што ты зусім малады, што ты — паэт, i не ўсё яшчэ сказаў з таго, што хацеў i мог.

Анатоль Сербантовіч... Дваццаць дзевяць гадоў, тры кніжкі вершаў, а яшчэ — вера ў будучае, у чалавека i гармонію: вера, якую не атруціла нават прадчуванне блізкага канца.

Душыць сэрца дым крэматорыяў, ідзе па свеце дапытлівы i закаханы юнак, а побач з ім — i добрыя, шчырыя людзі, i не зусім шчырыя, з вечнай маскай на твары; дзесьці далёка ў Гімалаях хаваецца ад жорсткага, халоднага сусвету бясхітрасны i па-дзіцячаму наіўны Снежны чалавек, а на даўно спісаным караблі дажывае свой век захварэўшая морам старая аўчарка; у грознай Іспаніі ўзнімаюцца барыкады i матадор выходзіць на паядынак з раз'юшаным, як бык, фашысцкім танкам. Толькі адзінокі i самотны Ангел Смерці так i не пройдзе сваім пакутлівым шляхам пракляцця, так i не сустрэнецца з сваёй ракавой каханкай, бо ён так i не з'явіўся на гэты свет, так i кануў у нябыт ненароджаным, ненапісаным.