Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Кожнае лета да нас прыяжджаў цырк, і на пустцы вырастала цэлае мястэчка яркіх шатроў. Папа вельмі паважаў цыркавое мастацтва і абавязкова вадзіў нас на паказы, па некалькі разоў на сэзон. Нам было цікава й весела – клоўны, штукары, акрабаты, дрэсыраваныя зьвяры, марозіва – і мы цешыліся разам з татам. А ўзімку мы чыталі кніжкі. І вось аднаго разу мы прачыталі аповесьць ці то Джэка Лёндана, ці то Сэтан-Томпсана, ужо ня памятаю, у якой былі апісаныя пакуты цыркавых зьвяроў. Выявілася, што яны рабілі трукі зусім не па-добраму! Выявілася, што пра выхаваньне ведамі і ласкай не было й памоўцы! Мэтадычнае катаваньне плюс жорсткія выкруты – вось што было. Са сьлязьмі мы прыйшлі да таты і запыталіся: як жа гэта? Тата, абдымаючы нас, запэўніў, што ўсялякія жахі і вівісэкцыі адбываліся толькі ў мінулым стагодзьдзі, а цяпер усё ўжо даўно добрае і сумленнае.

І калі надышло лета, ён ізноў наважыўся весьці нас у цырк – у першы ж дзень паказаў. І тут высьветлілася, што Колік не паверыў таце ні крышачкі. Уначы ён падхапіўся на ложку і прамовіў натхняльную казань, у якой намаляваў чорнага дрэсыроўніка ў скураным фартуху, з акрываўленым бізуном. А фартух – як вы думаеце, з каго ён зроблены? Але мае брацікі толькі пасьмяяліся. Усе яны давяралі таце. Акрамя таго, Валіку падабаліся клоўны, Толік любіў эскімо, а Хуліё быў таемна закаханы ў дзяўчынку на шары. Толькі я пайшоў за Колікам.

На наступны дзень мы схаваліся ў сухадоле і пакляліся, што павінныя змагнуцца са злом. Мы пастанавілі спаліць цырк. А таце мы сказалі, што ня хочам прапускаць упадабаны мульт па БТ і сёньня зь імі ня пойдзем. Калі яны сышлі, мы счакалі паўгадзіны і пабеглі ў гараж, дзе стаяла каністра з бэнзынам. Мы прывязалі яе да жалезнай калясцы і з рыпам павезьлі абыходнай дарогай, бліжэй да платоў. Гэта было вельмі цяжка, але мы падолелі. Потым я каціў каляску ўздоўж цыркавое агароджы, а Колік нахіляў каністру, і бэнзын выліваўся роўна, без пярэрваў. Мы хацелі, каб агонь пайшоў з усіх бакоў адразу, і не пакінуў цырку ані шанцу.

– Колю! А што, калі згараць зьвяры?..

– Не. Зьвяры ўцякуць. Але нават калі згараць – гэта лепш, чым пакутаваць усё жыцьцё ў няволі.

– Колю! А што, калі згараць тата ды брацікі?..

– Не. Мы, калі падпалім, пабяжым і папярэдзім іх, каб ратаваліся.

Зрабіўшы поўнае кола, мы кінулі каляску, прыселі на кукішкі і шоргнулі запалкай. Запалкі гарэлі і палілі пальцы, але бэнзын ня пыхаў. Што такое! Колік сунуў мезенец у бэнзын, панюхаў, лізнуў. Вада! Чорт, як гэта можа быць! Мы глядзелі адзін на аднаго, на каністру, на запалкі. Раптам Колік паказаў мне за сьпіну: бач! У чырвоных цыркавых весьніцах стаяў штукар, абапёршыся плячом на слуп. У чорным фраку і чорным цыліндры, скрыжаваўшы на грудзях рукі. Высокі і змрочны, ён нядобра назіраў за намі, напэўна ўжо даўно.

– Цікай, Ролю! Бяжым!

Мы ўскочылі і пабеглі, і штукар дазволіў нам уцячы.

Аднойчы ўвясну, калі мы сядзелі на тэрасе і пілі какаву, прыйшоў тата і прывёў з сабою маленькага белага чалавечка ў камізэльцы.

– Уявіце, – сказаў тата, – гэты мясьё цэлую зіму ня бачыў людзей!

На гук татава голасу чалавечак заўсьміхаўся й заварушыўся, быццам узбажаў зазірнуць таце ў рот. Мама запрасіла яго за стол, і ён, удзячна выгінаючыся, падбег да яе, сеў побач. Яна дала яму вялікі кавалак булкі з маслам, і чалавечак урачыста прыняў яго дзьвюма рукамі, як крохкую каштоўнасьць. Я прапанаваў яму цукру, і ён захоплена вылупіўся на мяне, высока падняўшы бровы. У яго былі вялікія зялёныя вочы з густымі вейкамі.

– Уявіце, – сказаў тата, – ён усю зіму разважаў у адзіноце!

Чалавечак заківаў і шчасьліва засьмяяўся. Здавалася, кожнае наша слова дастарчала яму асалоду. Мы паспрабавалі распытаць яго пра вынікі зімовых роздумаў, ці хаця б пра іхную тэму, але ён ня здолеў сказаць анічога, толькі ўсьміхаўся і падтакваў. Колік пхнуў мяне і шапнуў: ніякую не зіму, а гадоў дваццаць! Паціху мы забыліся зьвяртаць на яго ўвагу і загаварылі пра сваё, а ён маўчаў, радасна пераводзіў вочы з твару на твар і адкусваў булку па кавалачку.

– Глядзіце, – сказаў тата, – ён заснуў. Стаміўся!

Белы чалавечак спаў, паклаўшы булку на жывот. Тата з мамай аднесьлі яго на канапу і накрылі шалем. Увесь дзень і ўвесь вечар ён спаў. Мы падыходзілі й глядзелі, як ён сьпіць: рот быў шчыльна сьціснуты, бровы нахмураныя, а маленькія ручкі трэсьліся. А ўраніцу мы з прыкраю выявілі, што чалавечак зьнік. Мы яго расчаравалі? – засмуціліся мы. Не, сказаў тата, хутчэй за ўсё, ён насыціўся ўражаньнямі й вярнуўся да сябе, адпачыць, бо зразу памногу нельга.