Юры Станкевіч - Любіць ноч — права пацукоў

— У мяне хобі такое, — сказаў Марка Валынец.

— Ну і куды ты ідзеш? — фыркнуў бландзін за рулём.

— У напрамку дасканаласці, скажу так.

Абодва на пярэдніх сядзеннях пераглянуліся.

— А хобі якое, калі не сакрэт? — спытаў брунет з завушніцай.

— Збіраю страх.

Двое зноў зірнулі адзін на аднаго.

— Страх? Навошта? — пацікавіўся вадзіцель.

— Каб не баяцца.

— Так, — шматзначна падсумаваў бландзін за рулём, — выгляд у цябе, як у бамжа. Мо ў дадатак да запалення мазгоў і блохамі абзавёўся? Падкінеш нам яшчэ.

— У мяне няма ні блох, ні драмаманічных схільнасцяў, ні сіндрому адзікуньвання, -звыкла патлумачыў Марка Валынец.

Бландзін за рулём таргануў галавой у яго бок, хацеў нешта сказаць, але замест гэтага выцягнуў з пачка цыгарэту.

— Не палі, — раптам папрасіў яго доўгавалосы з завушніцай, — ты лепш панюхай. Чуеш?

— Што?

— Пах. Травы духмяныя.

У кабіне ад рукзака вандроўніка хвалямі выпраменьваўся густы пах раслін.

— Вы хто — траўнік? Знахарыце? — спытаў малады чалавек з завушніцай, але ўжо на «вы» і з большай пачцівасцю. — Вы яму, дурненькаму, даруйце, — ён кіўнуў на сябра, -мы прынізілі, так бы мовіць, ваш статус, прабачце.

Машына з цяжкасцю прасоўвалася па вузкай лясной дарозе. Па лабавым шкле і кабіне час ад часу шоргалі галінкі дрэў.

— Ды ён, можа, трусоў у псіхушцы гадуе, — сказаў бландзін за рулём. — Вось і нясе ім траўкі. На падсобную гаспадарку.

— На развілках бярыце ўвесь час управа, — не пакрыўдзіўся Марка Валынец.

— Слухаюсь, таварыш Напалеон.

— А нас вы не баіцеся? — спытаў брунет з завушніцай.

— Я нікога не баюся.

— Гэта немагчыма. Усе баяцца.

— Таму і вынік адпаведны. Калі б які-небудзь народ, прыкладам, кінуў баяцца, ён бы без аніякіх вялікіх высілкаў авалодаў светам. Манголы былі блізкія да гэтага. Ім не хапіла дасканаласці і разумення.

— Тады, можа, чэчэнцы заваююць свет? — з іроніяй пакпіў бландзін, не адрываючыся ад руля і ад дарогі, за якой пільна сачыў. — У іх жа быццам поўная бязбоязнасць.

— Не сумняваюся, што яны, у адрозненне ад нас, свайго даб'юцца, — сказаў Марка Валынец. — Успомніце гішпанскіх канкістадораў. Франсіска Пісара быў свінапасам і не мог напісаць нават сваё імя, але ён не ведаў страху, вось у чым галоўнае.

— Ну і што?

— А тое, што сто восемдзесят жаўнераў на чале з ім знішчылі інкскую імперыю, якая налічвала трыццаць мільёнаў жыхароў.

— Гэ-эх ты! — не стрымаў здзіўлення бландзін.

— Не магу ўрубіцца, — перабіў брунет з завушніцай, — скажыце ўрэшце: знахарыце ці не?

— У прынцыпе — гэта адно з самых дробных складаных таго, чым я займаюся. Аматарства, не больш.

— Не ганіце туфту, — азірнуўся на яго брунет з завушніцай. — Мы давязём вас да горада, але за гэтую паслугу адкажыце мне на адно пытанне, згода?

Марка Валынец кіўнуў.

— Дык вось, патлумачце мне, чаму я апошнім часам не магу «чужую» бабу трахнуць? З жонкай усё нармальна, а калі якая іншая трапляецца — гамон. Заўчора ў матэль адну завёз, ну, выпілі па сотцы, яна распранулася дагала, а я — не магу. Яна ўжо і рукамі і, прабачце, па-іншаму спрабавала — нуль.

— Ты яшчэ пра ўсё па радыё раскажы, — засмяяўся бландзін. — Ну, адкуль гэты трусазнаўца можа ведаць, чаму ты імпатэнт?

— Я не імпатэнт. З жонкай — поўная норма.

— Вы ахвяра часовага псіхічнага ўздзеяння, — супакоіў Марка Валынец, — над вамі проста пажартавалі, і вы сталі баяцца.

— Хто пажартаваў?

— Я не магу вызначыць так вось, на хаду, хаця гэты жарт, па-мойму, проста дробны напад якой-небудзь вядзьмачкі, акультыста, мага, яшчэ якой моцнай асобы.

— І вы можаце мне тую асобу вылічыць? — аж загарэўся брунет з завушніцай. — Гэ-э-х, я б з ёй разабраўся!

— На гэта мне трэба час і інфармацыя пра вас саміх. Я павінен ведаць хаця б ваша імя.

— Мяне завуць Ігар, — сказаў брунет. — А майго сябра — Стас.

Бландзін за рулём незадаволена хмыкнуў. Ён напружана сачыў за дарогай, не губляючы тым не менш ніці размовы.

— А мяне — Марка, — сказаў Валынец. — Я вас вылечу, гэта нескладана, бо ваш выпадак вельмі просты.

— Што мне рабіць? Гаварыце, я заплачу вам.

— Калі ахвяра, гэта значыць, у нашым выпадку, вы, сканцэнтруецеся на, скажам так, зямных інтарэсах, а потым выканаеце тое, што я вам параю, то вы — здаровы чалавек ужо праз гадзіну.

— Ды глупства ўсё гэта, прымі «калёс» якіх, паеш скумбрыі, — хіхікнуў Стас, — усё і пройдзе.

— Глохні. Я яму даю веры.

— Ты псіх.

— Займайся сваім, ёлуп.