Юры Станкевіч - Любіць ноч — права пацукоў

дарэчы пра небяспеку статыстычныя даныя крымінолагаў сведчаць што небяспека для жыцця чалавека зыходзіць ад знаёмых бацькоў ці сваякоў так да дзесяці гадоў пагрозу жыцця ўяўляюць бацькі да трыццаці гадоў знаёмыя да пяцідзесяці гадоў сужэнцы да шасцідзесяці гадоў дзеці і пасля шасцідзесяці зноў знаёмыя ўсё гэта ўвогуле сцвярджае абсалютную схільнасць да агульнай дэградацыі а калі ты крочыш у адзіноце у рызыцы і цемры то шлях можа быць толькі адным спасцігнуць дзіўныя сілы якія існуюць у Сусвеце і з іх дапамогай быць заўсёды ў стане змяніць ход падзей ці ход свайго жыцця ці жыцці іншых людзей і калі трэба абараніць сябе без прамога ўздзеяння на ход тых самых падзей што з'яўляецца безумоўна адзнакай таго хто пабываў на Высокіх Узроўнях вядома заўвагі гэтыя не павінны тычыцца вялікай колькасці чарнакніжнікаў якія вельмі распладзіліся ў апошні час і займаюцца тым што псуюць жыццё іншым ці ўмешваюцца ў тую ж статыстыку павялічваючы эфект паўсюднага разлажэння не могуць жа сапраўды сто пяцьдзесят пяць мільярдаў галактык разлятацца толькі для таго каб у кінутай лазні павукі сядзелі б па кутах і чакалі як не могуць яны разлятацца і для таго каб якое-небудзь пакрытае каростай і ў сцаках дзіця з распухлым ад паразітаў жыватом усё-такі выжыла і ўмешвалася б зараз у ход жыцця іншых людзей прамым уздзеяннем...

і быццам я зноў іду ўсё далей у лес і пад нагамі робіцца спачатку вільготна а потым выступае чорная з пухірамі вадкасць і ўрэшце бачу балота і прысеўшы на паваленае дрэва назіраю за яго насельнікамі так насельнікамі... бабуры ў браклаце хіба гэта ўся вечнасць?

калі я ўспамінаю сябе ў дзяцінстве то згадваю дзіцячы дом на ўскрайку горада чамусьці такія дамы і інтэрнаты заўсёды выносілі як надалей ад вачэй пэўна каб не бачыць сваёй непаўнавартасці адразу за агароджай пачынаўся лес хаця назваць гэта лесам цяжка бо кіламетры два-тры ў радыусе ён быў звычайнай звалкай а потым балотам я не любіў свой дом і сваіх таварышаў там увогуле ніхто нікога не любіў і гэта не тыя словы калі ўспомніць пра юдоль нянавісці і маны дык вось я ўвесь час сыходзіў у лес і на балота і там здаралася назіраў за мурашнікамі чым не цывілізацыя падобная сваёй арганізацыяй на чалавечую дасканаласць якой дасягнула неверагоднага ўзроўню бо ёсць мурашы крайняй формы спецыялізацыі якія нават не могуць рухацца а служаць накапляльнікамі корму і цяпер я думаю хіба я тады і цяпер і кожны з нас мае якую каштоўнасць інтарэс ці хаця б якую нязначную цікавасць для мурашоў пчол ці яшчэ якіх кузурак яны проста не ўспрымаюць нас не бачаць так і мы не ўспрымаем сапраўдны рэальны свет а ў ім нашмат больш таго што мы звычайна заўважаем і каб стварыць новы кансэнсус трэба аднойчы выйсці з цела і ўбачыць Запрашальніка які праводзіць цябе ў іншыя светы што з'яўляюцца вялікімі загадкамі але недахоп псіхадэлічных сродкаў стварае ў гэтым пэўныя перашкоды мяне непакоіць славутае маўчанне Сусвету бо ў ім крыецца нешта надзвычай незразумелае быццам наш свет не больш як мурашнік у вялікім лесе але мне не хочацца думаць што і там ідзе паляванне на энергію гэта было б суцэльным жахам і аспрэчвала б самую ідэю Галгофы...»

Сантэхнік Ілля адклаў асадку з нататнікам і задумаўся, гледзячы ў акно, у якім зрэдку слізгала шэрая постаць прахожага з парасонам над галавой, а то і без яго, а потым увогуле прайшоў чалавек, апрануты ў пінжак і без капелюша, быццам на дварэ не ішоў халодны дождж і не стаяла сярэдзіна восені. Ён доўга назіраў так, а затым пачаў хадзіць туды-сюды — у амаль пустым пакоі без аніякай мэблі хапала месца, зноў разгарнуў нататнік і запісаў:

«...калі суботу яны часам яшчэ і аб'яўляюць працоўным днём то нядзеля амаль заўсёды выхадны і мяркую ў гэтую нядзелю на аўтастрадзе будзе спакойна і шум не будзе перашкаджаць да таго ж па нядзелях у сістэме звычайна не адключаюць ні гарачай ні халоднай вады што таксама павінна мне паспрыяць і такім чынам вырашана я паспрабую ў чарговы раз дасягнуць Узроўню ў бліжэйшы выхадны апошняя ампула якая засталася дазволіць мне гэта зрабіць а потым трэба звярнуцца да дзяўчыны «с змеею в сердце и клеймом на лбу» з шостага паверха Евы Мураш

так Евы Мураш

якая абяцала мне набыць тое што трэба дарэчы яна вельмі цікавіць мяне шкада што жанчыны яе тыпу не ўспрымаюць такіх як я магчыма з-за снабізму ў адносінах да пэўнай сацыяльнай катэгорыі а дзяўчына магла б быць выдатнай спадарожніцай і ахоўнікам на той час калі я часова пакідаю цела...»