Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

* * *

Паэзія Гаўрусёва надзвычай напоўнена шматлікімі галасамі птушак, якія ствараюць своеасаблівы дадатковы тэмбр гучання вершаў. Ластаўка, чаіца, сарока, дрозд, салавей, голуб, певень, гусь, воран, лебедзь, дзяцел, ястраб, сініца, журавель, зязюля, жаўрук, сокал, сава, груган, каршун, чароўная птушка фенікс — усё гэта звініць, заліваецца, свішча, шыпіць, курлыча, шчабеча, вуркоча, пішчыць, сакоча, варкуе, кукарэкае, квохча, каркае, гагоча, ціўкае, ляскоча, кугыча, кувае, трашчыць, стукае, вяшчае, утвараючы фантастычны гармідар гукаў розных дыяпазонаў, узмацняючы вершы гукавой вобразнасцю накшталт:

Часам, праўда, вершы непатрэбна засмечаны птушкамі, асабліва зязюлямі i сарокамі, ворбазы якіх не заўсёды заглыблены ў структуру твора; часам паэт проста павярхоўна эксплуатуе народна-песенныя вобразы, альбо статычна паўтараецца сам у сабе.

Але ёсць у паэзіі Гаўрусёва фальклорны па сваім паходжанні матыў, які глыбока выяўлены выключна праз вобразы птушак. Гэта матыў паралельнага суіснавання супрацьлеглых альбо ўзмежкавых з'яў, уласцівасцей, якасцей (напрыклад, дабра i зла) у прыродзе i ў чалавеку.

Маленькая сініца, што ціўкнула ў шыбу i невядома якімі чарамі праз залацістае ранне i святлісты туман выклікала ў сне лірычнага героя вобраз яго далёкай маці, становіцца больш важнай i жаданай, чым усемагутны высоканябёсны журавель. Сініца — птушка цудадзейная i чаканая, бо далучана цяпер праз сваё дзеянне да самага роднага i святога i зараз сутнасць яе не абмежавана толькі спрадвечнымі прыроднымі функцыямі, а падключана да сутнасці ўсяго сусвету; маленькая сініца — знак, сімвал, фізічнае азначэнне таго вялікага, што адгукаецца на яе бяздумнае ціўканне ў душы i свядомасці чалавека («Хто ведае, хто не жыхар на зямлі? Магутныя магнаты або сініца, што села на мачту Ноевага каўчэга?» У. Караткевіч).

Лета, якое выпускае з аднаго рукава журавоў, а з другога ў скрусе выпускае гусей, як бы атрымоўвае паралельныя характарыстыкі фону i настрою, не супрацьлеглыя, a ўзмежкавыя: празрыстасць сінявы i згушчонасць цішыні.

Супрацьпастаўленне галубоў i ястрабаў ужо відавочнае, сімволіка тут бескампрамісна-палярная:

Характарыстыка вельмі дакладная i лаканічная, бо калі галубы ўвасабляюць любоў i згоду, пра ястрабаў дастаткова сказаць толькі, што яны сочаць галубоў (сочаць любоў i згоду).

Але найбольшай сілы дасягае матыў проціпастаўлення дабра i зла як у знешнім жыцці, так i ў душы чалавека, матыў раздвоенасці i адвечнай барацьбы двух існасцей у вершы «Чорны воран, белы лебедзь»:

Воран i лебедзь, ночы i дні, слепяць i апраменьваюць, маска i твар, сашчэпіць i разніме, увысь i на жарству — шчыльны рад сімвалаў дабра i зла (праз дзеянне i прадмет), няпраўды i ісціны, высокага i нізкага, змрочнага i светлага.

Душа чалавечая распростваецца паміж імі, раздзіраецца на кавалкі i адраджаецца ў адно цэлае, уваскрасаючы на вогнішчы чалавечай веры. «Мяне воран не зачэпіцьь. Пакуль з лебедзем жыву...»

Веры, якая вышэй за ўсё.

* * *

Рана ці позна, i звычайна рана, кожны паэт пачынае задумвацца над сэнсам i прызначэннем паэзіі, над роляй i месцам творцы сярод іншых людзей. Якой павінна быць паэзія, што сцвярджаць i што адмаўляць, у чым яе непераходная каштоўнасць i карысць для чалавека; дзе яе вытокі i дзе недасяжна-дасканалы зыход; пра што i як трэба пісаць паэту, каб жыццё ператваралася ў слова, а слова ў жыццё?

Пытанні нараджаюцца, непакояць, патрабуюць адказу, самааналізу, выяўляюцца ў тэарэтычных разважаннях i ў мастацкай творчасці.

Сцяпан Гаўрусёў спрабуе вырашыць для сябе гэтыя пытанні ў гістарычным аспекце, за рэдкім выключэннем («Не напісаў я верша росам...», напрыклад) творы з мастацкім самааналізам насычаны i міфалагічнымі матывамі, што дазваляе рабіць шырокія, абагульнена-філасофскія высновы. Нават верш «Атлант», які, здавалася б, зусім не закранае па свайму зместу «паэта-паэтычных» праблем, наводзіць на пэўныя супастаўленні прысвячэннем Міхасю Стральцову.