Піліп Ліпень - Гісторыя Ролянда

Пасьля гэтага аповеду мы з брацікамі доўга плакалі, але тата толькі плячыма паціскаў: самі, маўляў, напрасіліся. А зараз ідзіце, ідзіце, гуляйце.

Калі мы былі маленькія, выпадалі дні, калі хацелася далёкіх падарожжаў і рызыкоўных прыгод, але ішоў дождж. Многія б здаліся і да вячэры нудзіліся б і пакутавалі, але толькі ня мы! У такія дні мы з брацікамі рабілі зэдлікавую вылазку на кухню. Мы запасіліся правіянтам, прэснай вадой, порахам і крэпкімі вяроўкамі, садзіліся на зэдлікі і шырокімі дзягамі прыточвалі лыткі да ножак, каб ступакі не краналіся падлогі. Трэба было, ірвануўшыся ўсім целам дагары, зрушыць цэнтар цяжару і скокнуць на сантымэтар-другі наперад, ці хаця б пасунуцца наўскасяк на трох ножках. На чале ішоў адважны Колік, утропы сьмелы я, за мной хвацкі Хуліё, за ім відалы Валік, а замыкаў экспэдыцыю нястомны Толік. На шлях па пакоі да парога патрабавалася паўгадзіны. Гордая цьвярдыня парога была першым сур'ёзным выпрабаваньнем – пераадолець яго былі здольныя толькі дужыя ваяры, дый то пасьля даўгіх зьнясільваючых спробаў. За парогам цягнуўся да гарызонту змрочны нязьведаны калідор, прамы, але поўны небясьпекаў – канапаў, скрыняў, куфраў, выбаяў у паркеце і стыкаў лінолеума. Мы рухаліся гужам, запаліўшы ліхтарыкі і падбадзёрваючы адзін аднаго акрутнымі воклічамі. Шлях быў няхуткі і няпросты, але нам надавала сілаў думка пра татаў пакой у канцы калідора. Пачуўшы нас, ён выходзіў і махаў здалёку рукой, а калі мы набліжаліся, сардэчна прывітаў і частаваў вяленым авечым сырам. Ён чытаў нам прасторнае пажаданьне, гладзіў па галовах і замілавана бласлаўляў. Умацаваўшы дух, мы пакідалі ягоны гасьцінны прыстанак, самотны фарпост перад дзікай цясьнінай лесьвіцы. Ці спалохае нас стромкі спуск, ці захаладзіць кроў? – пыталіся мы сябе, і цьвёрда адказвалі: не! Колік ужо стаяў ля зрыва і, кінуўшы нам мужны погляд, хапаўся за парэнчы і скакаў насустрач скалістым расколінам. Зь неверагоднымі намаганьнямі спусьціўшыся на адну прыступку, ён працягваў мне здолу крэпкую руку, і я рушыў усьлед за ім. Ці ёсьць што крапчэйшае за руку брата? Мы пачыналі сыходжаньне. Ножкі зэдлікаў рыпелі, трэскалі, прорва зяўрала, тэктанічныя разломы размыкаліся, і ўсе надзеі мы ўскладалі на дзьвюх багіняў: долю і фартуну. Амаль кожную хвілю мы былі за паўподыху ад падзеньня! Але бязбоязнасьць, сталёвая вытрымка і непахісная воля вялі нас з прыступкі на прыступку, усё ніжэй і ніжэй. І вось мы ўжо ўнізе, на бязьмежнай, засушлівай аблоне вітальні. Абцёршы пот і дапіўшы рэшткі вады, мы кідаліся ў апошні рывок, роўны, але сама цяжкі. Стомленасьць і голад ціснулі нас да падлогі, але трэ было даскакаць, даскакаць любою цаной. Хуліё, дрыжучы, абапіраўся на маё плячо, Толік цягнуў за сабой Валіка, а Колік, ссунуўшы бровы, шалёна гайсаў наперадзе. Але нашай дакладнай узнагародай была кухня – абрыс ейных высокіх дзьвярэй ужо дрыжаў удалечыні і надаваў нам сілаў. Ужо бачылася ля вушака матчына постаць, яна трымала брылём руку над вачыма, узіраючыся ў пыл і марыва пустыні. Угледзеўшы нас, яна зрывала з галавы хустку і шчасьліва махала, а потым зьнікала ў кухні. І тут наша моц цудоўна аднаўлялася – Хуліё хроп і вырываўся наперад, яго выпярэджваў Валік з полымем ў вачох, Толік наганяў, і ўсе мы адначасова увальваліся ў кухню. Стол быў ужо накрыты: пірагі і піражкі, бліны і булкі, кексы і завітушкі, пірожныя і пернікі, печыва і – вялізарны торт, пад белым крэмам, пад чорным шакалядам, упрыгожаны сьвечкамі, папяровымі кветкамі і буйнымі трускаўкамі. Смак перамогі!

