Рыгор Крушына - Лебедзь чорная

Па сьцяне — даўгія цені
Ў палахлівым мігаценьні.
Я ў тых ценях пазнаю
Зь іншым любую маю.

8.12.43

Занямелі ў садзе апусьцелым
Вогкасьцю набраклыя кусты.
Я чакаю... Я дрыжу ўсім целам.
— Можа прыйдзеш ты?

Не. Няма...
Няўжо чужой дзяўчыне
Я зірнуў усхвалявана ўсьлед?
Мроя тчэцца лёгкім павучыньнем
I ляцiць у сьвет.

Можа прыйдзеш?
Я цябе чакаю
З роднай а далёкай стараны.
Мо з табой, жаданай,
Зноў спаткаю
Дні былой вясны.

Як толькі скончыцца вайна
Я да цябе ізноў вярнуся.
Ці ў гэтым ёсьць мая віна,
Што я цяпер не ў Беларусі?

Цябе няма... I мне шкада —
Ня бачу радаснай усьмешкі.
Прыйшла раптоўная бяда
I жвірам жорсткім сыпле сьцежкі.

Няхай сутоньне ў вочы б'е,
Аб сьветлым марыць не пакіну.
Кахаю шчыра я цябе,
Як нашу родную краіну.

Здаецца часам, уначы
Мяне знаёмы голас кліча,
Каб смутак свой перамагчы,
Шукаю блізкага аблічча.

Я пазнаю тваю сястру
Сярод людзей чужога краю,
I ў сэрцы боль журбой гастру —
Цябе й Радзіму ўспамінаю.

30.11.44

Я вярнуцца не магу,
Душу труціць чамярыца.
Як жабрак той на рагу,
Мушу зь лёсам прымірыцца.

Хай гараць надзей агні,
Загаіцца рана з болем.
У крывавай калатні
Перажыта значна болей.

Ня сумуй, чакай мяне!
У растаньні лучыць згода.
Навальніца праміне,
Улагодзіцца пагода.

I тады з табой ізноў
На прасторы я зайграю,
Каб нязгасная любоў
Галасьней сьпявала Краю.

Шчэ ня скончана вайна
Пачуцьця, ідэй і думак...
I таму — ты там адна,
А са мной дарожны клумак.

20.10.46

Словы зьнізаны каралямі,
Чуеш гул маёй крыві.
Хай каралі нятрывалыя,
Я-ж душою ня крывіў.
Ня крывіў душой, каханая,
Чорным часам пець ня мог.
I туга закалыханая
Залягла ў маіх вачох.
А цяпер інакш адчулася,
Стаў ачуньваць пакрысе.
Маладосьць мая прачнулася,
Песьню звонкую нясе.
Сёньня позірк горда бліскае,
Пачуцьцё маё кране
Слова, сэрцу надта блізкае.
Ад чужых ня трэба мне
Ні сугуччаў і ні колеру, —
Я пішу на свой манер.
Не прашу чужых ніколі рук,
Іхны ведаю намер.
Я іду сваёй дарогаю
Па старонцы дарагой.
Раскажу табе так многа я
Зь ціхім сьмехам і тугой.
Думкі, быццам іскры прысаку
Узьлятаюць да нябёс.
Паміж зор лунаюць высака,
Іхны жар табе прынёс.

Мне случанка падарыла
Найпрыгожы паясок.
Пачуцьцёвай процьму сілы
Выбраў вытканы кусок.

Зацьвілі на кожнай нітцы
Мары ткальлі маладой.
Ёй вузор пазорны сьніцца,
Шоўк ільсьніцца пад рукой.

I мітусяцца ўразбродку
Зоркі ў зыркім паяску,
I праменьні пасяродку
Прабягаюць па шаўку.

Краскі, крыжыкі, шмат рысак
Чырванеюць на бакох.
Палымнеець ясны прысак —
Беларускі даўні бог.

Сыплець іскрамі Ярыла.
Зь ніцяў золата пясок.
Гэты слаўны паясок
Мне случанка падарыла.

Ты мяне калісьцi песьціла
Ў жарскім полымі жыцьця.
Ты была маёю песьняю,
Дыямэнтам пачуцьця.

Мы ішлі шляхамі рознымі,
Але з мэтаю аднэй,
I завеямі марознымі,
I ў спякотны сухавей.

Шмат мінула дзён, атручаных
Горкім чэмерам ілжы.
Да цябе я зноў залучаны.
— Ці ты ўсьцешана, скажы?

Хай апошняй кропляй горычы
На душы зыходзіць ноч...
Я нічога не гаворачы
Буду ў неба тваіх воч

Пазіраць, каб ціха цешыцца,
I таіць салодкі стогн.
Не знасіць вады у рэшаце,
А каханьня у лістох.

Я на гэтым пераконаны...
Я прынёс зялёны май.
Ты пастаў букет у конаўку,
Як даўней, мяне прымай.

I усьмешкаю ты весьняю
Надары свайго гасьця.
Станеш зноў маёю песьняю,
Дыямэнтам пачуцьця.

Я, — нічога не гаворачы,
Бо на словы не ахвоч, —
Пазіраць з мальбою горача
Буду ў неба тваіх воч.

З табой я ў зацішку ізноў.
Прыходзіць раньне. Таюць зоркі.
Для пачуцьця ня трэба слоў,
Ня трэба лішняе гаворкі.

Нам сьцеле ў росах сенажаць
Кілімы з кветкавых карункаў.
А вусны смаглыя дрыжаць
I моляць палкіх пацалункаў.