Михась Южик - Лесвіца

11

Павел Алегавіч падышоў да пад’езда пяціпавярховага цаглянага дома, набраў на дзвярах з кодавым замком нумар кватэры.

У дынаміку пачуўся сястрын голас.

— Ліна, гэта я, — лаканічна буркнуў Багатка.

— Ага, адчыняю.

Павел Алегавіч борздзенька ўзбег на трэці паверх, збочыў налева і пазваніў у адны з дзвюх дзвярэй.

— Прывітанне, праходзь. — Ліна была ў блакітным махровым халаце і з макраватымі, зацягнутымі ў сетку валасамі.

— Ігар дома? — спытаўся Багатка, скідаючы абутак.

— Дома, на кухні. Давай павешу. — Сястра прыняла ў яго куртку. — Ты што, прамок?

— Угу, трошкі. Пад лівень патрапіў.

— Ну надзявай гэтыя тапкі, — паказала яна рукой. — Праходзь у залу.

— Трэба ж з Ігарам павітацца. — Багатка прыбіў рукой да лысіны рэшткі валасоў і пасунуўся ўбок кухні.

Там у квяцістым фартушку завіхаўся перад плітой саракагадовы паўнаваты мужчына. На патэльні нешта свірчэла і пырскала, ад яе паднімаўся пахкі дым.

Паздароўкаліся.

— Што ты тут накухарыў? — Багатка пакасіўся на патэльню і каструлі, што пыхкалі на пліце.

— А вось хутка ацэніце, — хітравата ўсміхнуўся Ігар.

— Паша, хадзем у залу, — паявілася ў дзвярах Ліна. — Ігар не любіць, калі яму замінаюць на кухні. Хутчэй згатуе — хутчэй паядзім.

— Добра. — Багатка зірнуў на поўную сутулую спіну Ігара, які схіліўся над каструляй і памешваў у ёй лыжкай.

— Праз пяць, максімум дзесяць хвілін будзе гатовае! — крыкнуў ён, калі брат з сястрой выходзілі з кухні.

— Ён у мяне — золата, — падміргнула Ліна Паўлу Алегавічу.

У зале, куды яны зайшлі, нізкі столік быў накрыты абрусам. На ім стаялі келіхі, упарадкавана ляжалі сурвэткі, нажы і відэльцы. У далёкім куце тлеў зялёны таршэр. За акном, што глядзела на двор, было цемнавата — у небе зноўку нахмарыла. Праз фортку веяла свежасцю.

Дываны і шпалеры ў зале адсутнічалі. Ліна была прыхільніцай еўрапейскай прастаты інтэр’еру. Падлога з паліраваных дошак, белыя сцены і столь. Дарагая, але някідкая мэбля займала мала прасторы. Уключаны тэлевізар з метровым экранам узвышаўся на чорнай металічнай падстаўцы, па ім, пры выключаным гуку, ішоў канцэрт, дрыгаліся нагастыя дзеўкі.

Кніжных паліц у зале не было. Нічога не валялася, не тырчала, не муляла вока. Багатка ведаў, што гэты ўзорны парадак падтрымлівае Ігарок. Сястра страшэнна не любіць вэрхалу.

— Ну сядай, брацік. — Ліна мякка апусцілася на канапу і кіўнула на нізкае крэсла, найбліжэйшае да яе.

— Прысядзем, — няёмка паваліўся ў крэсла Павел Алегавіч.

Толькі зараз ён зразумеў, як здарожыўся за дзень. Занылі калені, забалела ў паясніцы. Калі ж гадзінамі бегаў па горадзе, хаваўся ад дажджу, лётаў з паверха на паверх, то не адчуваў ні ног, ні спіны.

— Дык што ў цябе здарылася, Паш?

— Ат! — паморшчыўся Багатка. — Лепш спытай, калі ў мяне нічога не здаралася. — Ён сярдзіта змоўк, зірнуў на тэлевізар, у раздражненні адвёў ад яго вочы, яшчэ памаўчаў, а затым не стрымаўся: — Слухай, як ты можаш гэта глядзець! — і грэбліва паказаў рукой на экран.

— А што тут такога? — здзівілася Ліна. — Звычайны кліп паказваюць.

— Ага, звычайны! — з’едліва прашыпеў Павел Алегавіч. — Толькі выгляд у іх незвычайны: спадніцы на пупе, грудзі з ліфчыкаў вывальваюцца, потныя, брыдкія... Цьфу!

— Зусім яны не брыдкія, — крытычна агледзела Ліна спявачак у тэлевізары. — Наадварот, вельмі нават прывабныя.

— Слухай, — ускіпеў Багатка, — ты гэта сур’ёзна гаворыш ці з мяне здзекуешся?! Прыходзіш тут да яе, каб адпачыць ад дамашняга пекла, а табе голыя задніцы на ўвесь экран паказваюць!

Ліна пацягнулася па пульт, што ляжаў на стале, і выключыла тэлевізар.

— Задаволены?

Павел Алегавіч толькі сярдзіта хмыкнуў. Не адказаў.

Маўчала і Ліна.

— Як вы, інтэлігенты, не можаце зразумець, што гэта, — кіўнуў Багатка на ўжо счарнелы экран, — усяго толькі блазны. А вы на іх, як на іконы, моліцеся. Блазнам адвеку было месца пад каралеўскім сталом, і харчаваліся яны падачкамі. А цяпер! Цяпер яны самі палацы будуюць. Пакрыўляюцца, высалапяць язык, трусы спусцяць — а вы ім тысячы даляраў за гэта аддаяце.

— Ды ладна табе. — млява махнула рукой сястра. — Знайшоў пра што гаварыць. Ігарок, як там, мой харошы, з вячэрай?! — крыкнула яна ў дзвярны праём.

— Нясу, нясу! — прыглушана данеслася з кухні.

— Ведаеш, ёсць па музычным канале адна перадача, — працягваў абурацца Павел Алегавіч, — не памятаю, як яна, халера, называецца. Дык сэнс яе ў тым, што чарговая поп-зорка свае харомы паказвае. Божа ж ты мой! Ды цары так не жылі, як цяпер гэтыя малпы. Асабнякі ў пяць паверхаў, з басейнамі, а ў басейнах — коўзкія горкі; ды з лазнямі фінскімі, ды з пакоямі для гасцей, ды ў кожным — джакузі. Цьфу, трасца на іх!