А часам, стомленыя адважнымі дасягненьнямі і зухвальскімі зьдзяйсьненьнямі, мы з брацікамі адчувалі прагу ціха і рупліва духоўна ўдасканальвацца. Тады мы ішлі да таты і прасілі яго расказаць павучальную казку.

– Татухна, а хто быў сама мудрэйшы чалавек на зямлі? – прыкладам, пыталіся мы.

– Сама мудрэйшых чалавекаў, дзеткі, было адразу двое, – адказваў тата, не задумваючыся. – І кожны зь іх, прабавіўшы па сорак год ў паскрамленьні і ўзьнёслых разважаньнях, стварыў уласнае вучэньне. Абодва вучэньня былі незвычайна глыбокія, дасягалі аж да самага дна быцьця, але адно да аднаго яны ані ня былі падобныя. Першы мудрэц вучыў, што быцьцё невымоўна складанае, і трэба маўчаць, бо нават малейшае маўленьне будзе непамерным упрошчаньнем. Другі ж мудрэц, наадварот, вучыў, што быцьцё невымоўна простае, і трэба маўчаць, бо нават малейшае маўленьне будзе непамерным ускладненьнем. Абодва мудраца хадзілі па горадзе – так-так, яны абодва жылі ў нашым горадзе – і несьлі людзям сьвятло Ісьціны. Так-так, ад іх зыходзіла чароўнае зьзяньне, і людзі, што набліжаліся да іх, пазбаўляліся хваробаў, і цялесных, і душэўных. І вось аднойчы перасекліся шляхі двух сьветлых мудрацоў, на пустэчы за запалкавай фабрыкай. Убачылі адзін аднаго мудрацы і спыніліся. Людзі ж, што цягнуліся за імі, сотня ці нават тысяча, таксама спыніліся ў паважным аддаленьні. Мудрацы моўчкі апусьціліся на траву і пазіралі адзін на аднаго з ухвалай, а сярод людзей праз такі канцэнтрат мудрасьці прайшла хваля радашчаў і замілаваньня. Доўга сядзелі мудрацы бяз руху, распаўсюджваючы вакол праўду і дабро. Нарэшце адзін зь іх падняў руку далоньню ўверх – і людзі, убачыўшы гэты знак, узрадаваліся, а некаторыя акрыялі ад праказы. Другі ж у адказ пасьміхнуўся – і людзі, убачыўшы гэтую ўсьмешку, заплакалі са шчасьця, а некаторыя ацаліліся ад халеры. Калі ж мудрацы падняліся з травы і зрабілі крок адзін да аднаго, усе людзі прасьвятліліся і хорам засьпявалі хвалу Творцу, а калі яны раскрылі раты, усе да аднаго ўзьнесьліся на неба. Так ніхто і не даведаўся, што сказалі адзін аднаму сама мудрэйшыя людзі на зямлі.