Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

У тыя гады, калі Валік зарабляў на жыцьцё партрэтамі, мы з брацікамі любілі сядзець у ягонай майстэрні, за японскай пэргамэнтнай шырмай, лізаць салодкую акварэль і падглядваць за жывапісуемымі заказчыкамі. Каго толькі ў Валіка ня перабывала! І генэралы, і тэлевядучыя, і модныя журналісты, і дужыя ваенмары. Прыкладам, аднаго часу да яго панадзіўся хадзіць пісацца непрыкметны чалавек з суседняй вуліцы, па прафэсіі падліковец. Ён прыходзіў прыкладна раз на месяц, і аднойчы мы засьпелі яго. Ён пераапрануўся ў чыстае і каля гадзіны пазіраваў на драпіроўцы моўчкі, пакрысе хмурнеючы, хмурнеючы – і нарэшце пачаў скардзіцца.

– Як бачыце, я вельмі просты чалавек. Вам можа гэта здацца нязначным, але вы не ўяўляеце, да якой ступені я прасякнуты прастэчай. Я прасьцейшы, чым вы ці хто-небудзь іншы, нашмат прасьцейшы. Мяне гэта прыгнятае страшэнна! Немагчыма прымірыцца. Прыкладам, пагляджу штосьці з Антаніёні, і ўвесь дзень хаджу змрочны: вось якія бываюць людзі, ня тое што я. Чаму ж я такі ганебны? Складаюся з простых жаданьняў чаму? Паесьці, пазабаўляцца, паспаць? А калі пажалісься таварышам і сяброўкам, дык тыя імкнуцца суцешыць па-рознаму: адны кажуць, што ўсе рэжысэры – крыўлякі; іншыя, наадварот, што ня ўсім жа быць грандыёзнымі; трэція – што толькі ў шчырасьці й жыве ісьціна; чацьвёртыя – што зусім не такі я просты, як здаецца; пятыя – што складанасьць, калі разабрацца, ні што іншае як псыхоз. І, пагадзіцеся, той факт, што ўсе гэтыя развагі адрозьніваюцца, сьведчыць пра іхную няслушнасьць. Хіба не? І, выходзіць, аніякага суцяшэньня мне няма й быць ня можа: я просты, і кропка.

Але на гэтым ён не супакоіўся і пачаў старанна будаваць ужо ўласныя высновы, якія хітрамудра апраўдвалі прастэчу, а потым урачыста руйнаваў іх. Здавалася, ён быў здольны вывяргацца гадзінамі. Валік паглядаў на нас і нахіляў галаву, нібы кажучы: вось так заўсёды! Мы з брацікамі з пагардай разглядалі ягоны твар праз шырму: нос, лоб, бровы – прасьцяцкія, немудрагелістыя, хваравіта зьбянтэжаныя. Калі Валік выйшаў у прыбіральню, мы выскачылі й надавалі падлікоўцу нясільных, але зьневажальных падпатыльнікаў і аплявухаў. «Пайшоў, пайшоў адсюль!» Адразу ўсьвядоміўшы сваю безабароннасьць, ён схапіў пінжак і рынуўся да выхаду, а мы падганялі яго штурхялямі. «Прэч!» Выскачыўшы на ганак, ён даўся ілбом аб нізкую бэльку брыля і завыў, а мы пасьмяяліся й пляснулі дзьвярыма. Валік, вярнуўшыся, ухваліў нас: «Трываць не магу гэткіх; дзякуй вам, браты».

«У мэтро, прыхінуўшыся да дзьвярэй, стаяла пара. Трымаючыся за рукі, тварам да твару, профілем да мяне. Яны закахана ўсьміхаліся і размаўлялі, нячутна за шумам, і былі такія маладыя, такія харошыя. Я глядзеў на іх: складаныя абрысы ў перакрыжаваньні сьветлавых плямаў, іскры ў валасах, водбліскі на вуснах. На крыле носа ў юнака была мілая радзімка, а на крыле носа ў дзяўчыны, у сымэтрычным месцы – які жах – прыліпла казяўка. Шэрая казяўка, якую выкалупваць з ноздры й скочваюць у маленькі шарык. Чаму ён ня скажа ёй пра казяўку? Чаму не змахне нядбайным рухам? – напружана разважаў я. – Можа, ён баіцца разбурыць рамантычнасьць імгненьня? Можа, я стаў міжвольным сьведкам далікатнага прызнаньня? Ён зьмеркаваў прынесьці ў ахвяру форму, думаючы толькі пра існасьць? Але як ён памыляецца! Бо казяўка ператварае іхнае каханьне ў непрыстойныя кпіны, у зьдзек, у брудны намёк! Ці ня лепей нязмушана скінуць яе ды пачаць прызнаньні з пачатку? Ці ня трэба мне ўмяшацца? Але тут дзяўчына ледзь павярнула галаву, сьвятло лягло пад іншым вуглом, і казяўка ператварылася ў нявінны пірсынг. О, якое палягчэньне! Але дарма я сышоў і не пазнаёміўся зь імі... цяпер хачу абавязкова напісаць іхны партрэт, хай і па памяці.»

Калі мы былі маленькія, вучыцца па нядзелях нам было асабліва цяжка. Нават на сацыялёгіі мы хутка нудзіліся – пачыналі скабліць ножыкамі вечкі партаў альбо расчыняць рот і пстрыкаць сябе па горле, каб атрымаўся бутэлечны гук. Дырэктар, сталы вопытны пэдагог, адчуўшы гэта, адразу кідаў выкладаць і ладзіў перапынак, абносячы нас кафэйнікам і малочнікам, ну а кубкі й цукар мы заўсёды трымалі напагатове. Сам ён кавы ня піў; даставаў тытунь, даваў нам панюхаць і набіваў люльку. Раскурыўшы яе як сьлед, расказваў гісторыю.

– Жыў-быў чалавек, ён рабіў скрыначкі. Да адных прыляпляў ручкі, а да іншых прывязваў вяровачкі. Як надышоў яму час паміраць, ён не спалохаўся, а сеў і памеркаваў, што наапошку трэба ў жыцьці зрабіць. Схадзіў ён у лес, схадзіў у краязнаўчы музэй, паспаў з жанчынай, зьеў торт, паглядзеў на захад – вось такі ў яго быў немудрагелісты густ. Усё зрабіў, што хацеў, а часу яшчэ даволі засталося. Пачухаў чалавек галаву, дый сеў ізноў за скрыначкі, да адной ручку прылепіць, да іншай вяровачку прывяжа. Людзі яму кажуць: кідай ты свае скрыначкі дурныя, нікому яны не патрэбныя ў цэлым сьвеце, зрабі штосьці вартае! Гэта што напрыклад? – пытаецца чалавек. Пачухалі людзі галовы, дый і не знайшліся што адказаць. І пасьпеў той чалавек яшчэ многа скрыначак зрабіць.