Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Аднак калі надыходзіў час чарговага іспыту, усё роўна па якім прадмеце, дырэктар рабіўся суровы, непрыступны і кожнага разу задаваў нам адно й тое ж пытаньне, тэарэтычнае:

– Што такое сядзіць унутры чалавека і штурхае яго да дзеяньня?

– Любоў! – адказваў Хуліё.

– Не. Калі я хачу папраць ручнік і грэю ваду, у гэтым няма любові.

– Розум! – адказваў Толік.

– Не. Калі я аддаю перавагу гальштукам у гарошак перад гальштукамі ў палоску, і ежджу па іх у краму на другім канцы гораду, у гэтым няма розуму.

– Комплексы! – адказваў Колік.

– Не. Калі я выходжу на балькон, і глыбока ўздыхаю, і радуюся ранішняму сонцу, і пачынаю напяваць, у гэтым няма комплексаў.

Мы ведалі, што дырэктар сам ня ведае адказу на сваё пытаньне і трапятка спадзяецца на нашу выпадковую адгадку, якая зможа ўсё праясьніць, але з павагі да яго рабілі дурнаватыя твары і зусім ня крыўдзіліся на двойкі.

У адзін з апошніх дзён, вярнуўшыся дахаты, я засьпеў дзьверы ў кватэру разнасьцежанымі, каберац – затаптаным, падлогу на пляцоўцы – пакрытую белымі крэйдавымі сьлядамі, цераз парог да лесьвіцы. Думкі спыніліся ўва мне, і я павольна ўвайшоў. Мой улюбёны зялёны плястмасавы тазік сустрэў мяне ўверх дном, зь непапраўнай расколінай ад ручкі праз усю бакавіну. Куртка распласталася ля яго, з вывернутымі кішэнямі, з вытрыбушаным капюшонам, з падпаленымі запальнічкай гузікамі. Я заплакаў. У кутку, на павароце да кухні, ляжаў зьнявечаны зэдлік, з выламанымі ножкамі, з выдраным з тарцу кантам. Кроплі клею на сучляненьнях, яловыя сьлёзы на сколах вуглоў. Хто мог быць да такой ступені жорсткі? У ваннай лілася вада – кран быў скручаны, кафляная плітка пабітая долатам, мыйка сточаная напільнікам. З разэткі цягнуўся доўгі кабель, да самае кухні, дзе на стале скурчыліся відэльцы, лыжкі й рондальчыкі, кожны з падвойным зьмяіным укусам ад электрычнае дугі. Па падаконьніку быў рассыпаны чай, і кожную чаінку мэтадычна раздушылі чымсьці цяжкім, жалезным. Нехта выкручваў лямпачкі і з высілкам трос іх, каб сарваць сьпіралькі. Нехта заганяў пад шпалеры зубачысткі і абломваў іх, як стрэмкі. Нехта плюхнуў у сальніцу вады, добра высушыў фэнам і атрыманым каменьчыкам падрапаў люстэрка. Але самае жудаснае выявілася ў пакоі: тоўсты сіні том Сэтан-Томпсана «Жыцьцё дзікіх зьвяроў» быў зьнявечаны й бязьлітасна разадраны. Скамечаныя, сжаваныя й зьдзекліва разгладжаныя старонкі высьцілалі падлогу і ложак, адныя запэцканыя, іншыя забруджаныя, трэція з пакеплівымі рэмаркамі на палёх. Асабліва дасталася лісічкам – нехта ненавідзеў лісічак настолькі, што дробна ірваў ды крэмзаў кожны малюнак, пераціраючы абрыўкі далонямі да распушаных галачак. Лісічкі, лісічкі, шаптаў я ў падушку, зваліўшыся на ложак, прабачце мяне, бо я ўсё гатовы быў зрабіць дзеля вас, заўсёды, прабачце мяне.

Напярэдадні сьвятаў, перад Калядамі ці перад днямі нараджэньня, калі мы з брацікамі чакалі казачных падарункаў, нам ужо не хацелася слухаць страшныя казкі, а хацелася чагосьці надзвычай добрага. Тады мы ішлі да мамы й залазілі да яе пад шырокі вязаны плед.

– Матухна, а хто быў найдабрэйшы чалавек на сьвеце?

– Шмат іх было на сьвеце, дзеткі, добрых людзей! – ахвотна адгукалася мама. – Усёй ночы ня хопіць, каб толькі імёны пералічыць. У адным нашым месцы пражывала ніяк ня меней за тры тысячы самых добрых людзей, а сама найдабрэйшы зь іх быў адзін судзьдзя. Насіў ён сівую бараду-рыдлёўку, як Дзед Мароз, паходны фрэнч колеру хакі, як Робін Гуд, і зялёныя вэльвэтавыя нагавіцы зь дзіўнай назвай штроксы, як чараўнік Гудвін. Да кожнага стварэньня меў ён ласку: і птушачкам кармушкі майстраваў, і кацянятак малачком частаваў, і дзетак малых пернічкамі трактаваў. Час той быў няпросты, трывожны, галодны, а ён увесь свой паёк судзейскі людзям раздаваў – то сябрам, то суседзям, а то й нават дзяўчынам незнаёмым наўпрост на вуліцы. Працаваў ён на знос, па дваццаць гадзінаў запар – бо вельмі шмат людзей у тыя часы пад суд трапляла, хто сапраўдны злачынец, а хто й па намове несправядлівай. Зь беднасьці ды зь няшчасьцяў злосныя былі людзі, і паклёп не за нягоднасьць лічыўся, а за вымушанасьць. Судзьдзя ж наш усіх адной меркай судзіў, ні на твары, ні на чыны не глядзеў, ні на артыкулы, ні на абставіны – усім аднолькавы расстрэл. Аднак для кожнага прысуджанага хвіліна ў яго знаходзілася з тлумачэньнем і суцяшэньнем: жыцьцё маўляў цяпер халоднае й небясьпечнае, сынку, куды як лепей спакойная сьмерць; ідзі зь мірам і нічога ня бойся. Многія слухаліся яго, але многія й наракалі: ды як жа нашыя дзеткі, згінуць жа без карміцеляў! А судзьдзя ім у адказ: у дзіцячым доме крапчэйшыя вырастуць, ужо паверце мне; ведаю не па чутках, не трывожцеся; а хто ня выжыве, дык так яно і лепш. Бывала, нават салдацікаў стомленых добры наш судзьдзя падмяняў: ідзіце пасьпіце, унучкі, высьпіцеся, дый сэрца спакайнейшае будзе, я тут сам пастраляю. Тады мала хто зь людзей яго любіў, хутчэй за пачвару лічылі, і толькі некаторыя разумелі. Аднаго разу на досьвітку вёў ён на расстрэл сьвятара, і той па шляху ўпікнуў судзьдзю: столькі людзей ты загубіў, стары, пра душу уласную забыўшыся; што цяпер сам перад Судом скажаш? Праўда твая, брат, адказваў судзьдзя, не турбуюся я пра душу уласную, што мне зь яе; толькі пра людзей думкі мае, каб ім добра зрабіць; вось і ты – навошта табе нягоды зямныя, ляці сабе ў рай. Дужа зьдзівіўся сьвятар гэтым словам і, падумаўшы, пакланіўся судзьдзі й руку пацалаваў. А неўзабаве пасьля гэтага зьнік судзьдзя – кажуць, падпільнавалі яго ў лесе няўдзячныя грамадзяне, забілі й замучылі да сьмерці амаль што голымі рукамі, ды ў яру закапалі. Вось як бывае, дзеткі. Хочаце кампоціку?