Юры Станкевіч - Любіць ноч — права пацукоў

У пакой раптам зноў пастукалі. Сантэхнік Ілля схаваў нататнік і прыадчыніў — за дзвярыма нікога не было, і ён, вырашыўшы і супакоіўшы сябе, што зноў гарэзуюць і шкодзяць малалеткі, пачаў збірацца на чарговы абход.

Чалавека, які хацеў яго прыніжэння, былы бізнесмен Фёдар Сак высачыў на другі дзень. Урэшце, зрабіць гэта было няцяжка, бо адрас ён ведаў, заставалася толькі заспець яго ў той момант, калі той застанецца адзін, на якую хвіліну-дзве, а ўжо гэта было больш складаным.

Тым не менш яму паспрыяла надвор'е: ішоў дробны дождж, рана сцямнела і можна было без апаскі хадзіць у цені ад клёнаў, якія густа раслі ля пад'езда. Было бязлюдна, нават сабак з-за дажджу ніхто не выводзіў на шпацыр, хіба толькі некалькі падлеткаў, азіраючыся па баках і паспешліва торкнуўшы сябе адным шпрыцам на ўсіх, зноў зніклі ў пад'ездзе, і ён меркаваў, што не прыцягне ў гэты вечар залішняй да сябе ўвагі.

Незаўважаны, Фёдар Сак убачыў, як цёмнага колеру іншамарка амаль бязгучна праслізнула да пад'езда. Дзверцы кабіны адчыніліся, і праз іх неахвотна выйшаў на дождж спачатку целаахоўнік, ён жа вадзіцель, а за ім той чалавек. Чалавек нешта сказаў і ўзмахам рукі адпусціў целаахоўніка, а сам рушыў да пад'езда. Цяпер усё залежала ад таго, як хутка ад'едзе машына і як доўга затрымаецца той чалавек, выклікаючы ліфт, ці, наадварот, калі ліфт на першым паверсе, адразу зойдзе ў яго, і тады б ён, Фёдар Сак, не паспеў. Усё гэта прамільгнула ў яго ў галаве, пакуль ён назіраў, прыціснуўшыся да дрэва, і вось машына імкліва нырнула ў цемру, і той чалавек адначасова зайшоў у пад'езд — кодавы замок быў сапсаваны, і ён не затрымаўся ля дзвярэй, і адразу Фёдар Сак ірвануўся за ім следам, і яму зноў пашанцавала — заўважыў, што, апроч іх дваіх, ля ліфта няма нікога, адтуль ніхто не выйшаў і ніхто не чакаў унізе, каб увайсці, дзверы ліфта якраз расчыніліся, і ён ускочыў у іх следам за тым чалавекам, штурхнуўшы таго да сцяны, адначасова націснуў кнопку ходу і выхапіў з кішэні рэвальвер.

Чалавек, які хацеў яго прыніжэння, здзіўлена і незадаволена выкрыкнуў нешта, не аформленае ў слова, і — пазнаў яго. Ён кінуў позірк на рэвальвер, які ўпіраўся яму ў жывот, і яго рана атлусцелы твар з двайным падбародкам перакрывіўся ад раптоўнага прыступу страху і хвалявання.

— Што? — бессэнсоўна спытаў ён. — Што здарылася?

Былы бізнесмен Фёдар Сак навобмацак націснуў левай рукой у сябе за спінай кнопку, не даючы ліфту спыняцца, і сказаў, ужыўшы імя чалавека. Урэшце, ён ніколі не забываў тое імя.

— Жыццё кароткае, праўда, Мар'ян?

І бізнесмен Мар'ян сутаргава зглынуў паветра і пагадзіўся:

— Так, Федзя, ты толькі не дуры.

— За што ты хочаш знішчыць мяне, Мар'ян? — спытаў Фёдар Сак. — Хіба я не расплаціўся з табой за сябе? Хіба не табе, ваўку пазорнаму, вярнуў грошы?

— Так, так, — заківаў галавой бізнесмен Мар'ян. — Я памыляўся і благога табе не хачу. Мы ў разліку, Федзя. Схавай «пушку» і давай разбяромся, зойдзем да мяне, урэшце, пасядзім, пагаворым. А пра грошы забудзь.

— Я паверу табе, а заўтра ты пашлеш сваіх людзей, каб прынізіць мяне, — ты ўжо не раз рабіў такое, Мар'ян?

— Не дуры, Фёдар. Я аддам табе і тыя грошы, якія ты мне вярнуў. Толькі не дуры. У мяне і з сабой ёсць — «штука». Нашу на ўсялякі выпадак.

І чалавек, які хацеў яго прыніжэння, палез свабоднай рукой у кішэню на грудзях і выцягнуў грошы, але Фёдар Сак узяў з яго рукі толькі адну стодаляравую паперку.

— Твае людзі гвалтам забралі ў мяне стольнік, дык я вяртаю, астатняе мне не трэба, — патлумачыў ён.

Чалавек па імені Мар'ян пасля гэтых слоў адразу падбадзёрыўся. Твар яго, рана атлусцелы ад багатага ўжывання ежы, з шэрага набыў амаль нармальны колер.

— Дык усё пуцём, Фёдар? — спытаў ён і дадаў таропка: — Схавай ствол, зойдзем да мяне і разбяромся, ты не пашкадуеш.

— Не лямантуй, — адрывіста кінуў у яго бок Фёдар Сак. — Бачыш, я думаю.

— Думаеш пра што?

— Пра тое — забіваць цябе ці не.

І ён сапраўды быццам скамянеў — задумаўся, стоячы ў няёмкай позе, амаль упіраючыся галавой у столь ліфта і па-ранейшаму трымаючы рэвальвер ля грудзей свайго праціўніка.

— Ну навошта забіваць, толькі сапсуеш сабе карму, — сказаў бізнесмен Мар'ян, — забудзем пра тыя грошы і — расход.

І свабоднай рукой ён асцярожна паспрабаваў адвесці ўбок зброю.

На гэты яго рух Фёдар Сак нібы ачуняў і з нечаканай сілай і злосцю ўдарыў яго ў твар локцем. З рассечаных вуснаў бізнесмена Мар'яна пацёк струменьчык крыві.