Сяргей Балахонаў - Інфанта і аднарог

Пажадала – будзе плён,

Павялося так здавён.

Мусіш рыць зямлю, як след,

Каб крышталь крынічны піць.

Ружы Цвет! О, Ружы Цвет!

Вір маўчыць, але не спіць.

Лезе на гару юнак,

Строма, стома ані ў знак,

Стрэмкай думка ў галаве –

Ружу любай ён сарве.

Пажадала гэты цуд,

Так было і будзе тут.

Пажадала – будзе плён,

Павялося так здавён.

Мусіш рыць зямлю, як след,

Каб крышталь крынічны піць.

Ружы Цвет! О, Ружы Цвет!

Вір маўчыць, але не спіць.

Пад нагой дрыжыць камень.

Вось гара раняе цень

І таго грымотны крык,

Хто ляціць уніз з гары.

Пажадала гэты цуд,

Так было і будзе тут.

Пажадала – будзе плён,

Павялося так здавён.

Мусіш рыць зямлю, як след,

Каб крышталь крынічны піць.

Ружы Цвет! О, Ружы Цвет!

Вір маўчыць, але не спіць.

Не зважаючы на тое, што спявала яна так сабе, песня заходзіла добра – і мне, і нейкай частцы прысутных у зале.

– Ну, ты ёй і лухту падсунуў. Ды яшчэ і на беларускую пераклаў, – дакучлівай мухай сваіх рэмарак назаляла мне Лія.

– Калі б ты хоць трошкі цяміла і ў нямецкім, і беларускім кантэксце гэтай песні, то не дазволіла б сабе такіх бяспутных выказванняў, – холадна адказаў я, падымаючы картку з максімальным балам для Вядзёркінай.

Іскаліеў ацаніў яе выступ троечкай. Стахіевіч, напэўна, каб нікога з канкурсантак не пакрыўдзіць, выставіў усім чацвёркі. Да ўласнага гонару хлапец упарта гнуў сваю лінію, дарма што палкоўнік агітаваў падтрымліваць патэнцыйную жонку свайго унука. Думкі гледачоў падзяліліся. Зрэшты, іх думкамі ніхто і не цікавіўся.

У танцавальнай частцы конкурсу ўдзельніцы былі больш разнастайнымі, чым у песеннай. На сцэне мы пабачылі і індыйскі танец, і аргентынскае танга, і полечку трасуху… Што збіралася выдаць Кася ў гэтым нумары, я да апошняй секунды не ведаў. На рэпетыцыі яна мяне не пускала, а прызнацца – не прызнавалася. Калі Альхімовіч вынес на сярэдзіну сцэны стаячую вешалку, мяне пачалі казытаць трывожныя здагадкі. Вядзёркіна выйшла з-за куліс апранутая ў кароткія жоўтыя шорты і белую маечку на тонкіх шлейках, якія беспаспяхова спаборнічалі са шлейкамі чырвонага станіка. Абутая яна была ў светлыя чэшкі. Пульс мой паскорыўся сінхронна з ростам узроўню трывожнасці. Алесь уключыў музыку. З калонак вырваўся голас Сэм Браўн узору 1988 года са спевам, які ў мяне заўжды асацыяваўся з танцамі стрыптызёрак:

All that I have is all that you’ve given me

did you never worry that I’d come to depend on you

I gave you all the love I had in me

now I find you’ve lied and I can’t believe it’s true

Мяркуючы па рэакцыі залы, у большасці гледачоў асацыяцыі былі падобныя.

«Кляты сорам», – цыкнуў я сабе пад нос, не знаходзячы здольнасці зразумець, як Любартава дазволіла такі нумар.

Калі сказаць, што Вядзёркіна танчыла вельмі кепска, то гэта значыць нічога не сказаць. Яе дзіўныя звіванні вакол вешалкі забівалі напавал сваёй нягеглай парадыйнасцю. У яе рухах не было ні жыцця, ні агню, ні элементарнага жадання спадабацца хоць каму-небудзь з гледачоў. Яе рухі больш нагадвалі сутаргі захмялелай змяі, якая ўджаліла сябе ў хвост. Яе рухі больш нагадвалі шморганні галоднага зомбі, якога кайданкамі прыкавалі да ліхтарнага слупа і дражнілі, паказваючы таму язык і плакат з надпісам: «Мазгі тут».

– Ну, ты хоць зараз дуратою не майся. Пастаў ёй адзнаку па справядлівасці, – прашаптала мне Мятлікава.

– Галя, якая справядлівасць? Я ж не біблейскі гаспадар вінаградніку, каб быць справядлівым.

– Ды ты проста каваль-ідалапаклоннік з Карана, – кінула яна.

– Добра, што не паслухмяная жонка з «Дамастрою», – адкінуў я, не збіраючыся паддавацца на чые-небудзь спробы мяне ўмалёгаць.

Калі я зноў паставіў Вядзёркінай вышэйшы бал, не вытрымаў Давыдавіч:

– Эрнесцік, я нешта твайго гумару не зразумею. Што ты за адзнакі выстаўляеш? Ці, можа, гэта дзеўка табе штось паабяцала?

– Ага, паабяцала, – згодна заківаў я. – Новы сезон «Сакрэтных матэрыялаў».

– Хутчэй, «Блудлівай Каліфорніі», – тут жа зрэагавала Келдышава.

Іскаліеў незадаволена зіркнуў на мяне, разумеючы, што далей размаўляць са мной пра адзнакі бессэнсоўна. Усцешыўшыся гэтым, я страціў пільнасць і не падумаў, што стары мысліў стратэгічна і ўжо ведаў, калі і якім чынам нанясе свой удар.

Рыбанька абвясціла заключны этап конкурсу – дэфіле «О, Беларусь, мая шыпшына» з патрыятычнай прамовай. Што праўда, каляжанка з першага разу не змагла правільна вымавіць назву, прачытаўшы з паперкі так, як здолела: «О, Беларусь, мая шыншыла». «Толькі наша Алеся здатная на такое», – падумаў я, раняючы буйныя градзіны слёз, выкліканых бясплённымі намаганнямі задушыць уласны смех. Але і слёзы, і смех увадначас зніклі пасля таго, як першай на сцэну запрасілі Касю. Яна з’явілася ў кароткай ружовай сукенцы, трымаючы ў руках сярэдніх памераў плюшавага мядзведзіка. Яе дэфіле заключалася ў бязмэтным шпацыраванні па сцэне, якое нагадвала карціну мінскага авангардыста Афінагена Кілімава «Девочка-тинейджер приключений ищет».